Λόχος Ποπόβου υπό τον Υπολοχαγό Αντώνιο Σούζη
2ο Τάγμα του 16ου Συντ. υπό τον Λοχαγό Πυροβολικού Κωνσταντίνο Ζιώγα
5ος Λόχος υπό τον Υπίλαρχο Χρήστο Χριστόπουλο
6ος Λόχος υπό τον Υπολοχαγό Γριβάκο Πέτρο
2ος Λόχος του 1ου Τάγματος υπό τον οπλαρχηγό Λευτέρη Στρουγγάρη
1ος Λόχος του 16ου Συντάγματος υπό τον Υπολοχαγό Φώτιο Κίτσιο
2ος Λόχου του 16ου Συντάγματος υπό τον Εύελπι Λεβάκο Νικόλαο
Εφεδρικός λόχος Δράγανης υπό τον οπλαρχηγό Γεώργιο Τσάκο
Από το ίδιο βιβλίο του Στυλιανού Μώκου, διαβάζουμε για το χρονικό της μάχης.
Από πλευράς δε επιτιθεμένων εχθρικών δυνάμεων είχαν ξεκινήσει από τη Μενίνα, 300 πάνοπλοι στρατιώτες με ελαφρά και βαριά όπλα πεζοί και σε οχήματα, 100 Αλβανοτσάμηδες και άλλοι 1500 Αλβανοτσάμηδες στα υψώματα, Γκρίκας, Ψάκκας, Δράγανης και Καρβουναρίου. Η μεγάλη σύγκρουση έγινε μεταξύ των υψωμάτων, όπου κάτω βρίσκονταν τα σπίτια του δικηγόρου Σταυρόπουλου και σήμερα το Πολιτιστικό Κέντρο Κρυσταλλοπηγής στο λόφο “Βέλλη” και των υψωμάτων του Αγίου Θεοδώρου με τα εκατέρωθεν υψώματα δεξιά και αριστερά.
Εδώ πρέπει να προσθέσουμε ακόμη, χωρίς καμιά διάθεση υπερβολής, ότι η Σέλλιανη δεν έγινε το θέατρο μόνο της σκληρής και άνισης αυτής αναμέτρησης, αλλά προσέφερε και την ψυχή με το αίμα των παιδιών της. Στη μάχη του Αγ. Θεοδώρου και στη θέση Αγριλιά από τα πυρά των Γερμανών έπεσε ο Σελλιανίτης Γκοντόρας Σταύρος του Ευαγγέλου.
Ενώ πιο πάνω στο “Στενό” και συνεχόμενα στις “Κοντάτες” πλευροκοπούν τη Γερμανική φάλαγγα στου Σταυρόπουλου, το απόσπασμα των ανδρών της Σέλλια-νης υπό τον οπλαρχηγό Κων/νο Ζάγκα, ο οποίος έχει αναλάβει και την περιφρούρηση της περιοχής “Πλάσες” μέχρι του “Ζουπάνου” το υψηλότερο σημείο της περιοχής όπου ελέγχει ολόκληρη την περιοχή σε βάθος μέχρι τη Ρίζανη προς την Ηγουμενίτσα.
Οι δε γυναίκες Σελλιανίτισσες’, αναφέρεται, μεταφέρουν με τις “Βου-τσέλες”, βαρέλες, νερό στο μέτωπο. Όλοι αγωνίστηκαν με ηρωισμό όσοι πήραν μέρος στη μάχη του Αγίου Θεοδώρου, γι’ αυτό και κατετρόπωσαν τον εχθρό. Προετοίμασαν δε νικηφόρο το έδαφος για την τελική νίκη στη Μάχη της Μενίνας αργότερα.
Μικρό παιδί τότε ο γράφων βόσκοντας τα ζώα στις “Πλάσες” με άλλα παιδιά της ίδιας ηλικίας ακούγαμε τον τρομακτικό ήχο από το τουφεκίδι και τον κανονιοβολισμό στον Άγιο Θεόδωρο με τους πυκνούς καπνούς και δοκιμάζαμε αμέτρητα και ποικίλα συναισθήματα.
Ο αγώνας αυτός στην άνιση μάχη του Αγίου Θεοδώρου δεν μπορούσε να καταλήξει διαφορετικά, από τη νίκη των ηρωικών Ελληνικών αντιστασιακών ομάδων, γιατί ήταν ένας δίκαιος αγώνας που όπως πάντα οι αγώνες αυτοί έχουν την εύνοια του Θεού με το μέρος τους. Αξίζει εδώ να αναφερθούμε σε μια ηρωική πράξη που ήταν η χαριστική βολή για τους Γερμανούς κατακτητές.
Μια πράξη με δύο φάσεις, του ηρωισμού και της εξυπνάδας. Πρόκειται για τον οπλαρχηγό Κων/νο Γεωργίου ή Κωτσονικόλα, ο οποίος ανάπτυξε σωτήρια πρωτοβουλία. Κόβοντας το προς τη λίμνη “Χότχοβα” νερό των εκεί μύλων, πέρασε με δύο άνδρες του το αδειασμένο σχεδόν από νερό αυλάκι και ακολουθώντας αυτό βρέθηκαν με τα οπλοπολυβόλα που κρατούσαν κοντά στο Γερμανικό αντιαρματικό πυροβόλο στο λόφο του “Σταυρόπουλου”, οπότε ο Κωτσονικόλας με μια εύστοχη βολή εξουδετερώνει το Γερμανό σκοπευτή τον οποίο αφήνει νεκρό.
Ετσι, ενώ μέχρι τώρα σκορπούσε τον πανικό το πυροβόλο αυτό και είχε καθηλώσει τις δυνάμεις μας στις θέσεις τους, τώρα εσίγησε και η μάχη παίρνει δραματική τροπή για τους Γερμανούς και τους Αλβανοτσάμηδες υποστηρικτές τους.
Έτσι η μάχη κρίθηκε και το τρόπαιο που κοσμεί σήμερα το χώρο του αγώνα επάξια στήθηκε από το Σύλλογο “ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΣΟΥΛΙΟΥ” με μια εμπνευσμένη φράση του Προέδρου του Συλλόγου αυτού Β. Κραψίτη. Και η μάχη στον Αγιο Θεόδωρο έδωσε διπλό μήνυμα. Πρώτον σώθηκαν η Παραμυθιά και τα χωριά της από την εκδίκηση και την ολοσχερή καταστροφή που περίμενε την περιοχή από τους μανιασμένους Αλβανοτσάμηδες και το δεύτερον ότι, αναπτερώθηκε το ηθικό των αντιστασιακών δυνάμεων εναντίον των Γερμανών κατακτητών.
Το στοιχείο αυτό βοήθησε ώστε οι αντάρτικες αυτές δυνάμεις να αναθαρρήσουν για να καταφέρουν τη χαριστική βολή στους Γερμανούς και τους υποστηρικτές τους στη Μάχη της Μενίνας (Νεράιδας) που ακολούθησε στις 17 και 18 Αυγούστου του ιδίου έτους, 1944.
Join the Conversation