Ήταν οι πιο γενναίοι, απόγονοι των Ηπειρωτικών Πολιτισμών της Δωδώνης, της Νικόπολης, της Φωτικής και της Παραμυθίας. Ακόμη μαζί με όλους αυτούς ανέβηκαν και οι πιο γενναίοι της Κορυτσάς, του Αργυρόκαστρου, των Ιωαννίνων, της Πάργας και της Άρτας. Η κάθε φάρα έκανε το δικό της χωριό και είχε το δικό της Αρχηγό. Στην αρχή ήταν τρία τα χωριά, μετά έγιναν εφτά και τελευταία έφθασαν τα ένδεκα. Έκαναν μία Συμπολιτεία ανεξάρτητη και αυτόνομη. Μια Χριστιανική Δημοκρατία με πειθαρχία και αλληλοσεβασμό.
Διοικούνταν από Συμβούλιο και λέγονταν «Κριτήριο της πατρίδας». Είχε βουλευτήριο, που απαρτίζονταν από τους Αρχηγούς των Μεγάλων οικογενειών. Η κοινωνία τους είχε νόμους αυστηρούς και στηρίζονταν στην ηθική και τη θρησκεία.
Αυτοί οι «υψηπέτες αετοί» του Σουλίου, ατρόμητοι και πιστοί στην πατρίδα και τη θρησκεία, διεξήγαγαν πολλούς πολέμους από το 1732 μέχρι το 1803 εναντίον του Αλή-Πασά και των Σουλτανικών στρατευμάτων. Πιστοί στην αθάνατη Ελληνική Ιστορία των Αρχαίων Προγόνων μας έκαναν βίωμα το ρητό του Πλάτωνα: «Μητρός τε και Πατρός τε και των άλλων προγόνων, απάντων τιμιωτέρα και αγιωτέρα είναι η Πατρίδα». Έκαναν πράξη αυτό που έλεγε ο Βολταίρος: «Θεός και Ελευθερία είναι η προσευχή μου»!
Με τα γενναία τους κατορθώματα και με τους αγώνες έκαναν τα βραχώδη βουνά του Σουλίου, λαμπρούς πυρσούς που φώτισαν και φωτίζουν αιωνίους όλους τους λαούς της γης.
Το ηρωικό Σούλι θα παραμείνει στους αιώνες, ο φωταυγής φάρος που θα φωτίζει όλους τους λαούς του κόσμου, ενώ οι Πανέλληνες θα αισθάνονται υπερήφανοι γι’ αυτούς και τα κατορθώματά τους. Οι Σουλιώτες, παρ’ ότι αγράμματοι και ορεσίβιοι, αντιλήφθηκαν περισσότερο από κάθε άλλον, αυτό που ο Περικλής λέει στον Επιτάφιο: «Θεμέλιον και βάση της ευτυχίας είναι η ελευθερία, της δε ελευθερίας η γενναιοψυχία»!
Το Ολοκαύτωμα του Καλογήρου Σαμουήλ στο Κούγκι ήταν η φωτοβολίδα που εκτινάχτηκε και έφτασε σ’ ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο για να του τονίσει ότι οι Έλληνες προτιμούν τον ηρωικό θάνατο και όχι μια ζωή σκλαβωμένη. Οι ηρωίδες του Ζαλόγγου με το ολοθάνατο τραγούδι (έχε γεια καημένε κόσμε – έχε γεια γλυκειά ζωή… στη στεριά δε ζει το ψάρι ουτ’ ανθός στην αμμουδιά – και οι Σουλιώτισσες δε ζούνε – δίχως την Ελευθερία), έδωσαν μια σκληρή απάντηση στις ιδέες των ανθρώπων του Μέττερνιχ, που πίστευαν ότι δεν είναι απαραίτητο και αναγκαίο η απελευθέρωση των σκλάβων.
Είναι γεγονός αναντίρρητο και αναμφισβήτητο, ότι οι Σουλιώτες με τους αγώνες τους και τα ολοκαυτώματα συνέβαλαν τα μέγιστα στην απελευθέρωση της Ελλάδας μας. Πρώτα – πρώτα διέψευσαν το λεγόμενο, από πολλούς, ότι οι Τούρκοι είναι αήττητοι. Με τους αγώνες τους υποχρέωσαν το Σουλτάνο να μετακινήσει μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις από την Πελοπόννησο, προκειμένου να τους υποδουλώσει. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στους Αρματωλούς και Κλέφτες (κ. Ρεπούση, γράφονται με κεφαλαία γράμματα (Α) και (Κ) και όχι με μικρά) να ετοιμαστούν άνετα και γρήγορα να σηκώσουν στην Αγία Λαύρα το Λάβαρο της Ελληνικής Επανάστασης στις 25 του Μάρτη του 1821. Παρ’ όλα ταύτα οι αγώνες και τα ηρωικά κατορθώματα των Σουλιωτών μπήκαν στο περιθώριο της Ελληνικής Ιστορίας του Δημοτικού από τις συντάκτριές του. Τα παραπάνω ιστορικά γεγονότα τα περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια ο ιστορικός της εποχής εκείνης, που ήταν μαζί με τους Σουλιώτες στο Σούλι και στην Πάργα Χρ. Περραιβός.
Τα Ελληνόπουλα πρέπει να διδάσκονται τα ιστορικά γεγονότα ατόφια ζωντανά με κάθε δυνατή λεπτομέρεια. Έτσι το μάθημα αυτό θα πετύχει το σκοπό του που τόσες φορές τον γράψαμε και όλος ο λαός μας τον γνωρίζει.
Φωτογραφία απο thesprotia3d.gr
Join the Conversation