Τα πρόσωπα που στέλλονται στη Βουλή αφομοιώνονται τελικά στους μηχανισμούς του κατεστημένου και προδίδουν την εντολή του λαού, όλες δε οι ανανεωτικές δυνάμεις που κατά καιρούς εμφανίζονται στη δημόσια ζωή υπηρέτησαν τελικά τις αρχές και αξίες της «πολιτικής ελίτ» της χώρας. Το παιγνίδι της εξουσίας αφορούσε πάντα την κορυφή στις κομματικές ηγεσίες, ενώ ο λαός ποδηγετείται εκ των υστέρων και αφού το παιγνίδι της εξουσίας έχει κριθεί.
Στη χώρα μας υπάρχει ανέκαθεν πολιτική ολιγαρχία, που εξαρτά μεγάλα συμφέροντα από τη διατήρηση της σχέσης υποτέλειας προς τους ξένους, και από τις υποανάπτυκτες οικονομικές, κοινωνικές, και πολιτικές δομές στο εσωτερικό. Τα ηγετικά ψευτοαστικά στρώματα επιβεβαιώνουν καθημερινά τον εξαρτημένο ρόλο τους και αποτελούν αιτία καθυστέρησης και υποανάπτυξης. Προωθούν μια μεσολαβητική, μεταπρατική και αντιπαραγωγική ιδεολογία. Παρεμποδίζουν την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη σε πλατιά λαϊκά στρώματα, που θα έδιναν γνήσιες ανανεωτικές δυνάμεις στον τόπο. Ελέγχουν καθ’ ολοκληρία τον κρατικό μηχανισμό και τον χρησιμοποιούν σε διαδικασίες αντίθετες με την ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων.
Η πολιτική ελίτ στη χώρα μας κρατεί βασικά στοιχεία αυτονομίας της κοινωνίας, όπως το αγροτικό, το συνεταιριστικό, την εκκλησία, το πανεπιστήμιο, την τοπική αυτοδιοίκηση, κάτω από την καταπιεστική κηδεμονία του κόμματος, σε βαθμό που να μηδενίζεται ο ρόλος τους. Και έχει αλυσοδεμένη τη Δικαιοσύνη, της οποίας η ηγεσία εκλέγεται από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, κατά παράβαση βασικής αρχής λειτουργίας των δημοκρατιών σε όλο το πολιτισμένο κόσμο, που τη θέλει ανεξάρτητη εξουσία.
Η κοινωνία μας τηρήθηκε μακριά από πολιτικά, κοινωνικά, και οικονομικά συστήματα θεσμών. Και εκεί που υπάρχουν θεσμοί, υπάρχουν στην επιφάνεια μόνο. Οι θεσμοί υπάρχουν για τα πρόσωπα, και τα πρόσωπα δεν υπηρετούν τους θεσμούς. Θεσμοί όπως η ΓΣΕΕ, η ΠΑΣΕΓΕΣ, τα Κόμματα, η Βουλή, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, έχουν φθαρεί από πρόσωπα κομματάρχες και πολιτικούς ηγετίσκους. Ο βουλευτής κατάντησε μέλος μιας κομματικής αγέλης, που ενεργεί κάτω από άτεγκτους νόμους κομματικής πειθαρχίας, άβουλο όργανο μηχανισμών ελεγχόμενων από τον αρχηγό, που όσο χαμηλότερο είναι το μορφωτικό του επίπεδο, τόσο πιο πειθήνιο όργανο γίνεται. Το αξίωμα του υπουργού καταλαμβάνεται πολλές φορές από άτομα που δεν είναι γνωστά ούτε στον θυρωρό της πολυκατοικίας, και το υπουργικό συμβούλιο ποτέ δεν λειτουργεί σαν όργανο, αλλά συνέρχεται μόνο και μόνο για να πάρει εντολές.
Η Βουλή συνέρχεται και ψηφίζει ενώπιον κενών εδράνων νόμους με παραθυράκια για την εύκολη παραβίαση τους, και είναι σε όλους γνωστό ότι οι νόμοι ψηφίζονται παμψηφεί, μόνον ότ
Αν αναφέρονται σε προνόμια των βουλευτών. Το «πόθεν έσχες» που καθιερώθηκε από την εποχή του Τρικούπη, με την συναίνεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης κατάντησε να σημαίνει «πόσα έσχες». Τα δε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ραδιόφωνο, τηλεόραση κ.λ.π.) εξελίχθησαν σε στίβο ανταγωνισμού πολιτικών και οικονομικών ομάδων, που αντί να πληροφορούν το κοινό, προκατασκευάζουν κάθε φορά τη λεγόμενη κοινή γνώμη, και χειραγωγούν τις ατομικές ελευθερίες. Οι πολιτικοί μας αντί να ασχοληθούν με τα προβλήματα του λαού, συνωστίζονται στα κανάλια, περιφέροντας τον κενό πολιτικό τους λόγο. Η αδιαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων και των πολιτικών βοηθάει τη διαφθορά και τη συναλλαγή, και υπονομεύει τη δημοκρατία, αφού είναι γνωστό ότι οι συχνότητες των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας ποτέ δεν νομιμοποιήθηκαν, δεν υπάρχει σωστός κώδικας δεοντολογίας για τους δημοσιογράφους και τα Μέσα, και λείπουν οι θεσμοί που θα εξισορροπούσαν ιδιωτικά συμφέροντα και κρατική παρέμβαση.
Αυτή η απίστευτη φθορά και πολλές φορές ανυπαρξία θεσμών, είναι συγχρόνως αίτιο και αποτέλεσμα διαφθοράς. Μιας διαφθοράς που διατρέχει την κοινωνία μας κατακόρυφα και οριζόντια, σε βαθμό ώστε οι έννοιες της αξιοκρατίας, της ισότητας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της τιμιότητας, της ευθύνης, του χρέους, της θυσίας, της αξιοπρέπειας, ακόμα και οι έννοιες της πατρίδας και του έθνους έπαψαν να ισχύουν. Το οικοδόμημα της κοινωνικής ηθικής εκθεμελιώθηκε, και επικράτησε ο καιροσκόπος,ο ανίκανος, ο ανέντιμος,ο κενός. Η αδικία αποκλήθηκε δικαιοσύνη, και μιλάει για θυσία ο απατεώνας και για ηθική ο ανήθικος. Αυτή η αποπνικτική ατμόσφαιρα δεν στεριώνει θεσμούς ικανούς να στηρίξουν τη δημοκρατία, αλλά ευνοεί τον αυταρχισμό και την αλαζονεία. Και η Ελληνική κοινωνία δεν στηρίζεται σε θεσμούς. Στηρίζεται σε πρόσωπα που δημιουργούν την πελατεία τους.
Το κράτος που θα μπορούσε να οργανώσει μια κινητοποίηση αντίδρασης και προσαρμογής, παρέμεινε ανέκαθεν αντιπαραγωγικό και αντιαναπτυξιακό, ενώ η ψηφοθηρία και το ρουσφέτι των διορισμών διεύρυνε τον ρόλο του αντί να τον μειώσει. Σε μια εποχή που η ανάπτυξη της τεχνολογίας και η είσοδος μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση έβαλε την οικονομία μας στη διαδικασία της διεθνοποίησης της παραγωγής, εμείς παραμείναμε σε απαρχαιωμένα πρότυπα και δημιουργούμε την οικονομία που δεν παράγει, δεν επενδύει, χρεώνεται συνεχώς στο εξωτερικό και υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών μας. Που για την αντιμετώπιση της καλπάζουσας ανεργίας δεν την απασχολεί καμία αναπτυξιακή διαδικασία στην παραγωγή μας, που δεν την συγκινεί η υπόγεια οικονομία και η πληθώρα των αεριτζήδων.
Και όμως θα μπορούσε να υπάρξει προσαρμοσμένο στις σύγχρονες ανάγκες σχέδιο δημιουργίας θεσμών και δομών οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών, οι οποίοι θα βοηθούσαν στην έξοδο μας από το τέλμα. Και σε πρώτη φάση θα βελτίωναν τους οικονομικούς ανταγωνισμούς, και θα διευκόλυναν την ανάπτυξη. Διότι τα συνεχή δάνεια και η εξάρτηση από το ξένο κεφάλαιο και τις ξένες κυβερνήσεις, εκτός των άλλων, δεν θα αφήσει περιθώρια για άσκηση ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής στο μέλλον.
Η χώρα μας δέχεται σήμερα την χειρότερη στην ιστορία της κρίση. Η λύση της κρίσης δεν έρχεται με τον σημερινό λαϊκισμό και την σημερινή άκρατη δημαγωγία. Έρχεται μόνο με την παιδεία και τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας μας, που καταπολεμά τον βοναπαρτισμό και τη διαφθορά της δημόσιας ζωής. Με νέους θεσμούς που θα διδάξουν μια νέα κοινωνική ηθική. Με νέες πολιτικές που θα ξεπεράσουν το παρελθόν και θα ενώσουν τον λαό σε ένα κοινό όραμα. Είναι επιτακτική ανάγκη για να επιβιώσουμε σαν λαός. Οποιαδήποτε άλλη λύση θα αποπροσανατολίζει και θα βαθαίνει την κρίση.-
Join the Conversation