Δεν είναι το ίδιο να «πάσχει» μία μικρή χώρα όπως η Ελλάδα που μπορούν να την βάλουν στην απομόνωση – θυμόμαστε τι έλεγαν οι Ολλανδοί στην αρχή της κρίσης για τους τεμπέληδες Έλληνες κλπ.- και δεν είναι το ίδιο να γεμίζει το «Οικονομικό νοσοκομείο της Ευρώπης» με αρρώστους πανδημίας. Σ’ αυτή την περίπτωση οι κρατούντες παρατούν τα πάντα και ασχολούνται σοβαρά με αυτό και μόνον το θέμα, γιατί ξέρουν ότι κανείς δεν είναι ασφαλής πλέον. Αυτό όσο κι αν φαίνεται σκληρό, είναι υπέρ μας.
Οι οικονομικές, πολιτικές και νομικές επιπλοκές που έχουν υπολογιστεί ότι θα φέρει μία πιθανή κατάρρευση του ευρώ με επιστροφή στα εθνικά νομίσματα φέρνει πονοκέφαλο σε όλα τα Οικονομικά Επιτελεία του πλανήτη. Είναι τεράστιο το ντόμινο που θα προκληθεί από τον κατακερματισμό του ενός από τα δύο παγκόσμια νομίσματα συναλλαγής, το άλλο είναι το δολάριο, που έχει σημαντική θέση στα συναλλαγματικά αποθεματικά πολλών χωρών του κόσμου . Οι 17 της Ευρωζώνης, όλοι οι 17 στο σύνολο, ξέρουν ότι θα απομονωθούν από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα χωρίς διέξοδο.
Από τα μυριάδες προβλήματα που θα επιφέρει στα Ευρωπαϊκά κράτη η απευχόμενη επιστροφή σε εθνικά νομίσματα (πεσέτα, δραχμή κλπ), το πιο δύσκολο είναι πώς θα υπάρξει μαζικό αίτημα για απόσυρση των τραπεζικών λογαριασμών και των κεφαλαίων των επενδυτικών χαρτοφυλακίων που θα είναι η αρχή μόνον του χάους. Πανικός θα υπάρξει και στις αγορές ομολόγων. Γιατί κάποιος να θέλει να δανείσει χρήματα στη Ρώμη ή στη Μαδρίτη σε ευρώ, εάν πρόκειται να εξοφληθεί σε υποτιμημένες λιρέτες ή πεσέτες;
Κόπτονται τώρα όλοι τόσο πολύ για να βρεθεί λύση σε σημείο που ένας ιδιώτης, ο Simon Wolfson, Διευθύνων Σύμβουλος του Βρετανικού Next, προσφέρθηκε να βραβεύσει με το ποσό των 250.000 λιρών Αγγλίας όποιον σκεφτεί την καλύτερη αντιμετώπιση της κρίσης ώστε οι 17 της Ευρωζώνης να έχουν τις ελάχιστες επιπτώσεις. Ήδη όπως γράφουν οι New York Times έχουν κατατεθεί 425 συμμετοχές, έχουν προκριθεί 5 προς το παρόν και ο νικητής αναμένεται να ανακοινωθεί στις 5 Ιουλίου.
Και οι εκλογές, πως θα βοηθήσουν οι εκλογές στην Ελλάδα και στην Γαλλία στην κατεύθυνση της λύσης;
Το κλισέ της κρίσης αυτής ανά τον κόσμο είναι η γνωστή ρήση του Τσώρτσιλ: «η δημοκρατία είναι το χειρότερο σύστημα διακυβέρνησης, με εξαίρεση όλα τα άλλα που έχουν ήδη δοκιμαστεί». Η εξήγηση για την ανωτερότητα της δημοκρατίας με τις εναλλακτικές λύσεις είναι ότι τα κράτη που αντιμετωπίζουν κρίσεις και ακολουθούν σκληρά δημοσιονομικά προγράμματα μπορούν να πιεστούν από τους πολίτες στην κατεύθυνση καλύτερων κοινωνικά επιλογών για την αντιμετώπισή της .
Στην Γαλλία, η ψήφος των πολιτών όπως φάνηκε και από τα αποτελέσματα υπέρ του Σοσιαλιστή Ολάντ στον πρώτο γύρο των εκλογών, δείχνει καθαρά ότι δεν δέχονται το αδιαμφισβήτητο των Γάλλο-Γερμανικών χειρισμών. Με δυναμική που ακούστηκε σε όλη την Ευρώπη η ψήφος των Γάλλων επιβάλει νέα χρονοδιαγράμματα λύσεων και βελτίωση του ακολουθούμενου προγράμματος, εξέλιξη που είναι υπέρ των διαπραγματευτικών μας προσπαθειών. Είναι σημαντικό μαζί με την φωνή της μικρής σε μέγεθος Ελλάδας – είμαστε μόνον 10 εκ. – να προστίθεται η φωνή της Γαλλίας των 65 εκ μιας εκ των δύο μεγαλύτερων και κυρίαρχων όπως εξελίχθηκε την περίοδο της κρίσης, παρά την ισοτιμία, Χωρών της Ευρωζώνης.
Επίσης, η ευρέως προωθούμενη λύση λιτότητας του ΔΝΤ, για τους οικονομολόγους διεθνώς τίθεται πλέον σε αμφισβήτηση. Ως συνέπεια όλο και περισσότερες φωνές προστίθενται στην κατεύθυνση του φρένου της γενικής υπερφορολόγησης και των μισθολογικών περικοπών που επισημαίνουν ότι βαθαίνουν την ύφεση.
Κρούουν όμως επίσης τον κώδωνα κινδύνου, αν δεν υπάρξουν πραγματικές διαρθρωτικές αναπροσαρμογές, πραγματικές επενδύσεις σε έργα που μπορούν να αποφέρουν δημοσιονομικά οφέλη και να ανοίξουν θέσεις απασχόλησης και ευκαιρίες κέρδους για να υπάρξει εύρωστη Οικονομία και αποταμίευση. Και εκεί πλέον στρέφουν την προσοχή όλοι οι πολιτικοί παράγοντες συνέπειας και ευθύνης της Ευρώπης αποδεχόμενοι τις αντιδράσεις και βελτιώνοντας τα προγράμματα προσαρμογής. Γιατί είναι προφανές ότι πρέπει να σωθεί σύντομα το ευρώ και μαζί μ’ αυτό οι Οικονομίες των Χωρών, όχι μόνον της Ευρωζώνης.
Join the Conversation