Όσοι πιστοί βρέθηκαν, ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής, στην Πετροβίτσα Παραμυθιάς, συμμετείχαν καρδιακά στη θρησκευτική πανήγυρη, αλλά και στο παραδοσιακό πανηγύρι, που ακολούθησε.
Στον παμπάλαιο ομώνυμο ναό, του 13ου αι., στον οποίο σώζεται ένα μέρος των αγιογραφιών, εορτάστηκε η Ζωοδόχος Πηγή. Τα τελευταία πενήντα χρόνια αυτό το μνημείο το συντηρεί ο επί δεκαετίες εφημέριος του χωριού και τώρα συνταξιούχος ιερέας π. Χρήστος Τσόδουλος.
Πολύς ο κόσμος μέσα στην ιστορική εκκλησία, η οποία ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας και την αρτοκλασία, ακολούθησε γλέντι και διανεμήθηκαν δωρεάν πολλές μερίδες νόστιμου φαγητού.
Μιλώντας ο θεολόγος π. Ηλίας Μάκος τόνισε ότι ενώ η Ζωοδόχος Πηγή μας προσφέρεται, σήμερα οι άνθρωποι δεν αντέχουμε τον Θεό και τον… δολοφονούμε. Η εποχή μας δεν επιθυμεί τη χειραγωγία του Θεού, αλλά πορεύεται εξωφρενικά το δρόμο του θανάτου”.
Και πρόσθεσε: “Μας περιμένει η Ζωοδόχος Πηγή. Να απολαύσουμε την απεριόριστη χαρά της ανάστασης και της πίστης και να ευφρανθούμε”.
Ο ναός-μνημείο της Ζωοδόχου Πηγής στην Πετροβίτσα μας θυμίζει πως μια απλή κόρη ήταν η Παναγία, όμως, λόγω της ταπείνωσής της αξιώθηκε να υψωθεί. Να δοξασθεί και επίγεια και επουράνια.
Η ζωή της Παναγίας είναι μια προτροπή να είμαστε ταπεινοί μπροστά στο Θεό, αλλά και στα υπόλοιπα δημιουργήματά του.
Ούτε να μας ξιπάζουν τα κατορθώματα του κόσμου. Το μυαλό των ανθρώπων, όσα επιτεύγματα και αν κατορθώσει, όσο καλλιεργημένο και αν είναι, πάντοτε στενό και περιορισμένο θα παραμένει.
Η ανθρώπινη σοφία έχει και αυτή μέτρα και όρια. Η σοφή, όμως, ταπείνωση της Παναγίας δεν είχε ούτε μέτρα, ούτε όρια.
Γι’ αυτό πέτυχε το τέλειο, ενώ εμείς, που αυτοθαυμαζόμαστε ως σπουδαίου, στην ουσία είμαστε φαντασμένοι ατζαμήδες.
Μεγάλη η αμοιβή της Παναγίας για την αρετή της ταπείνωσης. Μεγάλη αρετή, μεγάλη αμοιβή. Ταπεινώθηκε ο Υιός της, ταπεινώθηκε και εκείνη. Αλλά ταυτόχρονα ο Θεός την υπερύψωσε, ακριβώς, γιατί τόσο ταπεινώθηκε
