Διακόσια είκοσι δύο χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τη θυσία στη Μονή Σέλτσου, στο χωριό Πηγές Άρτας, όπου μετά από σκληρή, εξοντωτική και φονική μάχη των Σουλιωτών με τις δυνάμεις του Αλή πασά (άλλοι Σουλιώτες σκοτώθηκαν και άλλοι πιάστηκαν αιχμάλωτοι), 250 και πλέον γυναικόπαιδα, ρίχτηκαν, χωρίς δεύτερη σκέψη στο βάραθρο της Γκούρας, τον «Πέτακα», πίσω ακριβώς από τη Μονή, και τα κορμιά τους κατέληξαν στον «Ασπροπόταμο».
Και η πράξη τους δε δείχνει την απελπισία τους, αλλά το πνεύμα της αντίστασης, της ανυποχώρητης απόφασης να μην παραδοθούν στα χέρια του εχθρού και της αυτοθυσίας, προκειμένου να αποφύγουν την ατιμωτική υποδούλωση.
Το γεγονός αυτό, που, δυστυχώς, στις ημέρες μας περνάει σχεδόν απαρατήρητο, αν και δείχνει το ψυχωμένο φρόνημα των αδούλωτων Σουλιωτών, τίμησε με μια λιτή εκδήλωση, όπως ακριβώς θα το ήθελαν οι ήρωες (που δεν έχουν ανάγκη την ευγνωμοσύνη μας, αλλά εμείς οφείλουμε να τους ευγνωμονούμε), την Πέμπτη 24 Απριλίου 2025, ο δήμος Γ. Καραϊσκάκη σε συνεργασία με την Αδελφότητα Πηγιωτών Άρτας στον αύλειο χώρο της Μονής Σέλτσου.
Με επιμνημόσυνη δέηση από το μητροπολίτη Άρτας κ. Καλλίνικο και ρίψη στεφάνων από το δήμαρχο Περικλή Μίγδο και εκπροσώπους τοπικών αρχών και φορέων στον τόπο της ηρωικής θυσίας, καθώς και με μια κατατοπιστική ενημερωτική ομιλία, αποδόθηκε απλά, αλλά ουσιαστικά ο οφειλόμενος φόρος τιμής σ’ εκείνους, που με το δικό τους αίμα πότισαν και θεμελίωσαν τη δική μας ελευθερία.
Η τελετή μια απόδειξη ότι δεν λησμονήθηκε τελείως ο μεγαλειώδης αιματοβαμμένος θρύλος τους.
Σ’ αυτούς που είχαν τη σιδερένια θέληση να βουτήξουν στο κενό και να μην ατιμωθούν, ήταν και Λένα Μπότσαρη, για την οποία γράφτηκαν πολλά δημοτικά τραγούδια. Το σημείο, στο οποίο ρίχτηκε η Λένω Μπότσαρη στον ποταμό, έμεινε στην ιστορία ως «το πήδημα της καπετάνισσας».
Ο Νότης Μπότσαρης αιχμαλωτίστηκε τραυματισμένος, ενώ ο Κίτσος μαζί με τον 13χρονο Μάρκο γλίτωσαν από τη σφαγή, καταφεύγοντας μέσα σε μια σπηλιά. Μετά από πολλές περιπέτειες έφθασαν στην Πάργα, όπου βρίσκονταν και οι άλλοι Σουλιώτες με τον Φώτη Τζαβέλλα.
Ο τελικός απολογισμός από τη μάχη του Σέλτσου, ήταν η διάσωση μόνο 8ο Σουλιωτών, από τους 1048 συνολικά, που μετά την παράδοση του Σουλίου στον Αλή πασά κατέφυγαν εκεί και πολιορκήθηκαν από τις 12 Γενάρη του 1804 έως τις 20 Απριλίου του 1804.
Πολέμησαν παλληκαρήσια, αντιστάθηκαν, δε λύγισαν απέναντι σε 8.000 χιλιάδες στρατιώτες, για να μη σκλαβωθούν στους Τούρκους, αλλά, τελικά εξοντώθηκαν.
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ
Οι Σουλιώτες απέδειξαν ότι η ωμή και κυνική και ανενδοίαστη βία σε βάρος της ελευθερίας, συντρίβεται, έστω και αν χάνεται ο πόλεμος, στης ψυχής το γρανίτινο βράχο. Και τότε γίνεται το θαύμα.
Μια χούφτα πολιορκημένοι, σέρνονται στο θάνατο για τη γλυκιά πατρίδα, που τη σκέπασε νυχτιά δουλείας. Οι Σουλιώτες έδωσαν αδιάκοπα το παράδειγμα του ηρωισμού και της φιλοπατρίας και αποδείχθηκαν πιστοί φύλακες των αρετών της φυλής.
Γι’ αυτό ακούγεται ιδιαίτερα ορθή και δίκαιη η προτροπή-πρόταση να ενθαρρυνθεί η εκπαιδευτική κοινότητα της Ηπείρου, ώστε εν μέσω διδακτικού έτους και πριν τη λήξη του, να διοργανώνονται επισκέψεις –εκδρομές στη Μονή Σέλτσου.
