Το Πασχαλινό μήνυμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Παραμυθιάς κ. Σεραπίωνος

Πρός
τόν Ἱ­ε­ρό Κλῆ­ρο,
τίς Μο­να­στι­κές Ἀ­δελ­φό­τη­τες
καί τούς εὐ­σε­βεῖς Χρι­στι­α­νούς
τῆς κα­θ’ ἡ­μᾶς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως

«Χρι­στός Ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν,
θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας…»
Ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί,

Μέ­σα στό φω­τει­νό καί πα­νευ­φρό­συ­νο πνεῦ­μα τῆς με­γά­λης Ἑ­ορ­τῆς τῶν Ἑ­ορ­τῶν, τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου, κα­τά τήν ὁ­ποί­α ὁ Ὀρ­θό­δο­ξος λα­ός τοῦ Θε­οῦ ἑ­ορ­τά­ζει μέ ἀ­νεί­πω­τη ἀ­γαλ­λί­α­ση τή νί­κη τῆς Ζω­ῆς ἔ­ναν­τι τοῦ θα­νά­του, ξε­χει­λί­ζει ἀπό τήν καρ­δι­ά μας καί ἀ­κού­γε­ται ἀ­πό τά χεί­λη μας τό θρι­αμ­βευ­τι­κό­τε­ρο μή­νυ­μα πί­στε­ως καί ἐλ­πί­δος: Χρι­στός Ἀ­νέ­στη!

Οἱ καμ­πά­νες ἠ­χοῦν χαρ­μό­συ­να, οἱ Ἱ­ε­ροί Να­οί πλημ­μυ­ρί­ζουν ἀ­πό τό Φῶς τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως καί ἀ­πό τήν εὐ­ω­δί­α τοῦ θυ­μι­ά­μα­τος, καί ὅ­λη ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, ὡς ζων­τα­νό Σῶ­μα Χρι­στοῦ, ἀνα­νε­ώ­νε­ται πνευ­μα­τι­κά, ὑ­ψώ­νον­τας δο­ξο­λο­γι­κή προ­σευ­χή πρός τόν Νι­κη­τή τοῦ θα­νά­του.

Ἡ Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Κυ­ρί­ου εἶ­ναι ἡ ἀ­πό­λυ­τη δι­α­βε­βαί­ω­ση πώς ὁ θά­να­τος νι­κή­θη­κε. Ἡ πέ­τρα τοῦ μνή­μα­τος ἀ­νε­τρά­πη, ὄχι μό­νο κυ­ρι­ο­λε­κτι­κά, ἀλ­λά καί ὡς σύμ­βο­λο ἀ­να­τρο­πῆς κά­θε ἀ­πό­γνω­σης, φό­βου καί ἀ­δυ­να­μί­ας τοῦ ἀν­θρώ­που, καί ἐ­κεῖ, στόν κε­νό Πα­νά­γι­ο Τά­φο, γεν­νι­έ­ται ἡ ἐλ­πί­δα, φω­τί­ζε­ται ἡ πο­ρεί­α μας καί παίρ­νει νό­η­μα ἡ ὕ­παρ­ξη ὅ­λου τοῦ κό­σμου.

Μέ τή ζω­η­φό­ρο Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Σω­τῆ­ρος Χρι­στοῦ ὁ “πα­λαι­ός ἄν­θρω­πος” μέ τά πά­θη καί τίς ἐ­πι­θυ­μί­ες του πα­ρα­με­ρί­ζε­ται καί στή θέ­ση του ἀ­να­φαί­νε­ται ὁ νέ­ος, ὁ ἐν­δυ­να­μω­μέ­νος ἀ­πό τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα, αὐ­τός πού πο­ρεύ­ε­ται μέ τό Φῶς τῆς πί­στε­ως καί ζεῖ τό Ἀ­νέ­σπε­ρο Φῶς τῆς Βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ ὄ­χι ὡς στιγ­μή, ἀλ­λά ὡς τρό­πο ὕ­παρ­ξης.

Βέ­βαι­α, ἀ­δελ­φοί μου, ἄν θέ­λου­με ἡ ἀ­λή­θει­α τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως νά καρ­πο­φο­ρή­σει στή ζω­ή μας, δέν ἀρ­κεῖ ἁ­πλῶς νά τήν δι­α­κη­ρύσ­σου­με μέ λό­γι­α, ἀλ­λά ὀ­φεί­λου­με νά τήν ταυ­τί­σου­με μέ τόν σκο­πό τῆς ὕ­παρ­ξής μας καί νά τήν ἐκ­φρά­ζου­με κα­θη­με­ρι­νά στόν τρό­πο, μέ τόν ὁ­ποῖ­ο προ­σεγ­γί­ζου­με τόν Θε­ό καί τούς συ­ναν­θρώ­πους μας.

Ὅ­ταν ζοῦ­με τήν Ἀ­νά­στα­ση, ὄ­χι σάν ἕ­να θαῦ­μα τοῦ πα­ρελ­θόν­τος, ἀλ­λά ὡς πα­ρόν γε­γο­νός μέ τήν προ­ο­πτι­κή τῆς αἰ­ω­νι­ό­τη­τας, τό­τε ἡ καρ­δι­ά μας γε­μί­ζει ἀ­πό τήν ἁ­γι­ό­τη­τα καί τήν ἐλ­πί­δα τῆς ἐν Χρι­στῷ σω­τη­ρί­ας. Τό­τε ἡ ζω­ή μας γί­νε­ται συ­νε­χής δο­ξο­λο­γί­α, ὁ χρό­νος ἁ­γι­ά­ζε­ται καί ἡ ψυ­χή μας ἀ­πο­κτᾶ πνευ­μα­τι­κό βά­θος, γε­μί­ζον­τας ἀ­πό ἀ­γά­πη, συγ­χώ­ρη­ση καί θυ­σί­α.

Δέν πρέ­πει νά ξε­χνᾶ­με ὅ­τι ὁ Χρι­στός, Ἀ­να­στη­μέ­νος καί Ζων­τα­νός, δέν βρί­σκε­ται μα­κρι­ά ἀ­πό τόν κό­σμο καί τά προ­βλή­μα­τά του, ἀλ­λά στέ­κε­ται δί­πλα μας μέ στορ­γή καί σι­ω­πη­λή δύ­να­μη, ὅ­πως στόν δρό­μο πρός Ἐμ­μα­ούς, ἕ­τοι­μος νά φα­νε­ρω­θεῖ σέ κά­θε καρ­δι­ά πού Τόν πο­θεῖ καί Τόν ζη­τᾶ. Καί ἡ συ­νάν­τη­ση μέ τόν Ἀ­να­στη­μέ­νο Κύ­ρι­ο γί­νε­ται σέ ἁ­πλές στιγ­μές τῆς ζω­ῆς μας, μέ­σα στήν προ­σευ­χή, στό Μυ­στή­ρι­ο τῆς Θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας, στήν πρά­ξη τῆς ἀ­γά­πης, ἐ­κεῖ πού ὁ φθαρ­τός ἄν­θρω­πος ἀ­φή­νει χῶ­ρο γι­ά νά γεν­νη­θεῖ μέ­σα του ἡ πα­ρου­σί­α τῆς αἰ­ω­νι­ό­τη­τας.

Γι’ αὐ­τό, ἄς μήν ἐ­πι­τρέ­ψου­με πο­τέ στίς προ­κλή­σεις τῆς ἐπο­χῆς νά σβή­σουν τό Φῶς τοῦ Πά­σχα ἀ­πό τήν καρ­δι­ά μας, ἀλ­λά ἄς τό κρα­τή­σου­με ὡς πο­λύ­τι­μο θη­σαυ­ρό, με­τα­δί­δον­τάς το στά παι­δι­ά μας καί στούς συ­ναν­θρώ­πους μας, δι­ό­τι ἡ Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ μπο­ρεῖ ταυ­τό­χρο­να νά ἀ­πο­τε­λέ­σει τήν ἀνά­στα­ση τῆς κά­θε οἰ­κο­γέ­νει­ας, τῆς κοι­νω­νί­ας μας, ἀλ­λά καί τοῦ Ἔ­θνους, ἀ­πό κά­θε πνευ­μα­τι­κό μα­ρα­σμό.

Ὅ­πως οἱ Μυ­ρο­φό­ρες ἔ­σπευ­σαν νά δι­α­δώ­σουν τό χαρ­μό­συ­νο μή­νυ­μα τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ, ἔτ­σι κι ἐ­μεῖς ἄς γί­νου­με ἀγ­γε­λι­ο­φό­ροι τῆς ζω­ῆς καί σπο­ρεῖς τῆς χα­ρᾶς μέ­σα στόν κό­σμο, δι­ό­τι ἡ πί­στη μας εἶ­ναι Φῶς, τό ὁ­ποῖ­ο δέν κρύ­βε­ται, ἀλ­λά φα­νε­ρώ­νε­ται μέ ἔρ­γα ἀ­γά­πης.

Ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί,

Εὔ­χο­μαι σέ ὅ­λους ἐκ βά­θους καρ­δί­ας, τό χαρ­μό­συ­νο μή­νυ­μα τῆς κο­σμο­σω­τη­ρί­ου Ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου νά ἀ­πο­τε­λέ­σει ἀ­φορ­μή, ὥ­στε νά ἐ­νι­σχύ­σου­με τήν προ­σευ­χή μας καί τή με­το­χή μας στά Μυ­στή­ρι­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, νά με­λε­τοῦ­με πάν­το­τε μέ συ­νέ­πει­α τόν λό­γο τοῦ Θε­οῦ, νά μέ­νου­με στα­θε­ροί στήν ἀγά­πη τοῦ Χρι­στοῦ καί νά περ­πα­τοῦ­με δι­αρ­κῶς στόν δρό­μο τῆς τα­πεί­νω­σης, ὅ­που κα­τοι­κεῖ τό Φῶς τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως καί λάμ­πει τό πρό­σω­πο τοῦ συ­ναν­θρώ­που μας ὡς εἰ­κό­να Θε­οῦ Ζῶν­τος.

Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας, ὡς στορ­γι­κή Μη­τέ­ρα, σᾶς ἀγ­κα­λι­ά­ζει μέ ἀ­γά­πη καί εὐ­λο­γεῖ τόν πνευ­μα­τι­κό σας ἀ­γῶ­να, πα­ρα­κα­λῶν­τας σας νά πα­ρα­μέ­νε­τε ἑ­νω­μέ­νοι μέ τόν Χρι­στό, στα­θε­ροί στήν πί­στη καί πλού­σι­οι σέ ἔρ­γα ἀ­γά­πης, ὡς φά­ροι ἐλ­πί­δας γιά ὅ­λους τούς ἐν Χρι­στῷ ἀ­δελ­φούς μας.

Σᾶς ἀ­σπά­ζο­μαι μέ πα­τρι­κή ἀ­γά­πη, βα­θι­ά συγ­κί­νη­ση καί Ἀ­να­στά­σι­μη ἐν Κυ­ρί­ῳ χα­ρά.

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθώς Ἀνέστη!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Πα­ρα­μυ­θί­ας, Φι­λια­τῶν,
Γη­ρο­με­ρί­ου καί Πάρ­γης Σε­ρα­πί­ων