Ακόμη διατηρούνται στα χωριά της Θεσπρωτίας έθιμα της Κυριακής των Βαΐων από αλλοτινούς καιρούς. Από τις δάφνες, που παλαιά υπήρχαν άφθονες, γυναίκες, το απόγευμα της παραμονής των Βαΐων, έκοβαν κλαδιά.
Έκοβαν τόσα, όσοι περίπου ήταν και οι κάτοικοι του χωριού, και λίγα παραπάνω, γιατί την επόμενη ο παπάς θα έδινε από ένα στον κάθε εκκλησιαζόμενο.
Αν το Πάσχα ήταν όψιμο, τότε τα κλαδιά αυτά ήταν ανθισμένα και μοσχοβολούσαν από μακριά.
Φρόντιζαν, όσο το δυνατό, να είναι ίσα μεταξύ τους.
Τα έβαζαν στη μεγάλη κανίστρα της εκκλησιάς και τα τοποθετούσαν μπροστά από το Δεσποτικό Θρόνο μέσα στο Ναό.
Την Κυριακή των Βαΐων, σχεδόν όλοι οι κάτοικοι το είχαν σε κακό να μην πάνε στην εκκλησιά. Έπρεπε να πάρουν τα αγιασμένα βάγια.
Οι πιστοί περνούσαν όλοι στη σειρά, ο ένας πίσω από τον άλλο, να προσκυνήσουν την εικόνα του Χριστού και να πάρουν κι από ένα κλαδί Βάγια.
Όταν τελείωνε η λειτουργία έβγαιναν στο χαγιάτι του ναού για να ανταλλάξουν τις καθιερωμένες ευχές.
Οι νοικοκυρές έπαιρναν το κλαδί των Βαΐων με σεβασμό και θρησκευτική ευλάβεια το μετέφερναν στο σπίτι και το τοποθετούσαν ανάμεσα στα εικονίσματα του σπιτιού.
Απ΄ αυτά αργότερα, αποξηραμένα καθώς ήταν έπαιρναν, κι έβαζαν στα διάφορα φαγητά.
Οι νέοι μετά τη λειτουργία έξω στο χαγιάτι, συνήθιζαν να χτυπάει ο ένας τον άλλο με το κλαδί της δάφνης, που κρατούσαν στα χέρια τους.
