Εκεί που ο χρόνος σταμάτησε, μέσα στο γκρίζο της γης και τ’ ουρανού, εκεί νοιώθεις μέσα σου την παλιά σου ρίζα να σε σφίγγει στα πόδια.
Σα να σε τραβά επίμονα στο χώμα να σταθείς για λίγο και να ακούσεις τις φωνές εκείνων των ψυχών.
Τα τραγούδια, τις φωνές, τα γέλια, τα μοιρολόγια… τις Ιαχές. Ψυχές που ταυτίστηκαν με τον δημιουργό τους και σαν έφυγαν αυτές, νέκρωσε και το Βουνό.
Κι έτσι πρέπει να μείνει. Εδώ είναι το στοίχημα…!
Πως μπορείς αυτόν τον τόπο να τον αποκαταστήσεις και να τον αναπτύξεις χωρίς να τον χάσεις; Διότι αν τον χάσεις χάνεις και τις ψυχές που σου ψιθυρίζουν. Αυτός ο ψίθυρος, γεμίζει την ψυχή σου όταν βρεθείς εκεί.
Εκεί που πατάς, όπου κι αν πατάς στάθηκαν γίγαντες που πόνεσαν, μάτωσαν και ξεψύχησαν για μια μόνο αξία.
Την αξιοπρέπεια την ανθρώπινη. Αυτή που αν την χάσεις δεν έχεις τίποτε.
Μεγάλο στοίχημα το Σούλι
