Πάντα θα συμβαίνει το ίδιο. Κάποιος άνθρωπος με δημόσια θέση θα πεθαίνει και «επιβιβαζόμενος στη βάρκα για τον Αχέροντα» θα ακούει είτε ψιθύρους βουτηγμένους στη χολή, είτε κραυγές βουτηγμένες στο μίσος.
Σε άλλες περιπτώσεις θα αντιμετωπίζει από κάποιους προκλητική αδιαφορία την ημέρα της κηδείας του ή αδικαιολόγητες συμπεριφορές.
Μπορεί όταν το δημόσιο πρόσωπο είναι νεκρός Μητροπολίτης, όπως στην περίπτωση του μακαριστού Τίτου, να έχουμε να κάνουμε και με τον αντιχριστιανισμό. Όσον αφορά τους ψιθύρους και τις κραυγές, ίσως τελικά να πρόκειται για αρχέγονα αντανακλαστικά που, υποθέτω, θα κωδικοποιούνται ψυχιατρικά. Πάντα υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Απλώς με τα social media βλέπουμε πλέον πράγματα… γραμμένα μπροστά στα μάτια μας.
Εν προκειμένω, το μεγάλο θέμα δεν βρίσκεται σε αυτά τα δυσλειτουργικά μυαλά αλλά στην αναπαραγωγή της χυδαιότητας. Το κακό έχει μία μοναδική δύναμη. Αναπαράγεται ακόμα και από αυτούς που θέλουν να το πολεμήσουν. Όπως κάνω εγώ τώρα. Σχολιάζω κάποιες συμπεριφορές και τελικά έχω πάρει αυτές τις συμπεριφορές, δηλαδή τα μικρά, τα ευτελή και τα κακά και τους δίνω φωνή για να πάνε πιο κάτω…
Όλα τα δημόσια πρόσωπα ακόμη και όταν είναι ιερωμένοι υπόκεινται στον δημόσιο έλεγχο και την κριτική, και πριν και μετά το θάνατο. Αυτό είναι στη μοίρα της δημόσιας σφαίρας. Άλλο όμως η τεκμηριωμένη και σοβαρή κριτική και άλλο οι ύβρεις και μάλιστα την ώρα της κηδείας. Σε ποιόν έκανε κακό ο μακαριστός;
Όσον αφορά την αδιαφορία και την έλλειψη σεβασμού από κάποιους, είναι νομίζω συμπεριφορές κατακριτέες γιατί ο Μητροπολίτης πρώην Παραμυθίας κυρός Τίτος δεν είχε προκαλέσει και δεν είχε σκανδαλίσει ποτέ το ποίμνιό του. Από την άλλη μεριά, πρέπει και η Εκκλησία να βρεθεί πιο κοντά στην κοινωνία και τα προβλήματά της και ειδικά πιο κοντά στους νέους ανθρώπους.
Όχι με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα αλλά με ουσιαστική προσέγγιση. Υπάρχουν φωτισμένοι Ιεράρχες που το κάνουν αυτό. Δεν το κάνουν όλοι. Ο αοίδιμος Τίτος, λόγω των προβλημάτων υγείας του, είχε εκ των πραγμάτων αποκοπεί τα τελευταία χρόνια. Ελπίζω και εύχομαι ο διάδοχός του να ενισχύσει τη σύνδεση μεταξύ τοπικής Εκκλησίας και τοπικής κοινωνίας.
Τώρα, για τον αντιχριστιανισμό, τι να πω; Είναι δικαίωμά τους. Να μη ξεχνούν, όμως, ότι η Εκκλησία μεγαλούργησε όταν ήταν λοιδορούμενη και μάλιστα διωκόμενη, βγάζοντας από τις τάξεις της χιλιάδες αγίων και μαρτύρων. Και αυτό θα συνεχίσει να γίνεται «εις τους αιώνας των αιώνων».
