Τη φετινή 8η Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας, πιάνουμε το νήμα από τους μεγάλους γυναικείους εργατικούς αγώνες των προηγούμενων αιώνων. Από τις μικρές και μεγάλες μάχες που δίνουν χιλιάδες γυναίκες εκεί που ζουν και εργάζονται, κόντρα στην πολύμορφη βία και καταπίεση που βιώνουμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Συνεχίζουμε ανυποχώρητα τον αγώνα για τη γυναικεία ισοτιμία.
Σήμερα, τον 21ο αιώνα, υπάρχουν όλες οι επιστημονικές, τεχνολογικές προϋποθέσεις ώστε όλες:
Να έχουμε σταθερή εργασία, με σταθερό ωράριο, και να απολαμβάνουμε ποιοτικό ελεύθερο χρόνο.
Να αμειβόμαστε με αξιοπρεπείς μισθούς, που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες μας.
Να εργαζόμαστε σε ασφαλείς συνθήκες, με μέτρα προστασίας της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού.
Να απολαμβάνουμε εμείς και οι οικογένειές μας δημόσιες και δωρεάν κρατικές υπηρεσίες Υγείας- Παιδείας – Πρόνοιας.
Να αποφασίζουμε πραγματικά ελεύθερα για την προσωπική μας ζωή, τη δημιουργία οικογένειας.
Αντί για όλα αυτά, βιώνουμε συνεχώς δυσβάσταχτα και πολλαπλασιαζόμενα αδιέξοδα.
Στρέφουμε την οργή μας απέναντι στον πραγματικό ένοχο για τη γυναικεία ανισοτιμία και καταπίεση: Το σημερινό αντιλαϊκό κράτος, την κυβέρνηση και όλα τα κόμματα που βαδίζουν στις ράγες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, και το σύστημα της εκμετάλλευσης που υπηρετούν.
Αυτοί βρίσκονται πίσω από κάθε μορφή βίας απέναντι στις γυναίκες, πίσω από κάθε έγκλημα σε βάρος του λαού, πίσω από όλα τα «Τέμπη». Το κράτος τους δεν είναι «ανίκανο», ούτε «ανύπαρκτο». Είναι «παντού», κόβοντας από τις ανάγκες μας και χαρίζοντας απλόχερα στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Η πολιτική τους:
• καταδικάζει την εργαζόμενη σε μια ζωή – λάστιχο, τσακίζει την αυτοαπασχολούμενη με τους φόρους και τα δυσβάσταχτα χρέη, ξεκληρίζει την αγρότισσα,
• βγάζει στον πλειστηριασμό τα σπίτια των λαϊκών οικογενειών για να κερδίζουν τα «κοράκια» των funds,
• ευθύνεται για το χάλι στα νοσοκομεία και στα σχολεία,
• πνίγει και καίει δάση, λαϊκές κατοικίες και ανθρώπους. Δεν διαθέτει κονδύλια για αντιπλημμυρικά – αντιπυρικά έργα και για αντισεισμική προστασία.
Αυτοί προώθησαν την «απελευθέρωση» των σιδηροδρομικών μεταφορών, που οδήγησε βήμα βήμα στο τραγικό έγκλημα.
Για να πάψουν οι δικές μας ανάγκες να ασφυκτιούν, πρέπει να πάψει το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης να έχει οξυγόνο!
Στρέφουμε τα όπλα ενάντια στην πολεμοκάπηλη ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και στις κυβερνήσεις τους.
Συγκρουόμαστε με τη βία της εκμετάλλευσης!
Είμαστε έρμαια της εργοδοτικής βίας:
• Με την ανακύκλωση της ανεργίας.
• Με τις απολύσεις των εγκύων, τους μισθούς που δεν καλύπτουν τις ανάγκες μας.
• Με την έλλειψη μέτρων προστασίας της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού.
• Με τη δουλειά μέχρι τον θάνατο, με την «ενεργό γήρανση».
• Με το δυσβάσταχτο κόστος των σπουδών, που αναγκάζει πολλές φοιτήτριες να εργάζονται.\
Ενώ εμείς οι γυναίκες του μόχθου είμαστε αντιμέτωπες με την ακρίβεια και τη φοροληστεία, τα σούπερ μάρκετ αυξάνουν τα κέρδη τους και οι εφοπλιστές απολαμβάνουν φοροασυλία. Ενώ ρίχνουν στις πλάτες μας ως ατομική – οικογενειακή ευθύνη τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ΑμεΑ, οι επιχειρηματικοί όμιλοι επεκτείνουν την κερδοφορία τους «επενδύοντας στις ανάγκες μας».
Παλεύουμε ενάντια σε κάθε μορφή βίας που τσακίζει τη ζωή μας!
Η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων διατηρεί ζωντανό το «θερμοκήπιο» των οικονομικών και κοινωνικών παραγόντων που γεννούν τους δράστες – τέρατα και αφήνουν τις γυναίκες απροστάτευτες στην πολύμορφη βία. Αυτή η πολιτική κρατάει τις γυναίκες δέσμιες και ανήμπορες να απαλλαγούν από βίαιες, κακοποιητικές σχέσεις. Οι όποιες νομοθετικές αλλαγές δεν επαρκούν από μόνες τους να αντιμετωπίσουν ριζικά τη βία κατά των γυναικών. Το αυστηρότερο νομικό πλαίσιο που ισχύει από το 2016 δεν μείωσε τα τραγικά περιστατικά.
Πώς άλλωστε θα μπορούσε, όταν παραμένουν:
• Οι τραγικές ελλείψεις σε δημόσιες και δωρεάν κρατικές υπηρεσίες πρόληψης και στήριξης. Η ανυπαρξία δημόσιων και δωρεάν, κρατικών εξειδικευμένων κέντρων για θύματα βιασμού και σεξουαλικής βίας.
• Η κρατική και αστυνομική αυθαιρεσία. Η αστυνομία είναι «ανίκανη» να προστατέψει τις γυναίκες που κινδυνεύουν, αλλά εξαιρετικά «ικανή» ως μηχανισμός καταστολής και δίωξης όσων αγωνίζονται για τα λαϊκά δικαιώματα.
• Οι μακροχρόνιες, πολυδάπανες και ψυχοφθόρες νομικές διαδικασίες.
Βαδίζουμε στα χνάρια των μεγάλων γυναικείων εργατικών αγώνων. Η 8η Μάρτη φωτίζει τους σημερινούς μας αγώνες για γυναικεία ισοτιμία και χειραφέτηση, ενάντια στη βία της εκμετάλλευσης.
Γυναίκες και άνδρες ενώνουμε τις φωνές μας για να διεκδικήσουμε ό,τι είναι σύγχρονο και αναγκαίο για τις ζωές μας.
Ομιλήτρια: Αραπογιάννη Μαρία μέλος του ΔΣ της ΟΓΕ (Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας).
Παρασκευή 7 Μαρτίου στις 8 μ.μ. στο Πάνθεον.
