Κατανυκτικά τελέστηκε στους ναούς της Μητροπόλεως Παραμυθίας ο Εσπερινός της Συγγνώμης, την Κυριακή 2/3/2025.
Ο Μητροπολίτης Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργης κ. Σεραπίων χοροστάτησε στον μητροπολιτικό ναό αγίου Δονάτου Παραμυθίας.
Κληρικοί και πιστοί, έσπευσαν να δείξουν την διάθεσή τους να συγχωρεθούν και να συγχωρήσουν.
Εφόσον ζητούμε από τον Χριστό να μας συγχωρέσει, είναι απαραίτητος και όρος απαράβατος και η προσφορά συγγνώμης σε όσους βλάψαμε και μας βλάπτουν, γνήσιας συγγνώμης και όχι κίβδηλης.
Θα αναρωτηθεί κανείς: Μα, πως είναι δυνατόν να γίνει αυτό; Οι άνθρωποι είμαστε εμπαθείς και έχουμε μέσα μας πλούσιο αμαρτωλό περιεχόμενο. Έχουμε κακίες, πάθη, αδυναμίες, έντονα πολλές φορές κακά αισθήματα και ελατήρια. Και πάνω στην έξαψή μας, μπορούμε πολλά κακά να προξενήσουμε στους άλλους. Να τους υβρίσουμε, να τους αδικήσουμε, να τους συκοφαντήσουμε, με οποιονδήποτε τρόπο να τους βλάψουμε και να τους πληγώσουμε. Και αυτό ισχύει για όλους μας. Πώς, λοιπόν, να μας συγχωρήσουν;
Από την άλλη μας προδίδουν, μας κάνουν ένα ή πολλά φοβερά και σκληρά κακά. Μάλιστα, μας τα κάνουν. Και είναι ένοχοι απέναντί μας και αξιοκατάκριτοι. Πώς, λοιπόν, να τους συγχωρήσουμε;
Έχουμε σκεφτεί ότι και εμείς είμαστε ίδιοι και απαράλλαχτοι με τους άλλους. Κακοί εμείς στους άλλους, κακοί και οι άλλοι σε μας. Άδικοι εμείς στους άλλους, άδικοι και οι άλλοι σε μας. Κατακριτέοι εμείς απέναντι στους άλλους, κατακριτέοι και οι άλλοι απέναντι σε εμάς. Και κυρίως άπειρες φορές κατακριτέοι απέναντι του Θεού.
Η λύση, η διέξοδος, η σωτηρία: Να συγχωρήσουμε, για να συγχωρεθούμε, όχι όμως, επιφανειακά, όχι υποκριτικά, γιατί τότε η συγχώρηση έχει μηδενικά αποτελέσματα, αλλά ειλικρινά και βαθιά και ουσιαστικά. Τι νόημα έχει να μας συγχωρούν ή να συγχωρούμε, όταν εξακολουθητικά και αμετανόητα βλάπτουμε και μας βλάπτουν; Κανένα… Όταν, όμως, μας συγχωρούν και συγχωρούμε θεοκεντρικά και όχι ανθρωποκεντρικά, τότε υπάρχει νόημα και μάλιστα μεγάλο.
Τότε η συγχώρεση έχει μέσα της ζωντάνια. Γεμίζει τον άνθρωπο. Τον “πληρώνει”. Και τον κάνει να αισθάνεται στον ακρότατο βαθμό τη χαρά.
