Η Λαμπανίτσα (Ελαταριά, όπως ονομάζεται σήμερα) είναι ένα ορεινό και ερημωμένο χωριό της Παραμυθιάς.
Κι όμως οι Λαμπανιτσιώτες, όπου και αν βρίσκονται, δεν το αφήνουν να σβήσει, γιατί είναι η γεννήτρα γη η δική τους και των προγόνων τους.
Και στις αρχές κάθε νέου έτους ανεβαίνουν ψηλά εκεί, τώρα είναι εύκολη η πρόσβαση μέσω Εγνατίας, παλαιότερα ήταν “γολγοθάς” και κόβουν την πίτα τους, με πρωτοβουλία και φροντίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Λαμπανίτσας.
Έτσι έκαναν και φέτος, παρουσία του δημάρχου Σουλίου Θανάση Ντάνη, του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Σουλίου Θωμά Οικονόμου . ά., δείχνοντας ότι το χωριό τους δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, αλλά είναι η ιχνηλάτηση της ζωής τους.
Οι καταγόμενοι από το χωριό, που είναι, πραγματικά “Ελβετικό” και ακόμη ομορφότερο ως προς το ακατέργαστο τοπίο, με τα έλατα να κατακαλύπτουν την περιοχή, όπου και αν βρίσκονται, φροντίζουν, ειδικά τα τελευταία χρόνια, για την “ανάστασή” του.
Μπορεί οι συνθήκες της ζωής να τους ανάγκασαν να λείπουν από αυτό, ωστόσο ποτέ δεν το ξεχνούν και είναι ο πόθος της καρδιάς τους. Και αυτό το δείχνουν έμπρακτα.
Αναστήλωσαν το παλιό δημοτικό σχολείο, αναστηλώνουν και τις εκκλησιές του χωριού τους και γενικά κάνουν ό,τι μπορούν.
Πέρα από το γεγονός ότι η προσπάθεια αυτή συνδέεται με την αγάπη προς τον τόπο τους, που είναι αναζωογονητική, με το προγονικό παρελθόν, που επιβάλλεται να μην εγκαταλειφθεί, με τις παραδόσεις, που χρειάζεται να παραδίδονται από γενιά σε γενιά, έχει σχέση και με την εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων.
Όταν ο φιλόσοφος Αναξαγόρας ρωτήθηκε για τον σκοπό της ύπαρξής του, απάντησε: Γεννήθηκε για να θεωρώ τον ήλιο, τη σελήνη, τον ουρανό.
Τίποτα δεν υπάρχει μέσα μας βαλμένο χωρίς σκοπό. Όπως η δίψα προϋποθέτει την ύπαρξη νερού, έτσι και ο πόθος να διατηρηθούν όσα παραλάβαμε και να τα παραδώσουμε κι εμείς με τη σειρά μας, σημαίνει ότι μπορεί να εξαρθεί ο άνθρωπος στα ευδαιμονισμένα ύψη του χρέους.
