Όταν βρισκόμουν στην Ελβετία και προέδρευα του Κέντρου Ελληνικής Παράδοσης και Πολιτισμού της Ζυρίχης ,εγώ και ένας φίλος γιατρός Κερκυραίος στην καταγωγή (εργαζόταν τότε στο νοσοκομείο Triemli τής Ζυρίχης ) σκεφτήκαμε με την ευκαιρία της αλλαγής του ξενοδοχειακού εξοπλισμού του νοσοκομείου να ζητήσουμε ένα μέρος του με σκοπό να το μεταφέρομε στην Αρχιεπισκοπή της Αλβανίας .Πράγματι το αίτημα έγινε δεκτό και μας παραχώρησαν δεκαπέντε κλίνες με όλα όσα τις συνοδεύουν , και δύο μονάδες εντατικής θεραπείας οι οποίες αποθηκεύτηκαν σε χώρο του νοσοκομείου .Την συνεννόηση με την Αρχιεπισκοπή ανέλαβα να την κάνω εγώ .
Έτσι τηλεφώνησα στον Μακαριστό πλέον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο. Ήταν η πρώτη μας επαφή .Μου μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ,για τα εμπόδια που συναντούσε και για την κάθε είδους βοήθεια που χρειαζόταν. Οφείλω να ομολογήσω ότι η πρώτη μας συνομιλία ήταν συγκλονιστική. Ακολούθησαν και άλλες .Λόγω των δυσκολιών που αντιμετώπιζε και του ελάχιστου χρόνου που διέθετε με παρέπεμψε στην αδερφή του στην Αθήνα για τις λεπτομέρειες . Κάποιες από τις ανάγκες που αντιμετώπιζε μας οδήγησαν να μαζέψουμε κάθε είδους βοήθεια .Για να μην μακρηγορώ ,με τον ερχομό μου στην Ελλάδα μετέφερα αυτή την βοήθεια και κατόπιν υποδείξεως του αλλά και παρότρυνση του για συμπαράσταση στον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου ήλθα σε συνεννόηση με τον τότε Έπαρχο Λιβαδειάς Ηρώδη Νταλιάνη και παραδώσαμε τμηματικά όλα όσα είχαμε συγκεντρώσει.
Η συμβουλή του αλλά και η γλυκύτητα του λόγου του ήταν τόσο δυνατά που έγιναν η αιτία της απαρχής μια γόνιμης συνεργασίας που ενισχύθηκε όταν προέδρευα στο Διοικητικό Συμβούλιο του Φιλοπρόοδου Όμιλου Παραμυθιάς
Σε συνεργασία με τον μειονοτικό Δήμο Λιβαδειάς και αργότερα Φοινικαίων Αγίων Σαράντα ο Φ.Ο.Π. συμμετείχε για πέντε χρόνια ανελλιπώς στην ετήσια Εθνική Έορτή της μειονότητας και των μειονοτικών σχολίων στους Αγίους Σαράντα τιμώντας τους αγώνες τους στα ιερά χώματα της Βορείου Ηπείρου κατά την διάρκεια του Ελληνοιταλικού πολέμου .Πέραν αυτού είχαμε αναλάβει σε συνεργασία με τα βιβλιοπωλεία της πόλης μας αλλά και σχολείων καθώς και ιδιωτών την διάθεση αναλώσιμου και γραφικού υλικού σε σχολεία της περιοχής της Λιβαδειάς , σε όλους τους μαθητές χωρίς καμιά απολύτως διάκριση αν είναι Αλβανοί ή Έλληνες.
Το θέλημα τού Αρχιεπισκόπου ήταν για μας κανόνας . Για μας τα παιδιά είναι παιδιά όλου τού κόσμου .Παραδώσαμε δύο υπολογιστές στο σχολικό κέντρο και δύο στον Δήμο για τις λειτουργικές τους ανάγκες .Προμηθεύσαμε με δώρα τα νηπιαγωγεία και τα σχολεία ,με φάρμακα αναξιοπαθούντες ,με τρόφιμα φτωχούς ανθρώπους και σταθήκαμε δίπλα τους σε ότι μας χρειάστηκαν και μπορούσαμε να προσφέρουμε.!
Η πρώτη μας συνάντηση με τον Μακαριστό Άρχιεπίσκοπο έγινε στον Ιερό Ναό των Αγίων Σαράντα στο χωριό Αλύκου μετά την Θεία Λειτουργεία .Ειδοποιήθηκε από τον Ηρώδη ότι ήμουν εκεί και αμέσως κινήθηκε να με δεί. Ήταν τόσο γλυκός τόσο καταδεκτικός που μπροστά του λύγιζες .Μέσα σε ένα τέταρτο είπε όσα κάποιος άλλος θα χρειαζόταν να τα πει δυό ώρες .Λόγια μεστά ,λόγια γεμάτα με απέραντη αγάπη. Με το τέλος της της συνομιλίας μας , χαρίζοντάς μου ένα βιβλίο του πρόσθεσε γεμάτος καλοσύνη – σε περιμένω και στην Αρχιεπισκοπή…..!!
Ο Μακαριστός Αναστάσιος δεν είχε ούτε έχει ανάγκη των δικών μου σκέψεων των καλών λόγων και διαπιστώσεων . Άλλωστε υπάρχουν άλλοι ποιο ειδικοί .Σημειώνω απλά ότι αυτή η μεγάλη σύγχρονη πατερική μορφή άφησε πέραν των άλλων αξιόλογο συγγραφικό έργο όπου αξίζει να διαβαστεί και ότι η κοίμηση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αλβανίας, Αναστάσιου, του λόγιου, του βαθύτατα πνευματικού και ελεήμονος αυτού ανθρώπου, μας αφήνει πίσω με το “τσαλακωμένο” αίσθημα ότι η κοινωνία μας από το Σάββατο φτώχυνε πιο πολύ έχοντας ίσως ποιος ξέρει βαριές συνέπειες …..!!!
Αιωνία Του η μνήμη……!!!
