Οι δύο σύντομοι αποχαιρετιστήριοι λόγοι στο Βόλο, για την απώλεια του Αλέξανδρου Μούκα που εκφωνήθηκαν από φίλους του:
Όσο δύσκολο και αν είναι … επιβάλλεται να πούμε δύο λόγια για τον Αλέξανδρο.
Δεν έχω γνωρίσει συμμαθητή του, φίλο, συγγενή, ακόμη και κάποιον που ήρθε σε επαφή με τον Αλέξανδρο έστω και μία φορά και να μην έχει να πει τα ίδια! Πόσο μεγάλη καρδιά είχε και πόσο πολύ μυαλό!
Είχε όμως και άλλα χαρακτηριστικά. Δεν υπήρχε άνθρωπος να του ζητήσει βοήθεια και να μην τη δώσει. Αρκετές φορές την έδινε και χωρίς να του ζητηθεί λες και το είχε έμφυτο, ενώ τελευταία έκανε και χρήση της ιδιότητάς του, της επαγγελματικής.
Απεχθάνονταν όμως και κάποια πράγματα που πρέπει και αυτά να τα πούμε. Δεν άντεχε το άδικο, απεχθάνονταν το φασισμό και το ρατσισμό σε κάθε τους πτυχή. Το έδειχναν όλες οι αναρτήσεις του … το έδειχνε με τη στάση του.
Μεταφέρω τα συλλυπητήρια από φίλους από Παραμυθιά που δεν μπόρεσαν να έρθουν όπως και από παλιούς συναγωνιστές του Αλέξανδρου από Θεσσαλονίκη.
Στην πολυαγαπημένη μας Σμύρνη, στο σύντροφο Βασίλη, στη ‘’φουλίτσα’’, στη συντρόφισσα Δώρα, στη Νάνση, στον από όσο ξέρω αγαπημένο του θείο Σπύρο, σε συγγενείς και φίλους εύχομαι καλό κουράγιο.
Αλέξανδρε καλό κατευόδιο.
Τον Αλέξανδρο δεν τον γνωρίζω πολλά χρόνια, πρώτη φορά γνωριστήκαμε το 2019. Αλλά για εμένα ήταν καταλυτικός στις δυσκολίες μου και γνώριζα ότι θα ήτανε πάντα εκεί για εμένα.
Δεν ήθελα να γράψω κάτι μακροσκελές και ξύλινο, αλλά κάτι πηγαίο και αληθινό, όπως αληθινά και πηγαία ήταν η καλοσύνη, το φιλότιμο και το ταλέντο να βοηθά τους γύρους του. Τον τελευταίο καιρό κουβάλαγε μια μεγάλη τσάντα, «Ρε ντόκτορ, γιατί κουβαλάς όλο αυτό το βάρος;», «Μ ’αρέσει Δημήτρη μου, ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει ίσως κάποιος χρειαστεί πρώτες βοήθειες», τα λόγια του. Σε μια άλλη συνάντησή μας, Κυριακή απόγευμα, αφού πίναμε καφέ, μου λέει «στις 6 πρέπει να φύγω»». Ωραία του λέω, που θα πας;» Μου απαντάει «στο Αιγινήτειο». «Ρε ντόκτορ, Κυριακή απόγευμα δουλειά;», «Δεν το βλέπω έτσι Δημήτρη μου, την καύλα μου κάνω, το αγαπάω!».
Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Αλέξανδρός μας πέθανε, αξίζει όμως να αναφέρω ότι γεννήθηκε δύο φορές, όπως ο ίδιος μου έλεγε «μια με γέννησε η μάνα μου και μια γεννήθηκα μόνος μου». Χαρισματικός, κοινωνικός, πρόσχαρος, ευφυής, μα πάνω απ’ όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Αλέξανδρέ μου σε ευχαριστώ για όλα !
