Εόρτασε στο Διδυμότειχο ο μητροπολιτικός ναός του Αγίου Αθανασίου, στο Κάστρο της πόλης, ένας ναός κτισμένος το 1834 πάνω στα ερείπια μιας Μονής της εποχής των Παλαιολόγων, με ένα θαυμάσιο τέμπλο έργο του ξυλογλύπτη Σταμάτη Μαδυτινού, του 1835.
Προσκεκλημένος στις διήμερες λατρευτικές εκδηλώσεις από τον Μητροπολίτη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνό ήταν ο Μητροπολίτης Παραμυθίας κ. Σεραπίων και ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών.
Ο εορτασμός κορυφώθηκε με τη λιτάνευση της εικόνας του αγίου Αθανασίου στους δρόμους της πόλης, ενώ στη συνέχεια ακολούθησε ο αγιασμός στο Παρεκκλήσιο του Αγ.Αθανασίου στην παρόχθια του Ερυθροποτάμου συνοικία της Ταμπακιάς, όπου οι “Ψαράδες” της περιοχής συνεπείς στο πατροπαράδοτο έθιμο προσέφεραν με σεβασμό το παραδοσιακό γευστικό «κουρμπάνι», αποτίοντας φόρο τιμής στον άγιο που αποτελεί τον πνευματικό φάρο της περιοχής!
Συμμετείχαν βουλευτές του Έβρου, εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, των τοπικών αστυνομικών και στρατιωτικών αρχών, καθώς και πλήθος κόσμου.
Ο άγιος Αθανάσιος από τα βάθη των αιώνων μας διδάσκει ότι οι Χριστιανοί οφείλουν να μην αντιμετωπίζουν με υποχωρητικότητα τις αλλοιώσεις στην πίστη, αλλά να υπερασπίζονται την Ορθοδοξία.
Σε μια εποχή, όπου το εγώ θεοποιήθηκε και η φιλαυτία κυριαρχεί και ο μακράν του Θεού ταλαίπωρος άνθρωπος ικανοποιεί και τις πιο παράλογες ορέξεις του, χωρίς να γίνεται ευτυχής, οι πιστοί πρέπει να ακούσουμε τη φωνή του αγίου Αθανασίου. Και να γίνουμε άνθρωποι αγάπης, αλλά και θυσίας.
Να ζεστάνουμε τις παγωμένες καρδιές μας και να δώσουμε νόημα στη ζωή μας. Υπάρχει, άραγε, αναγκαιότερο και περισσότερο ευλογημένο έργο από αυτό;
Ξέροντας τη σημασία, που έχει σαν δώρο του Θεού η ζωή μας, ο άγιος Αθανάσιος μας προτρέπει να τη χρησιμοποιήσουμε σωστά, για να πετύχουμε την χριστιανική μας κατάρτιση και την εργασία του αγαθού, όσο το δυνατόν πλουσιότερα.
Και γνωρίζοντας την αξία της ζωής, ας διαφυλάττουμε την ακεραιότητα της ψυχής, τηρώντας το θέλημα του Θεού. Έτσι να είμαστε απολύτως βέβαιοι πως θα κερδίσουμε τη ζωή μας και για τον κόσμο αυτό, μα και για κείνον, που υπάρχει πέρα απ’ αυτόν.
