Έχω μάθει στη ζωή μου, όταν ένας κύκλος στην σπειροειδή κίνησή της ολοκληρώνεται, να κάνω απολογισμό. «Πη παρέβην τι δ΄ έρεξα, τι δε μοι δέον ουκ εξετελέσθη» ήταν το ερώτημα των αρχαίων Πυθαγόρειων. Έτσι λοιπόν κλείνοντας 39 χρόνια που υπηρετώ σαν υπάλληλος τον Θεσπρωτικό Λαό, από την τότε Νομαρχία Θεσπρωτίας μέχρι την Περιφερειακή Ενότητα Θεσπρωτίας και 42,5 δράσης σαν μαχόμενος Πολιτικός Μηχανικός και «πολιτικό όν», θεωρώ ότι πρέπει να κάνω και τώρα, δημόσια -εν όψει της συνταξιοδότησής μου- ένα κατ΄ αρχήν, τέτοιο απολογισμό στο Θεσπρωτικό λαό, σε φίλους/ες, συναδέλφους/ισσες, συντρόφους/ισσες και συναγωνιστές/ριες.
Η προτροπή ενός μεγάλου επαναστάτη του προηγούμενου αιώνα «να υπηρετούμε το λαό», καθόριζε πάντα το αζιμούθιο του πολιτικού και υπηρεσιακού μου προσανατολισμού. Άλλωστε αυτή θεωρούσα ότι ήταν η έννοια της λέξης «υπάλληλος». Πάντα ήταν στο μυαλό μου και ο Μπρεχτ, που έλεγε: «Υπόθεση των υπαλλήλων: να γκρεμίσουν την υπαλληλοκρατία. Καλύτερη αρχή του κάθε υπαλλήλου είναι : Έγινα περιττός».
Έτσι, όταν στις 23-12-1985 προσλήφθηκα στην τότε -και μετά όχι τυχαία καταργηθείσα- Δ/νση Εγγείων Βελτιώσεων του Υπουργείου Γεωργίας, θέσαμε τον στόχο με μια ομάδα συναδέλφων μηχανικών και γεωπόνων να κάνουμε Αρδευτικά έργα σε όλους τους κάμπους το Νομού Θεσπρωτίας, που έχει την τύχη να τον αρδεύουν δυο ζωοδότες, ιστορικοί ποταμοί, ο Καλαμάς και ο Αχέροντας. Και τα καταφέραμε, αν εξαιρέσουμε τον κάμπο Σπαθαραίων και αυτόν της Σκέφαρης, στους οποίους, αν και έχουμε κάνει σχετικές μελέτες, τα έργα δεν έγιναν, λόγω έλλειψης χρηματοδότησης.
Μέσα από αυτήν την δραστηριότητα ήρθαμε σε συνεργασία με όλο τον αγροτικό κόσμο του Νομού, φορείς, συλλόγους και όλους τους ΤΟΕΒ, εισπράττοντας από πλευράς τους την εκτίμηση και την αγάπη τους. Μέσα από αυτήν γνώρισα και τον ξεχωριστό Θεσπρωτό, συναγωνιστή και αγαπημένο μου φίλο τον Μιχάλη Πασιάκο, Γραμματέα του ΤΟΕΒ Ασπροκκλησίου – Σαγιάδας, που αυτοαποκαλούνταν «Γραμματέας του κάμπου».
Βέβαια δυστυχώς κάποια από αυτά τα έργα απαξιώθηκαν, μέσα από συγκεκριμένες αντιαγροτικές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όλων των ελληνικών κυβερνήσεων.
Στη συνέχεια μέσα από την Δ/νση Τεχνικών Έργων της Περιφερειακής Ενότητας Θεσπρωτίας, σαν μελετητής, επιβλέπων μηχανικός, τμηματάρχης και διευθυντής την τελευταία δεκαετία, προσπαθήσαμε με συνταξιοδοτηθέντες και εν ενεργεία συναδέλφους να κάνουμε, όσο εξαρτιόνταν από εμάς, διάφορα έργα εξυπηρέτησης και ανακούφισης του Θεσπρωτικού λαού (παιδείας, υγείας, αποχέτευσης, αντιπλημμυρικής προστασίας κλπ.) και καταβάλαμε ιδιαίτερες προσπάθειες να κρατήσουμε σε συνθήκες ασφαλείας, να βελτιώσουμε και να αναβαθμίσουμε το παλαιό και με πολλά προβλήματα οδικό δίκτυο του Νομού μας.
Διαπιστώσαμε βέβαια όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα μετά τον «Καλλικράτη» και την κατάργηση των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων, την μεγαλύτερη ακόμη συγκέντρωση των πάντων στην υδροκέφαλη Περιφέρεια και ότι η κατανομή των πόρων ήταν πάντα ετεροβαρής σε βάρος της Περιφερειακής Ενότητας Θεσπρωτίας, αναπαράγοντας το μοντέλο των μεγάλων αστικών κέντρων (Αθήνας κλπ.). Το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο των Ιωαννίνων είχε πάντα ριγμένους τους άλλους Νομούς και ιδιαίτερα τον μικρότερο, αυτόν της Θεσπρωτίας, όπου αν δεν υπήρχε η Εγνατία, το Λιμάνι και οι παραλίες, θα ήταν παντελώς ξεχασμένη.
Στο διάστημα αυτό παρά το γεγονός ότι υπήρχε ιδεολογικοπολιτικό χάσμα και είχαμε έντονες αντιπαραθέσεις για ζητήματα του τόπου μας, με τους εκάστοτε πολιτικούς προϊσταμένους -Νομάρχες- υπήρξε από πλευράς τους σεβασμός απέναντί μου, ίσως λόγω του ενδιαφέροντός μου για την εξυπηρέτηση του κόσμου και για τα ζητήματα της υπηρεσίας. Με τον Αντιπεριφειάρχη της Π. Ε. Θεσπρωτίας, που είχα την μεγαλύτερη συνεργασία (14 χρόνια, το 1/3 της υπηρεσιακής μου ζωής), παρότι για τρεις τριετίες σαν μέλος ή Πρόεδρος του Συλλόγου των υπαλλήλων υπήρξαν εντάσεις και αντιπαραθέσεις αλλά και διαφορετικές αφετηρίες και προσεγγίσεις, είχαμε μια καλή υπηρεσιακή σχέση και στα πλαίσια αυτής της σχέσης, υπήρχε από πλευράς του στήριξη και εμπιστοσύνη απέναντί μου.
Ήθελα πάντα και προσπάθησα, στο βαθμό που μπορούσα, να βοηθήσω. Σίγουρα όμως κάναμε και αρκετά λάθη και στενοχωρήσαμε κάποιους πολίτες, όχι όμως από σκοπιμότητα, εμπάθεια ή υστεροβουλία, αφού πολλές φορές οι επιλογές μας επιβάλλονταν από ένα νομικό πλέγμα που πολλές φορές ήταν γραφειοκρατικό ή ακόμη και άδικο για τον πολίτη. Θέλουμε και από τη θέση αυτή να τους ζητήσουμε συγγνώμη, αν τους στενοχωρήσαμε. Δεν υπήρχε καθόλου μα καθόλου πρόθεση.
Όλο αυτό το διάστημα εισέπραξα την εμπιστοσύνη των συναδέλφων, εκλεγόμενος μέλος του Δ. Σ. του Συλλόγου, από της ίδρυσής του (1997) και για δυο τριετίες Πρόεδρός του. Και όλο σχεδόν αυτό το διάστημα μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Συλλόγων Αιρετών Περιφερειών Ελλάδας (ΟΣΥΑΠΕ), από το 2ο μέχρι το 9ο Συνέδριο με την «Αριστερή Παρέμβαση». Σαν μαχόμενος μηχανικός υπήρξα μέλος της Κεντρικής Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ και της Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ – Τμήματος Ηπείρου με την «Αριστερή Κίνηση Μηχανικών Ηπείρου (ΑΚΜΗ), αλλά και του Δ. Σ. της ΕΜΔΥΔΑΣ Η – Κ – Λ.
Στο διάστημα 2000 – 2008 μαζί με άλλους φίλους, σαν Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Δημοτικού Σχολείου, σε συνεργασία με τους διευθυντές και τους δάσκαλους, προσπαθήσαμε να αναβαθμίσουμε υλικοτεχνικά το Σχολείο, αλλά κυρίως να δώσουμε έναν άλλο ψυχοπαιδαγωγικό χαρακτήρα, μέσα από εκδηλώσεις με δημιουργούς, συγγραφείς, μουσικούς, ζωγράφους, θεατράνθρωπους, ιστορικές μορφές κλπ. (Μάρω Λοΐζου, Άλκη Ζέη, Ζωή και Διονύση Βαλάση, Βάσω Ψαράκη, Χρήστο Μπουλώτη, Σπύρο Ορνεράκη, Ευγένιο Σπαθάρη, Χρήστο Πελασγό, Μανώλη Γλέζο, Δημήτρη Παπαχρήστο, Στέφανο Βασιλειάδη, Χρήστο Αναστασόπουλο κλπ.).
Ιδιαίτερη τιμή για μένα ήταν το γεγονός ότι με μια ομάδα συντρόφων και συναγωνιστών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και άλλων φίλων, παρεμβήκαμε στις Νομαρχιακές εκλογές το 2006 αλλά και στη συνέχεια, με το σχήμα «Θεσπρωτία της Αντίστασης και του Αγώνα» και στις Δημοτικές εκλογές το 2010 με την «Ανεξάρτητη Αγωνιστική Κίνηση Δήμου Ηγουμενίτσας», στα οποία μου έκαναν την τιμή να είμαι επικεφαλής, καταγράφοντας τα όχι ευκαταφρόνητα ποσοστά γι΄ αυτού του είδους τα πολιτικά εγχειρήματα, 3% και 2% αντίστοιχα.
Όλα αυτά τα χρόνια βρεθήκαμε με αυτούς και άλλους φίλους, συντρόφους και συναγωνιστές στα σχήματα της «Αντιπολεμικής Πρωτοβουλίας Θεσπρωτίας», της «Συντονιστικής Επιτροπής Αντιπολεμικού Κινήματος Θεσπρωτίας», εκφράζοντας μεταξύ των άλλων, με μεγάλα συλλαλητήρια την αλληλεγγύη μας στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, της Παλαιστίνης κ.α., της «Λαϊκής Αντίστασης – Αριστερής Αντιϊμπεριαλιστικής Συνεργασίας (ΛΑ-ΑΑΣ), της «Πρωτοβουλίας Εργαζομένων», σε όλες τις απεργιακές συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις.
Ποτέ δεν έκρυψα την σταθερή, εδώ και μισό περίπου αιώνα, ιδεολογικοπολιτική μου ένταξη στο Μ-Λ ΚΚΕ και στις παρατάξεις του (ΕΡΓ.Α.Σ.), αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε, απεναντίας μας οδήγησε να σεβόμαστε την διαφορετική άποψη, να συμβάλλουμε σε ενωτικά σχήματα και κινήσεις πολιτών και να συμμετάσχουμε σε πλατιούς ενωτικούς μαζικούς αγώνες του Θεσπρωτικού λαού (Καλαμάς, Εργοστάσιο Φιλιατών, Νοσοκομείο Φιλιατών, ΧΥΤΑ Καρβουναρίου, Σταθμός Φυσικού Αερίου στην Πέρδικα, Ασφαλτικά στη Λωρίδα Σαγιάδας, εξόρυξη υδρογονανθράκων, ανεμογεννήτριες, «Γωνιά», Λιμάνι Ηγουμενίτσας κλπ.). Σταθμός όμως, «σχολείο αγώνα», δυνατή εμπειρία για μένα και πολύ κόσμο και τροφοδότης άλλων κινητοποιήσεων, ήταν η μεγάλη μαζική λαϊκή εξέγερση του Θεσπρωτικού λαού το 1988, για να μη πέσουν τα λύματα του Λεκανοπεδίου Ιωαννίνων στον ποταμό Καλαμά.
Θέλω να ευχαριστήσω σήμερα, τον Θεσπρωτικό λαό για την αγάπη, την εμπιστοσύνη και την κριτική που μας άσκησε, όλον αυτόν τον κόσμο, πολίτες, εργαζόμενους, αγρότες, μηχανικούς,συνεργάτες, συναδέλφους στην υπηρεσία παλιούς και εν ενεργεία, μηχανικούς, φίλους, συναγωνιστές και συντρόφους, την σύντροφο της ζωής μου και τα παιδιά μου που με «άντεξαν» και με στήριξαν σ’ αυτό το όμορφο ταξίδι της ζωής. Όλα αυτά είναι και τα «πλούτια»» μου, γιατί δεν πλούτισα, ούτε επεδίωξα «κονκορδάτα», αφού αυτοί δεν ήταν ποτέ και οι στόχοι της ζωής μου.
Θα ήταν μεγάλη παράλειψη αν δεν ευχαριστούσα τις τοπικές εφημερίδες και τους ιστοτόπους που μου παρείχαν αφειδώς, φιλοξενία σε κείμενα, σχόλια και ανακοινώσεις.
Θέλω ταυτόχρονα, μαζί με τις ευχές μου σε όλους, σε φίλους και συναδέλφους, για υγεία, δύναμη και συλλογική δράση, να απευθύνω ένα αγωνιστικό χαιρετισμό στο Θεσπρωτικό λαό, να δηλώσω ότι δεν θα σταματήσω και στη νέα περίοδο, όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου, να συνεχίζω να μάχομαι μαζί του, για τη Θεσπρωτία και τα προβλήματά της, για όλα αυτά που μας αφαιρούν και διεκδικούμε, για κατακτήσεις και δικαιώματα, ενάντια σε αντιλαϊκές πολιτικές κυβερνήσεων, τοπικών, κρατικών και υπερεθνικών κέντρων εξουσίας, για μια άλλη κοινωνία του δίκιου και της λευτεριάς.
Πολλές φορές, στους «σακάτικους καιρούς», που και τώρα διανύουμε, καταφυγή μου υπήρξαν οι ποιητές. Αυτούς θα επικαλεστώ και πάλι.
«Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία»
Όμως
«Εγώ / κληρονόμος πουλιών / πρέπει έστω με σπασμένα φτερά / να πετάξω».
