Ένας ανήσυχος και δημιουργικός και σπινθηροβόλος και πνευματώδης άνθρωπος, ο λογοτέχνης, ο λαογράφος, ο ποιητής, ο θεατρικός συγγραφέας, ο σπουδαίος κομμωτής, Μήτς’ Μήτσης, από το Πολύδροσο Θεσπρωτίας, έφυγε από τη ζωή και τάφηκε στο χωριό του (στις 22/12/2024), δίνοντας εδώ και χρόνια μια μεγάλη και νικηφόρα πάλη με τον καρκίνο, που περιελάβανε επτά εγχειρίσεις, οι οποίες δεν τον κλόνισαν και δεν τον κατέβαλαν.
Πρόλαβε και έκανε πραγματικότητα έναν μεγάλο πόθο της καρδιάς του, που ήταν όραμα ζωής. Το περασμένο καλοκαίρι έκανε τα εγκαίνια, μετά από περιπέτειες ως προς τον τόπο στέγασης, το ήθελε στη Θεσπρωτία, αλλά τελικά το έφτιαξε στην Καρίτσα Ιωαννίνων, του “Ναού Πολιτιστικής Κληρονομιάς”, με την οικονομική συνδρομή της Δημοτικής Αρχής Ζίτσας.
Πρόκειται για ένα πολύμορφο, πρωτότυπο και ιδιαίτερα δομημένο μουσείο, για το οποίο, πέρα από τα χρήματα, που ξόδεψε, εργάστηκε πολύ για να το ολοκληρώσει και για να κυριολεκτούμε μάτωσε.
Κατορθώθηκε και πραγματοποιήθηκε το όνειρο δύο ανθρώπων, που ο ένας εκτίμησε τον άλλο και ένωσαν τα όνειρα, ένωσαν τις προσδοκίες τους, τη ζωή τους ένωσαν. Του ιδίου και της αλησμόνητης γυναίκας του Βίκυς-Βικτωρίας.
Το επίτευγμά του αυτό δεν είναι ένα σύνηθες λαογραφικό μουσείο με παράθεση αντικειμένων, αντίστοιχο με εκθέσεις (άλλοτε πολύ επιτυχημένες και άλλοτε ολιγότερο), που συναντάς σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο. Είναι μια έκθεση ανθρωποκεντρική, γι’ αυτό η έμφαση δεν δίνεται στα ίδια τα αντικείμενα, αλλά στις ιστορίες, που αυτά διηγούνται για το πρόσωπο, για μια κάποια στιγμή από την πορεία της ζωής του συλλέκτη- δωρητή.
Ο λογοτέχνης Μήτσ’ Μήτσης, ήταν ένας πολύ ιδιοφυής άνθρωπος με πολλά συγγραφικά έργα, όλων σχεδόν των ειδών (ποίηση, θεατρικά, μυθιστορήματα, διηγήματα), που κάποια από αυτά έχουν αποσπάσει τιμητικές διακρίσεις.
Παιδί της Κατοχής, έφυγε ξυπόλητος και κατάφερε να γίνει ένας διακεκριμένος κομμωτής, παράλληλα, όμως, μετέφερε στο χαρτί τα βιώματά του και τα έκανε τραγούδι, διδασκαλία, προτροπή, συμβουλή, καταγραφή, αποτύπωμα.
Και το περιεχόμενο των περισσότερων βιβλίων του, αν όχι όλων, ήταν εμπνευσμένα από την παιδική του ζωή στο χωριό, είτε μεταφέροντας αναμνήσεις, είτε πλάθοντας ιστορίες, που όμως είχαν αληθινό υπόβαθρο.
Και στο ξεκίνημά του και στη συνέχειά του είχε την αμέριστη συνδρομή και στήριξη της αλησμόνητης συζύγου του Βικτωρίας, που μέχρι το τέλος της ζωής του, αν και είχαν περάσει δεκαετίες από το θάνατό της, σε ηλικία 53 ετών, εξακολουθούσε να είναι ένα ανθισμένο λουλούδι στην καρδιά του.
Πριν μερικά χρόνια όταν, μαζί με άλλους, μιλήσαμε για την επανέκδοση της ποιητικής συλλογής του “Ροδιά”, που ήταν αφιερωμένη σ’ εκείνη, διαπιστώσαμε, και συγκινηθήκαμε, ότι η σκέψη του περιστρεφόταν ακατάπαυστα και παλμωδώς γύρω από την αείμνηστη αγαπημένη του με ψυχή, φως και τιμή.
Ο Μήτς’ Μήτσης άγγιξε, όσο ζούσε, ας μην θεωρηθεί υπερβολή, την άκρη τ’ ουρανού και τώρα “μεταλαμβάνει” νερό αθανασίας, ενώ εμείς πορευόμαστε, αναλογιζόμενοι τα δικά του βήματα, το δικό του νου, στο δρόμο της ατόφιας θύμησής του.
Μια θύμηση ζουμερή από συναισθήματα και βαθύ στοχασμό, που θα τον κρατά πάντα όρθιο και ας έχει φύγει για το “ταξίδι” του.
