Με αφορμή τα γεγονότα, που διαδραματίστηκαν και διαδραματίζονται στη Μέση Ανατολή, αλλά και στην Ουκρανία (μπορεί να τα παρακολουθούμε τηλεοπτικά και διαδικτυακά από την ασφάλεια του σπιτιού μας, ωστόσο πληγώνουν βαθύτατα την ανθρωπιά μας), το μήνυμα είναι ότι ο πόλεμος δεν είναι μόνο έγκλημα, αλλά και ανοησία και πως το αίτημα της ειρήνης είναι επιτακτικό και επίκαιρο όσο ποτέ.
Κάθε λογικός άνθρωπος αποδοκιμάζει και καταδικάζει, χωρίς δεύτερη σκέψη, απερίφραστα, τις πολεμικές συγκρούσεις και υψώνει το λάβαρο της ειρήνης, η οποία, δυστυχώς, είναι πανανθρώπινος, απραγματοποίητος πόθος, άπιαστο όνειρο.
Δεν είναι δυνατόν να ποδοπατάται η ανθρώπινη ζωή, να καταπατάται το δικαίωμα της ψυχοσωματικής ύπαρξης και ελευθερίας των ανθρώπων για σκοπούς ιδιοτελείς, στο πλαίσιο πολιτικών, εθνικών και οικονομικών συμφερόντων.
Η ειρήνη, που δεν είναι μια απλή θεωρία, μια απλή διακήρυξη, αλλά τρόπος ζωής, οπότε ο σεβασμός των συνανθρώπων έχει τις κοινωνικές προεκτάσεις του.
Στο πλαίσιο αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνουν ανεκτά και πολύ περισσότερο να δικαιολογηθούν:
-Τα πτώματα αμάχων, που η αποτρόπαια θέα τους σφίγγει τα στομάχια των λογικών ανθρώπων και τους κάνουν να κραυγάσουν: Τι δυστυχία… Φτάνει πιά…
-Τα κλάματα των μικρών παιδιών, που νιώθουν μέσα τους και γύρω τους τη θανατίλα του πολέμου και βουβά αναρωτιούνται: Μα γιατί, σε τι φταίξαμε;
-Οι κραυγές πόνου, απόγνωσης και απελπισίας, που πρέπει να είναι αναίσθητος κανείς για να μη βουίζουν στα αυτιά του.
-Οι βόμβες, που πέφτουν στα κτίρια και τα ρημάζουν και σκορπίζουν τον όλεθρο.
-Το πικρό δρόμο της προσφυγιάς για χιλιάδες ψυχές, που ζουν μια ανείπωτη τραγωδία.
-Οι απώλειες στρατιωτών στα πεδία των μαχών, που “χαρίζονται” στου χάρου τα δόντια, ενώ στο κατώφλι των σπιτικών μάνες μαυροφορεμένες τους καρτερούν να φανούν…
Ένας πόλεμος δεν είναι μόνο έγκλημα, είναι και ανοησία.
Ο πόλεμος μόνο νικημένους, τελικά, αφήνει, αφού μετά από αυτόν καλπάζουν τρελά, σαν τους τέσσερις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης, η καταστροφή, το πένθος, η αναρχία και η φτώχεια, και στήνουν παντού τις μαύρες τους σημαίες.
Οι πολεμικές συρράξεις στον 20ο, αλλά και στον 21ο αιώνα, έδειξαν ότι τις συνόδευσαν αμέτρητα θύματα και εξαντλητικές στερήσεις, τεράστια ποσά σκορπίστηκαν για τη διεξαγωγή τους, επέφεραν τρομερές καταστροφές και, περισσότερο απ’ όλα, οι θυσίες ήταν δυσανάλογα μεγαλύτερες από τα ωφελήματα…
Και φαίνεται διαχρονικά ότι η ιστορία των πολέμων, όπου και αν έγιναν, όπου και αν γίνονται, είναι μια ιστορία ανθρώπινου μακελειού.
Παρά τις ειρηνόφιλες διακηρύξεις και διαβεβαιώσεις και τα αντιπολεμικά σύμφωνα, το φάσμα του πολέμου απλώνει τον μαύρο, τον καταύμαρο, ίσκιο του.
Στη γη, στον ουρανό και στη θάλασσα, τα τέλεια, άφθονα και ποικίλα οπλικά μέσα, σκοτώνουν, γκρεμίζουν και καίνε.
Τι κρίμα, άνθρωποι, και αθώες παιδικές ψυχές ανάμεσά τους, αλλά και όσα τα ανθρώπινα χέρια κατασκεύασαν, ύψωσαν, συνάθροισαν και που αντιπροσωπεύουν μόχθο γενεών, να ρίχνονται σαν κάρβουνο μέσα στο καμίνι του πολέμου και να μεταβάλλονται σε άχρηστο καπνό και σε μάταιη στάχτη.
Ζητούμε οι άνθρωποι ειρήνη, δικαιοσύνη, ομόνοια και αδελφοσύνη, θέλουμε τους λαούς αγκαλιασμένους και όχι μισεμένους.
Η ειρήνη δεν σημαίνει, όπως την αντιλαμβάνονται πολλοί, απλά την διακοπή του πολέμου και την προετοιμασία για τον επόμενο, αλλά έχει μόνιμο χαρακτήρα, που συνδέει όλους τους ανθρώπους μεταξύ τους και γίνεται ο σύνδεσμος της ενότητας. Έτσι η ειρήνη λειτουργεί λυτρωτικά και απλώνεται πέρα από όρια γεωγραφικά-διακρατικά, αλλά και διεισδύει στα εσωτερικά, ψυχικά σύνορα του καθενός μας, εκτοπίζοντας κακίες, πάθη, μίση αντιθέσεις.
Οφείλουμε πάντοτε να δίνει τη μαρτυρία μας υπέρ της ειρήνης, όσο πιο έντονα γίνεται, απαλλαγμένη από πολιτικά βαρίδια και φαρισαϊσμούς, ώστε να σταματήσουν να χτυπάνε οι πολεμικές καμπάνες της συμφοράς και της απαισιοδοξίας, που κλέβουν το γέλιο και το τραγούδι από τις καρδιές και μετατρέπουν τον τρυγητό της χαράς σε τρυγητό της θλίψης.
Επιτέλους ας μη συντρίβονται τα όνειρά μας κάτω από τα αιματοβαμμένα πέλματα των πολέμων και ας μη θυσιάζονται οι ζωές στο βωμό του παραλογισμού.
