Στις 17 Νοεμβριου, στις 6 το απόγευμα, θα γίνει στο προαύλιο του εορτάζοντος ναού του αγίου Αναστασίου του εκ Παραμυθίας στα Σαμέτια, όπου θα πραγματοποιηθούν διήμερες λατρευτικές εκδηλώσεις, η υποδοχή του λειψάνου του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού, το οποίο θα παραμείνει στο ναό καθ’ όλη την διάρκεια της πανήγυρης για προσκύνηση απο τους πιστούς.
Ο π. Νικηφόρος (κατά κόσμο Νικόλαος Τζανακάκης) από την ηλικία των 16 ετών στεφανώθηκε από τον Θεό με την αρρώστια της λέπρας. Δεν βαρυγκομησε, δεν απελπίστηκε, δεν εκστόμισε ποτέ «γιατί Θεέ μου σε μένα…». Και πορεύτηκε.
Σε ηλικία 24 ετών κατέφυγε, το 1914, στο λεπροκομείο (λωβοκομείο) της Χίου, όπου ιερέας ήταν ο π. Άνθιμος, που ανακηρύχθηκε και αυτός άγιος. Με την καθοδήγησή του π. Ανθίμου έγινε μοναχός, ενώ την ίδια στιγμή η λέπρα τον κατέτρωγε όλο και περισσότερο. Ωστόσο ο Νικηφόρος δεν έπαυε, ούτε για μια στιγμή την προσευχή, ενώ υποβάλλονταν και σε εξαντλητική νηστεία.
Όταν έκλεισε, το 1957, το λεπροκομείο της Χίου, με παραμορφωμένο, πλέον, το πρόσωπο, με την όραση περιορισμένη και αλλοιωμένα και πληγωμένα τα υπόλοιπα μέλη του σώματός του, μεταφέρθηκε στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω.
Ήταν 67 ετών, αλλά η ψυχική του δύναμη, παρά την ταλαιπωρία του σώματος, ανεξάντλητη. Αυτή μετέφερε και στους αμέτρητους ανθρώπους, που τον επισκέπτονταν στο κελάκι του, καθώς είχε εξαπλωθεί η φήμη του ως πνευματικού καθοδηγητή. Και γαλήνεψε αναρίθμητα άτομα.
Ουρές έξω από την πόρτα του, μέχρι, που κοιμήθηκε, επτά χρόνια μετά, στις 4 Ιανουαρίου του 1974.
Τι σπουδαίο παράδειγμα ο άγιος Νικηφόρος ο λεπρός! Και πόσο πρέπει να μας ελέγχει η στάση ζωής του και η ωραία διαγωγή του: Πολύ εύκολα εμείς, και μάλιστα μπροστά σε μικρότερες δοκιμασίες, τα χάνουμε και ταρασσόμαστε. Παραπονούμαστε και γογγύζουμε.
Γιατί; Διότι δεν ζούμε “εν Χριστώ”. Γιατί η πίστη μας είναι αναιμική. Η εμπιστοσύνη μας προς τον Θεό λίγη. Η υπομονή μας πολύ περιορισμένη.
Ο σκληρός πόνος του σώματος δεν τον έκαμψε, δεν τον έκανε να δειλιάσει, γιατί η ψυχή του ήταν πλημμυρισμένη από γλυκύτητα, μέχρι σημείου που να χαίρεται για τα παθήματά του!
