Αν η Εκκλησία εξαρτιόταν από την “αγιότητα” των κληρικών της, τότε προ πολλού θα είχε καταργηθεί! Η πνευματικότητα της Εκκλησίας δεν θίγεται με την οποιαδήποτε παρεκτροπή στελεχών της.
Έρχονται κατά καιρούς στη δημοσιότητα σκάνδαλα, η δικαιοσύνη βέβαια κρίνει τελικά επ’ αυτών, ιερέων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και προσώπων, που δηλώνουν “ιερείς” του Παλαιού Ημερολογίου, ενώ είναι σε εξέλιξη σκανδαλώδη υπόθεση λειτουργών των εν Ελλάδι Ρωμαιοκαθολικών.
Τα σκάνδαλα των Ορθόδοξων κληρικών, εμείς σ’ αυτούς αναφερόμαστε, με τον τρόπο, που προβάλλονται, ανεξάρτητα αν αποδειχθούν ή δεν αποδειχθούν, δημιουργούν μια σύγχυση στους πιστούς και δίνουν “πατήματα” σε διάφορους να εξαπολύουν επιθέσεις κατά της Εκκλησίας.
Στη βάση αυτή είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί, χωρίς αυτό να αποτελεί δικαιολογία, κάθε παράνομη πράξη από κληρικούς, όπως και από λαϊκούς, είναι σαφώς καταδικαστέα, πως άλλο πράγμα είναι η ίδια Εκκλησία ως θεσμός και άλλο το ανθρώπινοι δυναμικό της. Αν υπάρχουν απατεώνες κληρικοί, δεν φταίει η Εκκλησία.
Οι άνθρωποι της Εκκλησίας δεν είμαστε και δεν μπορεί να είμαστε απαλλαγμένοι από τη σχετικότητα, που χαρακτηρίζει κάθε ανθρώπινη οντότητα, αλλά ακριβώς επειδή υπηρετούμε την Εκκλησία οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί σε όλα τα επίπεδα.
Έτσι ώστε να μη γινόμαστε με την άτακτη ζωή μας αφορμή σκανδαλισμού, που μερικές φορές, φτάνει, κάκιστα, μέχρι του σημείου της γενικότερης αμφισβήτησης του χαρακτήρα της ίδιας της Εκκλησίας.
Αν διεισδύσουμε στο βάθος και στην ουσία της πίστης θα καταλάβουμε ότι το θείο στοιχείο στην Εκκλησία υπάρχει εξακολουθητικά, χωρίς καμία δύναμη να μπορεί να το εξοστρακίσει.
Οι ατομικές ατέλειες και τα ατομικά σφάλματα και τα τρωτά σημεία και η αλαζονεία και οι παρεκκλίσεις κάποιων ιερωμένων, που γκρεμίζουν συνειδήσεις, δεν είναι ορθό να αποδίδονται στην Εκκλησία.
Το ανθρώπινο στοιχείο υπήρχε από την αρχή στην Εκκλησία και έκανε την εμφάνιση των αρνητικών του δεδομένων. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε την πορεία της Εκκλησίας. Ούτε τα σκάνδαλα, ούτε τα σφάλματα των κληρικών, οποιασδήποτε εποχής, έχουν την δύναμη να κλονίσουν την Εκκλησία.
Ωστόσο χρειάζεται οι ποιμένες να έχουμε επίγνωση, ρεαλισμό και δύναμη πνεύματος. Οι καιροί απαιτούν αγώνα και ο αγώνας δεν γίνεται με ανευθυνότητα και απατηλότητα, αλλά με ψύχραιμη σκέψη και αμετακίνητη πίστη.
Είναι τραγικό το “άλας” να μωρανθεί. Ο κόσμος έχει αρκετή ευαισθησία στα ηθικά θέματα. Είναι φοβερό να τον απογοητεύουμε. Να μη συνθηκολογήσουμε με το κακό και να μην κάνουμε αβαρίες και παραστρατήματα.
Διαφορετικά το ιστορικό μέλλον εμάς των κληρικών, είναι με τα παρόντα δεδομένα πολύ αμφίβολο ως προς την απήχηση, την αποδοχή και την αποτελεσματικότητα της αποστολής μας.
Αλλά, ας αφήσουμε τι κάνουν οι άνθρωποι της Εκκλησίας και να έρθει ο καθένας μας σ’ ένα προσωπικό διάλογο με τον Θεό. Έτσι θα βασίζουμε την ζωή μας σε μια αρχή-κλειδί: Αυτή του ανθρώπου ως προσώπου. Από κει η έφεσή μας, από κει η δύναμη της δημιουργίας και της τάχυνσης του ρυθμού της ψυχής μας, ακόμη και αν εκτίθεται σε απίστευτους κινδύνους. Όπου υπάρχει κίνδυνος, υπάρχει περισσότερη απαίτηση σωτηρίας.
Απομένει μια μονάχα ελπίδα και αυτή η ελπίδα είναι η ίδια η Ορθοδοξία, όχι σαν ηθικολογία, αλλά σαν ορθοπραξία και ως ορθή “δόξα”. Ο πολύτιμος μαργαρίτης της πίστης είναι πάντα ένα γεγονός προσωπικής εύρεσης.
