Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι, η συνεδρίαση αυτή του Εθνικού Συμβουλίου πραγματοποιείται σε μια πάρα πολύ κρίσιμη περίοδο, τόσο για την πατρίδα μας, όσο και για την παράταξη μας.
Για την Ελλάδα, διότι όπως ανάγλυφα περιγράφηκε από τον Πρόεδρο και τους υπόλοιπους ομιλητές υπάρχουν διεργασίες οι οποίες θα κρίνουν το μέλλον της χώρας, την υπόσταση της, την εθνική της κυριαρχία, το μέλλον του ελληνικού λαού, αλλά και για την παράταξη, διότι μετά από 2 χρόνια από τη μεγάλη εκλογική νίκη του Οκτωβρίου του 2009 βρισκόμαστε, συντρόφισσες και σύντροφοι, σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι. Πριν 2 περίπου χρόνια αναλάβαμε τη διακυβέρνηση της χώρας παίρνοντας μια ισχυρή εντολή από τον ελληνικό λαό, μια μεγαλειώδη εκλογική νίκη, παρόμοια με εκείνη του ’81 και του ΄93, μια εντολή για ανατροπές, αλλαγές, αλλά και μια ψήφο εμπιστοσύνης ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν ικανό να κουμαντάρει ένα καράβι το οποίο προφανώς έπρεπε να ξέρουμε και σε ποια θάλασσα το αναλαμβάναμε.
Ένα καράβι το οποίο ο Κώστας Καραμανλής και η παρέα του το εγκατέλειψαν το Σεπτέμβρη του 2009 με μια χώρα στο χείλος του γκρεμού, με μια διακυβέρνηση η οποία σώρευσε τεράστιο βάρος στο δημόσιο χρέος της χώρας, υποθήκευσε το μέλλον της νέας γενιάς, δεν πέτυχε απολύτως τίποτα και εμφανίζεται σήμερα ως η κυβέρνηση η οποία είπε τα μεγάλα όχι στα εθνικά θέματα, ενώ στην πραγματικότητα ήταν η κυβέρνηση που μας οδήγησε στις πύλες μιας εθνικής τραγωδίας.
Και ασφαλώς, συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν πρέπει να ξεχνάμε πού αναλάβαμε τη χώρα το 2009, ως παράταξη, ως κυβέρνηση. Αλλά αυτό σε κάθε περίπτωση αυξάνει και ενισχύει τις ευθύνες που πρέπει και έπρεπε ως κυβέρνηση και παράταξη να έχουμε στην πορεία αυτή τη δύσκολη.
Σήμερα, συντρόφισσες και σύντροφοι, 2 χρόνια μετά, έχουμε μια κυβέρνηση υπό το Λουκά Παπαδήμο, μετά την παραίτηση από την Πρωθυπουργία του Προέδρου μας του Γιώργου Παπανδρέου, η οποία κυβέρνηση σχηματίστηκε πριν από 2 μήνες υπό το βάρος μιας κινητικότητας και μιας πίεσης, υπό το βάρος μιας πολιτικής, η οποία όμως σήμερα συνεχίζεται, αν όχι ενισχύεται με την παρούσα κυβέρνηση. Και αυτό αν μου επιτρέψετε, θα πω στην συνέχεια της κουβέντας μου, είναι η χρονική, η ιστορική τομή της δικής μας αποτυχίας. Γιατί, συντρόφισσες και σύντροφοι, είμαι από τα στελέχη, όπως και η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων του ΠΑΣΟΚ, που δίνει, έδωσε και θα δώσει μάχες για το κίνημα μας και την παράταξη μας από τους χώρους της σπουδάζουσας παράταξης μέχρι τις γειτονιές. Από τους χώρους της Αυτοδιοίκησης και της Νέας Γενιάς. Έχουμε όμως ξεκάθαρα και πλήρη επίγνωση ότι αυτός ο χώρος, ο χώρος μιας κομματικής συνεδρίασης είναι και ένας χώρος που πρέπει να ειπώνονται μεγάλες, σκληρές αλήθειες.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, πρέπει να πούμε λοιπόν ξεκάθαρα ότι δυστυχώς δεν πετύχαμε. Δεν πετύχαμε για πολύς λόγους και δεν πετύχαμε ασφαλώς όχι από κακή πρόθεση. Και δεν έχω καθόλου ειρωνικό τόνο σ’ αυτό. Διότι δεν μπορώ να πιστέψω ότι η κυβέρνηση του 2009 του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου Παπανδρέου ήταν μια κυβέρνηση που είχε σκοπό να υπονομεύσει τη χώρα και τα εθνικά της συμφέροντα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αποτελεί όργανο της διεθνούς συνωμοσίας. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω αυτή τη κουβέντα. Είμαι απέναντι σ’ αυτή την κουβέντα.
Ωστόσο εδώ κρίνονται και πολιτικές, οι οποίες δυστυχώς φανέρωσαν αυτή τη διετία αδυναμίες και οδήγησαν στην αποτυχία της πολιτικής μας. Συντρόφισσες και σύντροφοι, αντιμετωπίσαμε τα προβλήματα της χώρας, τις μεγάλες αλλαγές, τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις μιας στενής δημοσιονομικής διάστασης. Το αποτέλεσμα ήταν να βλέπουμε μόνο ένα στενό οικονομικό και πρόσκαιρο ενδεχομένως όφελος, όχι το βάθος και την αποτελεσματικότητα των αλλαγών κι αυτό αναίρεσε αυτές καθ’ αυτές σημαντικές και θετικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις υπό το βάρος αυτής της οικονομικής καχεξίας.
Δυστυχώς, συντρόφισσες και σύντροφοι, φανήκαμε οργανωτικά και πολιτικά ανέτοιμοι, δίχως να εκπονήσουμε ένα σχέδιο πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών αλλαγών, χτίζοντας μια κοινωνική συμφωνία πάνω στο σχέδιο αυτό. Ο ελληνικός λαός, η μισθωτή εργασία, ο ελεύθερος επαγγελματίας και ο άνεργος σήκωσε ένα μεγάλο βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής, το αποτέλεσμα του οποίου ήταν να μην εμπεδωθεί σε καμία περίπτωση το αίσθημα της κοινωνικής και φορολογικής δικαιοσύνης, το αίσθημα της ισότητας, των βαρών, των θυσιών. Παρά το ότι είναι αλήθεια, ότι εδώ και πολλά χρόνια, συντρόφισσες και σύντροφοι, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ξεκάθαρα δημοσιοποιήσει έναν καμβά διεκδικήσεων για μια άλλη Ευρώπη, ήταν από τους πρώτους που μίλησε για το φόρο στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, για το ευρωομόλογο, δεν μπορέσαμε ως παράταξη να δέσουμε αυτόν τον καμβά των διεκδικήσεων, να οικοδομήσουμε στην Ευρώπη συμμαχίες από τις αδύναμες αυτές πολιτικές όμορες δυνάμεις, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας να μπορέσουμε αυτές τις διεκδικήσεις να τις κάνουμε κτήμα ενός δημοσίου διαλόγου.
Και επίσης, σε αυτή τη μάχη δυστυχώς, συντρόφισσες και σύντροφοι, το ΠΑΣΟΚ ως οργανωμένο συλλογικό υποκείμενο με όλες του τις εκφάνσεις και όλες του τις αιχμές, σπουδάζουσα νεολαία, ΠΑΣΚΕ συνδικαλιστικό δεν ήταν συμμέτοχο, δεν συζήτησε, δεν αποτέλεσε το όχημα εκείνο το οποίο θα μπορούσε να ακολουθήσει κραδασμούς σε αυτές τις δύσκολες πολιτικές επιλογές που κάναμε. Συντρόφισσες και σύντροφοι, η ευθύνη προφανώς δεν βαραίνει έναν. Είναι συνολική, είναι συλλογική, είναι ευθύνη που είναι όμως και αναλογική του ρόλου και της θέσης του καθενός σ’ αυτή τη διακυβέρνηση. Το αποτέλεσμα όμως ήταν ότι παραδώσαμε πριν 2,5 μήνες τη διακυβέρνηση της χώρας, παραιτήθηκε ο νόμιμα εκλεγμένος Πρωθυπουργός και αυτό οφείλουμε ξεκάθαρα εδώ μέσα να το πούμε και δημοσίως, ότι αποτελεί μια τομή ιστορική της αποτυχίας. Γιατί εδώ μέσα κάνουμε μια κουβέντα για να χτίσουμε τη νέα μας ενότητα και τη νέα μας προοπτική. Για να συμφωνήσουμε και να πούμε μια ξεκάθαρη αλήθεια.
Πού κάναμε λάθη, να παραδεχτούμε τα λάθη μας, να βγάλουμε από το γενικότερο τσουβάλιασμα τα θετικά της διακυβέρνησης μας, να πούμε στον ελληνικό λαό ότι αυτά τα θέματα, αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές, αυτές τις μεταρρυθμίσεις η διετής διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του Παπανδρέου τα έκανε και θα σου μείνουν, το οποίο δεν το κάναμε, με αποτέλεσμα σήμερα να βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Οι διαδικασίες, συντρόφισσες και σύντροφοι, είχα πει από την πρώτη στιγμή που έγινε η σύσκεψη των στελεχών τέλη Δεκεμβρίου, έχουν στην κοινωνία και στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ ξεκινήσει. Το θέμα είναι εμείς ως θεσμικό συλλογικό Όργανο να τις δρομολογήσουμε και να τις οριοθετήσουμε και να τις βάλουμε σε ένα πλαίσιο διαλόγου. Όσο σκληρός κι αν είναι αυτός ο διάλογος.
Προφανώς η κουβέντα αυτή, ο εσωτερικός αυτός διάλογος, δεν έρχεται να αποδομήσει τη χώρα, την πατρίδα, ούτε να υποθηκεύσει πολύ περισσότερο το παρόν και το μέλλον της. Γιατί όπως πολύ σωστά ειπώθηκε, συνηθίσαμε στο ΠΑΣΟΚ να ταυτίζουμε το μέλλον και το παρόν και τα διακυβεύματα της παράταξης με τα διακυβεύματα της χώρας και της πατρίδας. Δεν μπορώ λοιπόν να κατανοήσω τη λογική, ότι μια πολιτική διαδικασία διαλόγου στο ΠΑΣΟΚ, που θα ξεκαθαρίσει πού και μέχρι ποιου σημείου στηρίζει την Κυβέρνηση Παπαδήμου, μπορεί να υπονομεύσει το μέλλον της πατρίδας. Αλλά ξεκάθαρα, συντρόφισσες και σύντροφοι, ως νέος άνθρωπος, οι πολιτικές που θα αποφασιστούν για τα επόμενα 10 χρόνια της πιο παραγωγικής μου ηλικίας, δεν θα αποφασιστούν στη μούγκα, ούτε στη σιωπή, ούτε κρυπτόμενου του ΠΑΣΟΚ. Θα αποφασιστούν με εμένα συμμέτοχο.
Είναι προφανές, συντρόφισσες και σύντροφοι, ότι η νέα δανειακή σύμβαση και η διαπραγμάτευση η οποία διεξάγεται το επόμενο διάστημα και είναι σκληρή, είναι πάρα πολύ κρίσιμη για τη χώρα. Έχουμε όμως χρέος όπως σωστά είπε ο Χρήστος Παπουτσής, ως παράταξη να έχουμε και κόκκινες γραμμές και θέση και συμμετοχή και σε αυτή τη δανειακή σύμβαση. Και προφανώς το κοινωνικό κράτος και η προστασία των ασθενέστερων είναι μια κόκκινη γραμμή. Όπως και οι εμπράγματες εγγυήσεις και η υπαγωγή του ελληνικού δανείου σε αλλοδαπό Δίκαιο. Όπως και ποιοι στόχοι τίθενται στη σύμβαση αυτή, που θα ψηφίσει η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, πριν τις εθνικές εκλογές, πόσο ρεαλιστική είναι και ποιες είναι οι πολιτικές που την εξειδικεύουν και την υλοποιούν.
Αυτό δεν θα αποφασίσει ξεκομμένα ένα Υπουργικό Συμβούλιο όσο κι αν το τιμώ, το σέβομαι και κατανοώ ότι η πλειοψηφία του συντριπτικά είναι Υπουργοί της Παράταξής μας. Στην προηγούμενη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβούλιου, όχι τη χτεσινή, είχα διαφορετική προσέγγιση η οποία όμως ομολογώ ότι δεν τέθηκε σε καμία ψηφοφορία. Για να είμαι δίκαιος, τέθηκε σε διαβούλευση, από την πρόταση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Θεωρώ ότι η διαδικασία της ανασυγκρότησης του Κινήματος της ανασυγκρότησης της Παράταξης, πρέπει να είναι μια βαθιά πολιτική διαδικασία, η οποία μέσα από τη συνεδρίαση τη σημερινή και την αυριανή του Εθνικού Συμβουλίου, θα πρέπει να οριοθετήσει ένα πλαίσιο διαλόγου, συνελεύσεων και διαλόγου στις Οργανώσεις και στον κόσμο, ο οποίος ο περισσότερος από αυτούς που μας ψήφισαν, είναι εκτός ΠΑΣΟΚ και δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την πραγματικότητα.
Είναι κόσμος, ο οποίος είναι στο περιθώριο, είναι κόσμος ο οποίος δηλώνει ότι δεν θα μας ψηφίσει, δεν του αρέσουμε και προφανώς ένα ΠΑΣΟΚ του 15-20% ένα μικρό ΠΑΣΟΚ δεν είναι το ΠΑΣΟΚ το οποίο θέλουμε. Δεν είναι ΠΑΣΟΚ. Θεώρησα ότι η διαδικασία πρέπει να ξεκινήσει άμεσα, να είναι μια βαθιά πολιτική διαδικασία, συνδεόμενη απόλυτα με το χρονοδιάγραμμα των εθνικών υποθέσεων και των διαπραγματεύσεων και να καταλήξει σε εκλογή ηγεσίας πριν τις εθνικές εκλογές. Αυτό σημαίνει συντρόφισσες και σύντροφοι μια καθαρή λύση. Όπως μια καθαρή λύση θα ήταν, ανεξαρτήτως αν κάποιος διαφωνεί συμφωνεί, εγώ διαφωνώ, και ο Γιώργος Παπανδρέου ως Πρόεδρος να ετίθετο ως επικεφαλής στις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Διαφώνησα με τη διαρχία, διαφώνησα με πολλά σχήματα. Με τη χθεσινή πρόταση, όπως σήμερα εκφράζεται του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ συντάσσομαι. Και έχουμε όλοι ευθύνη ως στελέχη της παράταξης να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, γιατί η επιβίωση και η υπόσταση της παράταξης και της χώρας δεν κρίνεται μόνο από τις δύσκολες διαπραγματεύσεις οι οποίες ακολουθούν, και έχουν την αξία τους και τη μεγάλη τους κρισιμότητα, αλλά και κατά πόσο είμαστε ώριμοι ως στελέχη να ανταποκριθούμε σ’ αυτές τις υποθέσεις αναλογιζόμενοι πού βρισκόμαστε σήμερα, γιατί φτάσαμε ως εδώ, τι μπορούμε να κάνουμε, ποια είναι τα νέα μας προτάγματα. Και εκεί λοιπόν υπάρχουν οι διάφορες πολιτικές προσεγγίσεις.
Υπάρχει η πολιτική προσέγγιση του ότι σώζουμε τη χώρα, τελεία. Υπάρχει η πολιτική προσέγγιση ότι το μνημόνιο ήταν θετικό, αποτύχαμε γιατί δεν το εφαρμόσαμε πλήρως. Υπάρχει η πολιτική προσέγγιση το ότι πρέπει ξεκάθαρα να σταθούμε αυτοκριτικά απέναντι στον ελληνικό λαό και να πούμε ότι κάναμε λάθη, ποια σωστά κάναμε και πώς θα εμφανιστούμε να δώσουμε τη μάχη μας στις επόμενες εκλογές. Και κάτι τελευταίο συντρόφισσες και σύντροφοι. Το ΠΑΣΟΚ δυστυχώς τα τελευταία χρόνια – και δεν είναι τα τελευταία επτά χρόνια, είναι πολύ παραπάνω – δεν προώθησε μια νέα γενιά ανθρώπων. Δεν είχε μια κεντρική πολιτική ανανέωσης. Αυτό το βιώσαμε από το μετερίζι και τη διαφορετικότητά του ο κάθε σύντροφος και συντρόφισσα είτε εκτέθηκαν ως υποψήφιοι Βουλευτές είτε στα κομματικά όργανα είτε στους χώρους της Αυτοδιοίκησης. Δεν μας χαρίστηκε τίποτα. Είναι επιταγή μιας νέας γενιάς του ΠΑΣΟΚ σήμερα, που δεν είναι μόνο η Νεολαία ΠΑΣΟΚ ή η σπουδάζουσα. Είναι οι νέοι συνδικαλιστές, είναι οι νέοι στην Αυτοδιοίκηση, οι νέοι επαγγελματίες, οι νέοι εργαζόμενοι.
Η επόμενη ημέρα στο ΠΑΣΟΚ να είναι ημέρα της νέας γενιάς. Σας ευχαριστώ πολύ.
Join the Conversation