Η Ελπίδα Σπύρου είναι Παιδαγωγός και εργάζεται σε παιδικό σταθμό κάνοντας δημιουργική απασχόληση σε παιδιά προσχολικής ηλικίας. Όταν δεν δουλεύει, θα την βρείτε κάπου κοντά στη φύση. Ασχολείται με διάφορα αθλήματα και δραστηριότητες όπως το SUP και ο εναέριος ακροβατικός χορός αλλά η μεγάλη της αγάπη είναι το ορεινό τρέξιμο. Ξεκίνησε να τρέχει το 2015 και όταν γνώρισε το τρέξιμο στο βουνό, κόλλησε. Όταν τρέχει σε κάποιο μονοπάτι και ανεβαίνει σε μια κορυφή, νιώθει πραγματικά ήρεμη και ελεύθερη.
Το τρέξιμο είναι η πιο φυσική ανθρώπινη κίνηση. Κάποια στιγμή λοιπόν συνειδητοποίησα ότι αυτό που χρειάζομαι είναι αυτό. Να κινούμαι συνεχώς . Ήταν αυτό που μου έλειπε . Τώρα πλέον που μετράω χρόνια στο τρέξιμο προτιμώ να τρέχω μεγάλες διαδρομές που κρατούν ώρες . Όσα περισσότερα τα χιλιόμετρα στη φύση τόσο πιο γεμάτη νιώθω .
Για μένα η συμμετοχή σε αγώνες αποτελεί ευκαιρία για «γιορτή». Μπορεί πάντα να υπάρχει η επιδίωξη του καλύτερου αποτελέσματος αγωνιστικά, αλλά δεν είναι ο αυτοσκοπός. Απολαμβάνω να βλέπω φίλους και να συζητάμε πριν και μετά τον αγώνα, να γνωρίζω τόπους και ανθρώπους μέσα από αυτό. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να μαθαίνεις διαδρομές με τον πιο ευχάριστο και ασφαλές τρόπο! Έτσι πηγαίνεις και στον αγώνα χωρίς άγχος!
Μια γυναίκα που προσέχει την φυσική της κατάσταση και μπορεί να ανταπεξέλθει σε δύσκολες συνθήκες όπως αυτές που συναντάς στο ορεινό τρέξιμο δεν χάνει την θηλυκότητα της. Το ορεινό τρέξιμο προβάλει τον δυναμισμό της που συνδέεται άψογα με την θηλυκή της πλευρά.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο που έχω ξεπεράσει στη ζωή μου είναι ο θάνατος του πιο αγαπημένου μου προσώπου. Ήταν η πιο δύσκολη φάση της ζωής μου. Όταν χάνεις τον άνθρωπο που σε έφερε στη ζωή, χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Ένιωθα πως έπρεπε να ξαναγεννηθώ και να συνεχίσω να ζω. Από αυτό το γεγονός πήρα πολλά μαθήματα και αντιμετωπίζω πλέον την ζωή εντελώς διαφορετικά.
Γενικά μου αρέσει να προσέχω το ντύσιμο μου όταν τρέχω Με κάνει να νιώθω όμορφα. Η μεγάλη αδυναμία μου είναι οι κάλτσες. Δεν θα με δεις ποτέ να τρέχω με «αδιάφορες» κάλτσες!
Παρ’ όλο που τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί μεγάλη πρόοδος, οι γυναίκες αισθάνονται πως πρέπει να διανύσουν ακόμα πολύ δρόμο ώστε να κατακτηθεί η πραγματική ισότητα. Παλεύουν για ισότιμη πρόσβαση στις θέσεις εργασίας, κοινωνικές παροχές και προστασία από κάθε μορφή βίας.
Με εμπνέουν οι γυναίκες που συναντώ καθημερινά και πάντα προσπαθούν για το καλύτερο. Όλες εκείνες που παίρνουν στην πλάτη τους περισσότερα από εκείνα που μπορούν να σηκώσουν. Που αφήνουν στην άκρη ότι τελικά τους βαραίνει με θάρρος. Δεν φοβούνται να πουν «όχι», πιστεύουν στον εαυτό τους και εξελίσσονται σε κάθε επίπεδο.
Λατρεύω σχεδόν όλα τα φρούτα και ιδιαίτερα να φτιάχνω δροσερά smoothies με αυτά, αν και δεν μπορώ ποτέ να πω όχι σε ένα ή και δυο παγωτά! Είναι η ένοχη ευχαρίστηση μου όλες τις εποχές.
Ο κόσμος χωρίς ladies θα ήταν ένας κόσμος άχρωμος. Τι νόημα θα είχε; Δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Photo: Παναγιώτης Γιαννούτσος – taphteam
