Πλήθος πιστών κατέκλυσε τον ιστορικό ναό της Αγίας Σοφίας Βρυσοπούλας Παραμυθιάς, όπου έγιναν λατρευτικές εκδηλώσεις, αλλά και διήμερο πανηγύρι, που ήταν άριστα οργανωμένο από τον Πολιτιστικό Σύλλογο του χωριού και έμειναν ικανοποιημένοι, όσοι παραβρέθηκαν.
Τελέστηκε, την παραμονή, εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας, ενώ ανήμερα όρθρος και θεία λειτουργία.
Κατά τον εσπερινό, το θείο λόγο κήρυξε ο θεολόγος π. Ηλίας Μάκος. Σημείωσε, μεταξύ άλλων, ότι η θερμή πίστη της Σοφίας και των τριών ανήλικων θυγατέρων της Πίστης, Ελπίδας και Αγάπης είναι επιτακτική ανάγκη και σήμερα να μεταδοθεί από τον καθένα μας με τόλμη και θάρρος, με όλη τη φλόγα της καρδιάς μας”.
Και κατέληξε: “Ένα μεγάλο μέρος των σημερινών ανθρώπων είμαστε κάτω από την πλάκα του πνευματικού τάφου, μέσα στα σουδάρια της πτώσης και της κατάπτωσης. Κάθε βήμα μας, κάθε λόγος μας, κάθε κίνησή μας πρέπει να είναι μια Σοφία, μια Πίστη, μια Ελπίδα, μια Αγάπη, μ’ ένα τρόπο απλό, μυστικό, αθόρυβο. Και όσο θα προσφέρονται οι αρετές αυτές, τόσο θα αυξάνουν και θα μεγαλώνουν”.
Ο ναός της Αγίας Σοφίας Βρυσοπούλας, είναι το μόνο κτίσμα, που σώζεται από τη Μονή, που υπήρχε στη θέση αυτή, χτίστηκε το 1878, όπως αναφέρεται σε εντοιχισμένη πλάκα.
ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΖΩΗ
Το αποτέλεσμα από τη συντήρηση των αγιογραφιών είναι τεχνικά άρτιο και συνάμα εντυπωσιακό και συμβάλλει στη δημιουργία μυσταγωγίας.
Αυτό, που τον ξεχωρίζει, είναι οι αγιογραφίες του. Σ’ αυτό το ναό ο φιλόλογος-ερευνητής και πρώην βουλευτής Μιχάλης Παντούλας ανακάλυψε μια σπάνια αγιογραφία του αγίου Κοσμά σε μια θέση, που δεν φαίνεται εύκολα.
Ο ουρανός του θόλου του ναού, καλύπτεται από τη μάρτυρα αγία Σοφία, ενώ υπάρχουν τέσσερις σειρές αγίων ολόσωμων και μικρόσωμων και στα διάκενα έχουν αγιογραφηθεί μικρές εικόνες από τα πάθη του Χριστού.
Στο ασβεστόχτιστο χώρισμα μεταξύ καθολικού και γυναικωνίτη, σώζεται η επιγραφή: «Ηστορίθη δε η ζωγραφιά εις 1879/ του επιτροπεύοντος κυρίου Αναγνώστη/Παπασταύρου αρχιερατεύοντος του θεοφιλεστάτου παραμηθύα γρηγορίου και πανταζή μιτσι διμιτρι ράφτι και τάσι λόλου δηα χηρός Βασιλήου Κ Μπαμπουργιώτη ηουλίου 8».
Ο σύγχρονος άνθρωπος πιθανώς να θεωρεί σαν σχολαστικές και λεπτολόγες και θεωρητικές τις αναφορές για τις αγιογραφίες και να μην ενδιαφέρεται πέρα από το ορατό και απεικονιζόμενο, που το προσδιορίζει και το αντιλαμβάνεται σαν είδος τέχνης, εικονογραφίας, και όχι σαν πνευματική ουσία.
Οι αγιογραφίες δίνουν τη δυνατότητα συμμετοχής μας στην πνευματική ιστορία της χριστιανικής παράδοσης και επαναπροβληματίζουν στη χριστιανική βιοθεωρία.
Και μας θυμίζουν ότι τα “δόγματα”, δηλαδή οι διδασκαλίες για την πίστη, δεν είναι ασυζήτητες προτάσεις, απρόσιτες στη σκέψη, αλλά αποτύπωση όσων μας άφησαν ιερή παρακαταθήκη ο Χριστός, η Παναγία, οι άγιοι, οι θεοφόροι πατέρες.
Και το δόγμα έχει άμεση σχέση με το ήθος, τη ζωή των πιστών. Άρα δόγμα και ήθος, δηλαδή πίστη και ζωή, είναι δύο αλληλένδετες όψεις της μιας ενιαίας πραγματικότητας.
Ό,τι εικονίζεται σ’ έναν ναό, δεν είναι μόνο οι μορφές, αλλά η αναγωγή μέσω αυτών ότι η Εκκλησία δεν σώζει μόνο από την αμαρτία και τα αποτελέσματά της, αλλά κύρια οδηγεί τον άνθρωπο στον αληθινό προορισμό του, να γίνει “καθ’ ομοίωσιν του Θεού”.
Φανερώνεται, δηλαδή, ότι στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού συντελέστηκε το μεγαλύτερο μυστήριο στην ιστορία του ανθρώπου, δηλαδή η ένωση της ανθρώπινης με τη θεία φύση και άρα η θεοποίηση του ανθρώπου.
Σ
Join the Conversation