Τελέστηκε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του αλησμόνητου πρωτοπρεσβυτέρου π. Πέτρου Παππά, την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου, στο ναό της Αγίας Τριάδος Γραικοχωρίου, όπου ήταν εφημέριος, χοροστατούντος του Μητροπολίτου Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας κ. Σεραπίωνα, ο οποίος ιερούργησε κατά τη θεία λειτουργία.
Αν και πέρασαν περίπου 40 ημέρες από την έξοδο εκ του κόσμου τούτου του αλησμόνητου π. Πέτρου, εν τούτοις η αίσθηση είναι, για όσους από το βάθος της… πληγής και της οδύνης της απουσίας του υψώνουν τα μάτια προς τον Θεό, ότι καθρεφτίζεται ανάμεσά μας.
Συνδεόμενοι με φιλία πολλά χρόνια, κάθε φορά, που συναντιόμασταν, σχεδόν μυστικά, μακριά από τα μάτια των άλλων, θέλαμε πολλά να μάθουμε ο ένας από τον άλλον, που αφορούσαν στη διέξοδο της ψυχής μας και είχαμε πολλά να πούμε.
“Χτυπημένος” ο ίδιος από την ανίατη ασθένεια και έχοντας χάσει από την ίδια αιτία την πρεσβυτέρα του και την κόρη του, είχε αντιληφθεί τα γνήσια μεγέθη της ανθρώπινης φθοράς, αλλά και της θεϊκής αγάπης.
Έκανε πάντοτε θέμα προσευχής και θεμέλιο ζωής και προοπτική πορείας προς την αιωνιότητα το γεγονός της Ανάστασης. Ακριβώς αυτό το πνεύμα μετέδιδε, με τον δικό του τρόπο, και στην οικογένειά του και στα πνευματικοπαίδια του.
Άλλοτε μένοντας σε καθαρή εξιστόρηση περιστατικών και βιωμάτων του και άλλοτε βοηθώντας, όσο μπορούσε, τους άλλους να προωθήσουν το στοχασμό τους στο αποκαλυπτικό νόημα και στην αποδοχή των μηνυμάτων της Εκκλησίας.
Πολλές φορές μάς έλεγε να βάζουμε μ’ απόλυτη εμπιστοσύνη τον εαυτό μας κάτω απ’την αγάπη Του Θεού. Έτσι η γνήσια αγάπη Του να μας ζεσταίνει και να μην συντριβόμαστε και να μην αλλοτριωνόμαστε, όταν το ανθρώπινο περιβάλλον δεν έχει τη θέληση και τη δύναμη να μας προσφέρει αγάπη.
Άφηνε κάθε φορά την καρδιά του και το παρελθόν του στα εύσπλαγχνα χέρια του Ουράνιου Πατέρα του. Και αντίκρυζε, μέσα στις όποιες δυσκολίες και αδυναμίες, το μέλλον και το διέκρινε, έστω και με βαθύ σκοτάδι γύρω του, φωτεινό κάτω από την πατρική καθοδήγηση του Χριστού. Τώρα πια βρίσκεται στα χέρια του Θεού.
Πλέον δεν νιώθει δίπλα του να ξεχύνεται η μυρωδιά του κόσμου, που εγκοσμιώνει, αλλά το θείο άρωμα, που καταξιώνει.
Join the Conversation