Στη Μονή Διχουνίου, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Διχουνίου «Ο Άγιος Δημήτριος», τίμησε λιτά, αλλά συγχρόνως ουσιαστικά, την Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2024, τον Επίσκοπο Διονύσιο Φιλόσοφο, 413 χρόνια από το προεπαναστατικό κίνημά του με ορμητήριο την περιοχή, για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων από τους Τούρκους.
Με λίγους άοπλους σχεδόν αγρότες, ξεκίνησε για τα Γιάννινα, προκειμένου να λυτρώσει τους ραγιάδες από τα δεινά της δουλείας.
Η μεγάλη ιδέα της ελευθερίας, αυτή τον εξέθρεψε, τον γαλούχησε, τον ενέπνευσε ηρωικά και του έδωσε τη δύναμη να ξεσηκωθεί…
Έλεγε στους συντρόφους του: Πιστεύοντες και αγωνιζόμενοι, θα είμαστε νικώντες, έστω και αν ηττηθούμε.
Τελέσθηκε επιμνημόσυνη δέηση στην προτομή του στη Μονή Διχουνίου και έγινε κατάθεση στεφάνων.
Νωρίτερα εψάλη θεία λειτουργία στο ναό Γενεθλίου της Θεοτόκου στα «Ντιχούνια» (παλαιός οικισμός Διχουνίου).
Για το ιστορικό γεγονός-ορόσημο για τον τόπο, μίλησε εμπεριστατωμένα ο θεολόγος και πρώην Σχολικός Σύμβουλος Δευτεροβάθμιας Εκαπίδευσης Τριαντάφυλλος Σιούλης.
Στο τέλος της εκδήλωσης προσφέρθηκε παραδοσιακό γεύμα στον χώρο του παλιού Δημοτικού Σχολείου Διχουνίου, ενώ η εκδήλωση έκλεισε με παραδοσιακούς χορούς από το χορευτικό του δήμου Ζίτσας.
Ειδική μνεία χρειάζεται για τον, πραγματικά, ακούραστο πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Διχουνίου Χρήστο Νούση, ο οποίος με όλες του τις δυνάμεις αγωνίζεται να μη σβήσει η μνήμη του Διονυσίου του Φιλόσοφου, αλλά και να αναδειχθεί με κάθε τρόπο η ιστορική Μονή Διχουνίου. Και μέχρι σήμερα έχουν επέλθει ουσιαστικά αποτελέσματα από τον αγώνα του.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η κρατική τηλεόραση ετοίμασε ντοκιμαντέρ για την επανάσταση του Διονυσίου του Φιλόσοφου, γυρίσματα του οποίου έγιναν και στα Γιάννινα.
ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ
Ήταν νύχτα της 10ης Σεπτεμβρίου προς την 11η Σεπτεμβρίου του 1611.
Χίλιοι εκατό άνδρες από 70 περίπου χωριά της Θεσπρωτίας, κινούνται μέσα στα δάση με αγροτικά εργαλεία στα χέρια, από το ιστορικό μοναστήρι του αγίου Δημητρίου στο Διχούνι προς τα Ιωάννινα. Για να κάνουν Επανάσταση εναντίον των Τούρκων.
Αυτή η ματωμένη Επανάσταση τιμήθηκε και φέτος με Θεία Λειτουργία, επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στην προτομή του πρωτεργάτη της στη Μονή του ξεσηκωμού.
Επικεφαλής, λοιπόν, της επαναστατικής πομπής ένας λησμονημένος στους πολλούς Δεσπότης.
Ο Μητροπολίτης Τρίκκης Διονύσιος, που γεννήθηκε στην Παραμυθιά και ξεκίνησε με ζήλο την ιερατική του πορεία από το μοναστήρι του Διχουνίου. Με τον ίδιο ενθουσιασμό ξεκινά και την Επανάστασή του.
Η πυρκαγιά της ελευθερίας έκαιγε μέσα του, για να απομείνει σε λίγες ώρες η στάχτη της. Αυτό τον πρόσταξε η συνείδησή του να κάνει, αυτό έκανε. Για να σταματήσει να στάζει το δάκρυ του ραγιά και να κελαρύζει η σκλαβιά.
Εμψύχωνε τα παλληκάρια του: «Προχωρήστε και μην πτοείστε από τίποτε. Πολεμάμε για να ελευθερώσουμε το λαό από τα βάσανα. Θα νικήσουμε. Μα και νικημένοι, νικητές θα είμαστε».
Το φεγγάρι λάμπει μέσα στην τυραννία. Ο τόπος, απ’ όπου περνούν, βγάζει το στεναγμό της υποδούλωσης.
Οδοιπορούν μέσα στη δροσερή νυχτιά, την ώρα που χαμηλώνουν τ’ άστρα και τα χορτάρια ανασαίνουν τη γαλήνη. Ένα πένθιμο εμβατήριο ακούγεται στο βάθος, αλλά αυτοί δεν του δίνουν σημασία.
Ο παιάνας είναι νικητήριος στις καρδιές τους. Πριν ξημερώσει, στις 11 Σεπτεμβρίου, οι Έλληνες Επαναστάτες του Διονυσίου φθάνουν στα Γιάννινα και ορμούν εναντίον των Τούρκων στην Καλούτσιανη, όπου έκαψαν το Διοικητήριο και στο πάρα ένα γλίτωσε ο Ασλάν πασάς.
Όμως οι πύλες του Κάστρου δεν άνοιξαν και το πρωί οι Τούρκοι έκαναν αντεπίθεση, με καβαλάρηδες και πεζούς καλά οπλισμένους στρατιώτες και «τσαλαπάτησαν» τους σχεδόν άοπλους μαχητές του Διονυσίου!
Οι δύο Παραμυθιώτες υπαρχηγοί ο Γιώργος και ο Λάμπρος Ντελής θανατώθηκαν με φρικτό τρόπο! Τον Γιώργο Ντελή τον σταύρωσαν και τον έκαψαν ζωντανό δημόσια!
Τον Λάμπρο, αφού του κατακρεούργησαν το πρόσωπο, τον έκαψαν επίσης ζωντανό! Άλλους 200 τους έσφαξαν σαν αρνιά. Οι υπόλοιποι πρόλαβαν και πήραν τα βουνά.
Όχι, όμως, και ο Διονύσιος, ο πολέμαρχος, που έσμιξε τόσο αρμονικά το σταυρό και το όπλο.
Μετά από τρεις ημέρες, που κρυβόταν σε μια σπηλιά, τον έπιασαν οι Τούρκοι και τον έγδαραν ζωντανό, σέρνοντάς τον στους δρόμους της πόλης.
Η ψυχή του, όμως, ολάνθιστη ατένιζε στις όμορφες κορυφές της λευτεριάς, που ήρθε 210 χρόνια αργότερα. Καθυστέρησε, αλλά ξεπρόβαλε μέσα από μια οδυνηρή ανάβαση.
Δεν κατάφερε να φέρει το ποθούμενο, ωστόσο εκείνος έντιμα έσπειρε το σπόρο της λύτρωσης, ποτίζοντας με το αίμα του τη ρίζα της απελευθέρωσης.
Join the Conversation