Πρόσφατα έγιναν τ’ αποκαλυπτήρια στο Σούλι της προτομής του Σουλιώτη ήρωα Γεωργίου Δράκου, μετά από πρωτοβουλία του πολύ δραστήριου Συλλόγου “Οι Φίλοι του Σουλίου” και ενεργοποίηση του απογόνου του Αναστασίου Δράκου, ο οποίος και έκανε τη χορηγία.
Ποιος, όμως, ήταν ο καπετάνιος και αρχιστράτηγος Γεώργιος Δράκος; Πολύ ωραία παρουσίασε τη μορφή και τη ζωή του μιλώντας στ’ αποκαλυπτήρια ο ακαταπόνητος πρόεδρος του Συλλόγου “Οι Φίλοι του Σουλίου” Ιωάννης Μπανίκας, που σχεδιάζει να “στηθούν” και άλλες προτομές σε διάφορες περιοχές.
Ορισμένα σημεία από την ομιλία του δείχνουν την ακατασίγαστη αγάπη του προς την ελευθερία, την αφοσίωσή του προς την Πατρίδα, την πολεμική αρετή, το ηρωικό πνεύμα της θυσίας.
“Ο Γεώργιος Δράκος γεννήθηκε στο Σούλι το 1788 και ήταν γιος του δοξασμένου αρχηγού της φάρας των Δρακαίων, Δήμου Δράκου, που ήταν γνωστός για την ανδρεία και την στρατηγική του δεινότητα, αρετές τις οποίες επέδειξε σε όλες τις συγκρούσεις των Σουλιωτών με τους Τουρκαλβανούς”.
“Κατά την συνθηκολόγηση της 3ης Δεκεμβρίου του 1803 με τον Αλή πασά, η φάρα του Γεωργίου Δράκου, μαζί με τις φάρες των Τζαβελλαίων, των Ζερβαίων, των Δαγκλαίων, και άλλων, που αποτελούσαν τα δύο τρίτα του συνολικού πληθυσμού του Σουλίου, εγκατέλειψαν το Σούλι και εγκαταστάθηκαν στην Κέρκυρα. Εκεί ο Δήμος κατατάχθηκε στο ρωσικό στρατό με το βαθμό του εκατόνταρχου, αλλά πέθανε τρεις μήνες αργότερα για ν’ αντικατασταθεί από το γιό του, Γεώργιο. Η ανδρεία του Γεώργιου Δράκου φάνηκε από μικρή ηλικία”.
“Όταν ο Αλή πασάς το 1803 πολιορκούσε το Σούλι με τεράστιες δυνάμεις, οι Τουρκαλβανοί δοκίμασαν με γιουρούσι να κυριεύσουν την πηγή, από την οποία έπαιρναν νερό οι Σουλιώτες. Ο Γεώργιος Δράκος, που ήταν δεκαπέντε χρονών τότε, πολέμησε με απαράμιλλη ανδρεία και κατάφερε να αντέξει τις επιθέσεις των Τουρκαλβανών μέχρι τη στιγμή που ήρθε ο Νότης Μπότσαρης με ενισχύσεις και τον ανακήρυξε ήρωα της νίκης”.
Αφού ανέφερε ο κ. Μπανίκας και άλλα μάχες στις οποίες με ηρωισμό πήρε μέρος ο Γεώργιος Δράκος (όπως η θρυλική μάχη του Αβαρίκου, που έγινε τις τελευταίες μέρες του Μαΐου του 1822, όταν ο Χουρσίτ πασάς επιτέθηκε στο Σούλι με 30.000Τουρκαλβανούς), περιέγραψε τη μεγαλοψυχία του, αλλά και το τέλος του.
” Στη δεύτερη μάχη των Πέντε Πηγαδιώνμάχη αυτή, θα πρέπει να εξάρουμε τη μεγαλοψυχία του Γεωργίου Δράκου, ο οποίος χάρισε τη ζωή σε 93 Τουρκαλβανούς που πιάστηκαν αιχμάλωτοι, τη στιγμή μάλιστα που ο Τουρκαλβανός σύμμαχος Άγος Μουχουρδάρης είχε αποφασίσει να τους θανατώσει”.
“Στη μάχη του Ανάλατου (24-4-1827) ο αθάνατος ήρωας συνάντησε το θλιβερό πεπρωμένο του. Εξ αιτίας του εγκληματικού σχεδίου του Άγγλου στόλαρχου, Λόρδου Κόχραν, που έστειλε σε ανοιχτό πεδίο μια μικρή Ελληνική δύναμη 2.500 ανδρών χωρίς καν την υποστήριξη του Ελληνικού ιππικού και χωρίς να τους εφοδιάσει με αρκετές αξίνες για να φτιάξουν τα ταμπούρια τους, η τύχη τους ήταν προδιαγεγραμμένη. Σκοτώθηκαν εκεί όλοι οι Σουλιώτες με τους ηρωικούς αρχηγούς τους: Λάμπρο Βέικο, Γεώργιο Ζήκου Τζαβέλλα, Κώστα Διαμάντη Τζαβέλλα, Τούσια Μπότσαρη ενώ συντρίβεται από σφαίρα ή από ξίφος ο αγκώνας του δεξιού χεριού του Γεωργίου Δράκου και πιάνεται αιχμάλωτος. Τόσο μεγάλη ήταν η φήμη του Σουλιώτη ήρωα στους Τουρκαλβανούς, που όταν έμαθαν ότι αιχμαλωτίστηκε, απαίτησαν από τον Κιουταχή να τους τον παραδώσει, διότι τιμούσαν την ανδρεία και την παλικαριά του και ήθελαν να τον ελευθερώσουν. Ο Κιουταχής αφού πρώτα προσπάθησε ματαίως να τον χρησιμοποιήσει ως δούρειο ίππο στις συνεννοήσεις με τους υπόλοιπος Έλληνες τους ξεγέλασε, λέγοντάς τους ότι θα τον έστελνε πρώτα στην Χαλκίδα για να γιατρευτεί και μετά θα τους τον παρέδιδε. Είχε δώσει όμως μυστική διαταγή στους φρουρούς του να τον θανατώσουν. Έτσι και έγινε. Έφεραν πίσω ως πειστήριο την κομμένη κεφαλή του. Δικαιολογήθηκαν στους Τουρκαλβανούς, ότι πήγε να δραπετεύσει και αναγκάστηκαν να τον σκοτώσουν. Κανένας ποτέ δεν έμαθε, που και εάν έθαψαν το ακέφαλο σώμα του”.
Και από την ομιλία του κ. Μπανίκα φάνηκε ξεκάθαρα ότι οι Σουλιώτες καθ’ όλους τους αιώνες της ιστορίας τους ουδεμίας θυσίας εφείσθησαν υπέρ της Πατρίδος.
Κατά συνέπεια ουδεμία πράξη υπέρ της μνήμης των Σουλιωτών είναι πολλή ή μάταιη και κατά συνέπεια ο σύλλογος “Οι Φίλοι του Σουλίου” καλώς και αξιεπαίνως αγωνίζεται να αναστηλώσει τη θύμηση του Σουλίου και να στρέψει ευλαβή την προσοχή του Πανελληνίου προς τους βράχους του.
Το κυριότερο, όμως, είναι να ακούσουμε από τα βάθη των αιώνων τη φωνή των Σουλιωτών, που μας προτρέπουν σε εθνική αναζωογόνηση, υψηλή και περίοπτη, για να ενθαρρυνθεί ο λαός και να φρονηματιστούν οι νέοι.
Οι ένδοξοι Σουλιώτες προσφέρονται να αποτελέσουν ακλόνητο θεμέλιο ενός αιώνιου συμβόλου.
