Με αφορμή τα πρόσφατα δημοσιεύματα και τον πολύ θετικό αντίκτυπο στους πολίτες για την επίσκεψη του νέου Μητροπολίτου Παραμυθίας Σεραπίωνος στις πηγές του ποταμού Αχέροντα στη Γλυκή Παραμυθιάς και τη… βόλτα με ράφτινγκ στα νερά του, μαζί με νέους ανθρώπους, φανερώνεται για μια ακόμη φορά ότι η Εκκλησία είναι, όπως οφείλει να είναι, μέσα στην κοινωνία, εντός και όχι εκτός, σε υπό-σταση και όχι σε από-σταση.
Η Εκκλησία μας πολύ ορθά προτείνει μια ποιμαντική του Εσύ, όχι του εγώ, δηλαδή, οι άλλοι δεν παραμένουν αντικρυστά, αδρανοποιημένοι, αλλά αποτελούμε όλοι ένα ενιαίο σύνολο με ψυχικούς αρμούς. Αυτό δεν είναι απλώς άνοιγμα προς την κοινωνία, είναι εισ-χώρηση και προ-σχώρηση στην ίδια την κοινωνία.
Την Εκκλησία την απασχολούν οι άνθρωποι, την απασχολεί ο κόσμος, την απασχολεί ο τόπος, την απασχολεί το περιβάλλον, την απασχολεί η φύση, που καταστρέφεται και κάνει έκκληση να προσέξουμε.
Αυτό άλλωστε είναι το χρέος της Ποιμαντικής σήμερα, να βγάζει (εκβάλλει) σαν πλούσιος οικοδεσπότης από το θησαυροφυλάκιό της καινούργιους και παλιούς θησαυρούς, για να διακονήσει τις τωρινές ανάγκες, δηλώνοντας παρών.
Προσπαθεί με το παράδειγμα να να μας φιλοτιμήσει και να μας υποδείξει τη σωστή σχέση με τους ανθρώπους και την κτίση, προβάλλοντας μια σαρκωμένη θεολογική προσέγγιση, που σπλαγχνίζεται τους πάντες και τα πάντα .
Η Εκκλησία μέσα στη βαβέλ της εποχής μας, αντιτάσσει, με διάφορους τρόπους, μια προσκυνηματική θεραπευτική πρακτική, γνωρίζοντάς ότι τα θεμέλιά της είναι στα ψηλά.
Για να επιτευχθεί, όμως, κάτι τέτοιο, είναι απαραίτητο να οικονομηθούν έτσι τα πράγματα, ώστε να εξοικονομηθούν κατάλληλες οδηγητικές εικόνες-πράξεις, βοηθητικών στην πορεία μας, ενθυμούμενοι ότι “εν εικόνι διαπορεύεται άνθρωπος”.
Η Εκκλησία προσφέρει τα κλειδιά για να ανοίξουμε εκείνες τις θύρες, που οδηγούν σε πολλαπλές διαδρομές στήριξης και υπο-στήριξης με σωτηριολογικό περιεχόμενο