Ο Μητροπολίτης πρώην Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας κ. Τίτος, συμπλήρωσε αυτό τον καιρό πενήντα ολόκληρα χρόνια, μισό αιώνα, από τη χειροτονία του σε Επίσκοπο.
Το κήρυγμα του λόγου του Θεού, ο αγώνας του για μια ωφέλιμη ποιμαντική διακονία και η εκκλησιολογική και λειτουργική συνέπειά του, συνετέλεσαν στο φωτισμό των πιστών.
Η παρουσία του είναι προσφορά για τον Χριστό, θυμιατήρι προσευχής ζωντανό. Μόνιμη επιδίωξή του είναι να δοξάζεται ο Θεός, μέσα από μια γνήσια κοινωνία και ένωση με την Εκκλησία του Χριστού.
Και δίνει το παράδειγμα πέντε δεκαετίες τώρα με την καθαρή ζωή του, με την προσευχή, με την πνευματική δύναμή του, με το πύρωμα της καρδιάς του, με τη θέρμη της ψυχής του. Δείχνει και δίνει ζήλο, πίστη και αγάπη.
Ζήλο, που νικά τα εμπόδια. Πίστη χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, χωρίς την ελάχιστη αμφιβολία ότι ο Θεός είναι παρών μπροστά μας, δίπλα μας.
Αγάπη χωρίς διακρίσεις, αφού εμπνέεται από το πρωτοφανές και ασύλληπτο μεγαλείο της θεϊκής αγάπης.
Εκτιμώντας κανείς συνολικά την πορεία του Σεβασμιωτάτου Τίτου, αυθόρμητα καταλήγει στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο πολυσέβαστος Αρχιερέας αποτελεί μια μαρτυρία Ορθόδοξου ήθους, τόσο με τη στάση την εκκλησιολογική, όσο και με τη στάση της ζωής, καθώς και με τη στάση της μαρτυρίας και της ομολογίας.
Αλλά και με τη στάση της σιωπής, όταν χρειάστηκε, που τον ανατροφοδοτεί εσωτερικά και δείχνει την ικανότητά του μέσα στον κόσμο του θορύβου, να σιωπά, με αποτέλεσμα να εντοπίζεται ακόμη καλύτερα το βάθος του και να φαίνεται η ικανότητα της ταπείνωσής του.
Με την πνευματικότητα στη βιοτή του του δημιούργησε μια ωραιότητα. Και λόγω του σημείου εμβάθυνσης, που έχει φτάσει στην ύπαρξή του, βοηθά όλους μας, να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας για να δούμε τον Θεό, και ακέρωτα τα αυτιά μας, για να ακούμε τη θεία διδασκαλία.
Αναδείχθηκε ένας ευγενής άνθρωπος, δηλαδή ένας άνθρωπος χωρίς μνησικακία, που δεν στηρίζεται πάνω στον εαυτό του, αλλά στο είναι του Θεού, το οποίο έχει απορροφήσει η καρδιά του, γι’ αυτό τόλμησε και τολμά ν’ αγαπά αληθινά.
Ένας άνθρωπος διαπερασμένος με λιτότητα και λεπτότητα, με δωρική λιτότητα, αλλά και με αυτή τη μακάρια αισθαντικότητα, για την οποία μιλάνε οι ασκητές, που τον κάνει να ξεχωρίζει ακόμη και στα πιο απλά, στα πιο καθημερινά, στα πιο κοινά.
Είναι αλήθεια ότι ο Σεβασμιώτατος Τίτος πορεύτηκε σεμνά, στηρίζοντας τα πάντα στη δύναμη του παντοδύναμου Θεού. Αυτός είναι ο ακαταμάχητος προστάτης και η ασάλευτη ελπίδα του. Πάνω στο βράχο της πίστης έχει θεμελιώσει ολόκληρη τη ζωή του. Και τη στιγμή, που αναπόφευκτα ήρθαν τα γηρατειά, αρπάζει σαν σωσίβιο το στοργικό χέρι του Θεού: “Συ δε, Κύριε, αντιλήπτωρ μου ει, δόξα μου και υψών την κεφαλή μου”.
Ήταν, κατά τα χρόνια της ποιμαντορίας του, στοργικός συμπαραστάτης των πιστών με τα λόγια και τη ζωή του, αναδεικνύοντας τον μεγάλο και ύψιστο προορισμό όλων μας “προς τον καταρτισμό των αγίων”. Ας σταματήσουμε για λίγο τη σκέψη μας πάνω σ’ αυτόν τον προορισμό. Για να τον πετύχουμε δεν παύει ο Θεός να δίνει συνεχώς στον καθένα μας τόσες δωρεές: Την αλήθειά Του! Την χάρη των μυστηρίων Του! Την αγία Του Εκκλησία! Τα παραδείγματα των αγίων μας. Πνευματικούς καθοδηγητές.
Η Εκκλησία στο διάβα της μας χαρίζει τις μορφές εκείνες, που κάνουν το νου και την καρδιά μας να στρέφονται προς τον Χριστό και να ευλογούμαστε με την άπειρη αγάπη Του.
Χρειαζόμαστε στις χαλεπές ημέρες μας τέτοιες μορφές, για να αφυπνίζουν τους υπνοβάτες, για να δείχνουν το ουράνιο τόξο του κάλλους, που συνδέει τον Θεό με τη γη, για να παροτρύνουν στην αναγκαιότητα της μεταστροφής, η οποία μπορεί να μας αποκαλύψει τη διάβαση της αγιότητας…
