Ο Ελευθέριος Καλογιάννης, ένα από τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που συγκρότησαν την πρώτη Κοινοβουλευτική της Ομάδα το 1974 με Πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ήταν ένας άνθρωπος αυτοδημιούργητος, πρότυπο ήθους, πολιτικής συνέπειας και γενναιόδωρης προσφοράς, αλλά και τεκμηριωμένης διεκδίκησης για την Ήπειρο. Ήταν μία δυναμική και ανεξάρτητη δημόσια παρουσία.
Ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία στα τεχνικά έργα σε δύσκολες εποχές, στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Ανήγειρε οικοδομικά συγκροτήματα στα Ιωάννινα, την Άρτα και την Πρέβεζα. Συνεργάστηκε στενά με τον φίλο του Βασίλη Καξίρα, που χάθηκε νωρίς, και δημιούργησαν από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 την τεχνική εταιρεία ΠΟΣΕΙΔΩΝ ΑΤΕ, που στην πορεία της έγινε από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα, απασχολώντας εκατοντάδες άτομα και κατασκευάζοντας έργα σε ολόκληρη τη χώρα: λιμάνια στην Ηγουμενίτσα, την Κέρκυρα, την Κεφαλονιά, το Βόλο, τη Σαλαμίνα και τη Χίο, αεροδρόμιο στη Σκύρο, σήραγγες, εγγειοβελτιωτικά έργα, οδικούς άξονες στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Το 1977 ολοκλήρωσε την ανέγερση πολυτελούς ξενοδοχείου 500 κλινών στο Ρίο Πατρών, το οποίο ονόμασε ΑΒΕΡΩΦ Grand Hotel, προς τιμήν του εθνικού ευεργέτη. Ασχολήθηκε με τον πρωτογενή τομέα, με τη μελισσοκομία, με εργοστάσιο ζωοτροφών και με την αμπελουργία ενώ ήταν υπερήφανος για το περίφημο κρασί του, τη «Θεία κοινωνία».
Όμως η πολιτική ήταν η μεγάλη αγάπη του Ελευθέριου Καλογιάννη. Συνδέθηκε στενά με τον Ευάγγελο Αβέρωφ και τον Μιλτιάδη Έβερτ, με τον οποίο έγιναν κουμπάροι. Θεωρούσε τιμή του που συνομιλούσε τακτικά με τον Κώστα Καραμανλή.
Αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις για τα Γιάννενα και την Ήπειρο, ιδιαίτερα για τους πιο αδύναμους συμπολίτες του. Δεν υπάρχει χωριό στα Γιάννενα, εκκλησία ή Σύλλογος που να μη βοήθησε. Πρωτοστάτησε στους αγώνες του κτηνοτροφικού κόσμου, φτάνοντας στο σημείο να ηγηθεί, παρότι Βουλευτής με το κυβερνών κόμμα, συλλαλητηρίου κτηνοτρόφων στο Σύνταγμα όταν έκρινε ότι διακυβεύονται κρίσιμα ζητήματα της αγροτιάς, σε εποχή που η Νέα Δημοκρατία ήταν πανίσχυρη με 220 Βουλευτές. Χαρακτηριστικό της πολιτικής του τόλμης ήταν επίσης το γεγονός ότι δεν δίστασε να δείξει έμπρακτα την αντίθεσή του στον ευτελισμό της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας επί ΠΑΣΟΚ, το 1985, προκειμένου να ελεγχθεί το αποτέλεσμα με τα περίφημα γαλάζια και λευκά ψηφοδέλτια.
Κατέθεσε τεκμηριωμένες και πρωτοποριακές για την εποχή του προτάσεις για μεγάλα θέματα του τόπου, όπως για τη ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου (από το 1976), την αξιοποίηση του Ελαιώνα στην Αττική, την ύδρευση των Ιωαννίνων και την εξυγίανση της λίμνης Παμβώτιδας.
Πιστός έως το τέλος στην Παράταξη που τον ανέδειξε και την οποία υπηρέτησε ανιδιοτελώς και με πάθος, μας άφησε, πλήρης ημερών, σαν παρακαταθήκη του την αξία που έχει ο έντιμος αγώνας και η σπουδαιότητα να μάχεσαι στη ζωή σου με αξιοπρέπεια για τα ιδανικά σου.
Ο καθολικός σεβασμός της προσφοράς του δεν αποτελεί παρά την αναγνώριση της ανεξίτηλης σφραγίδας που έθεσε με τη δράση του. Μια δράση που δικαίως περιποιεί τιμή και περηφάνια στην οικογένειά του αλλά αποτελεί ταυτόχρονα και βαριά κληρονομιά για τη συνέχιση του παραδείγματός του.
Στη σεβαστή του σύζυγο Ευτυχία, στα παιδιά του Ρένα και Νίκο, Τατιάνα και Κώστα, Σταύρο και Νατάσσα με τους οποίους μας συνδέουν πολύχρονοι οικογενειακοί και πνευματικοί δεσμοί, στα εγγόνια και τα δισέγγονά του, εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια.
Αιωνία να είναι η μνήμη του!
