Υπάρχει ανθηρή κοινότητα Σουλιωτών ομογενών στην Αμερική, που νοιάζεται για το ιστορικό Σούλι.
Αν και τόσο μακριά, δεν ξεχνούν τον ιστορικό τόπο τους, την αγάπη τους τη μεταλαμβάνουν και στα παιδιά τους και έτσι οι δεσμοί τους με τις ρίζες τους δεν διακόπτονται.
Οι Σουλιώτες της Αμερικής, επιθυμούν διακαώς να βοηθήσουν παντοιοτρόπως την υπόθεση της ανάδειξης του Σουλίου, μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους.
Στο πλαίσιο αυτό, προτείνουν μια σειρά έργων-παρεμβάσεων, όπως ανέγερση μνημείου του Σουλιώτη Πολεμιστή, ανάπλαση του Σουλιώτικου Κοιμητηρίου, αναστηλώσεις οικιών κ. ά.
Οι απόδημοι Σουλιώτες νιώθουν στις φλέβες τους πόσοι ποταμοί αιμάτων, κόκκαλα, φλόγες, κλαυθμοί, θυσίες, συντρίμματα, ψυχικές εκδαπανήσεις χρειάστηκαν για να κρατηθεί η λευτεριά στο Σούλι και η ανάταση του Γένους να μην υποχωρήσεις. Και μένουν αμετακίνητοι στα αθάνατα ιδανικά, τα ελληνικά.
Ο φλογερός πατριωτισμός τους συνοδεύται από ήλιο φλογερό, το ένδοξο παρελθόν. Θεωρούν το Σούλι χώρο ιερό, “ναό” της ψυχής τους, ως κατ’ εξοχήν γη, “ήτις παντού με αίματα εις ποταμούς εβάφη. Όπου κοιλάδες και βουνά γιγάντων είναι τάφοι”.
Και σε μια περίοδο εθνικής περισυλλογής, δεν σβήνει σβήνει η πίστη τους, δεν σβήνει η ελπίδα τους ότι θα ακολουθήσει περίοδος εθνικής εξόρμησης. Όρθιοι και πάλι οι νεκροί!
Οι στίχοι: “Πάρε τραγούδι μου φτερά, ξεφτέρι, αετός να γίνεις/και πέτα γλήγορα μακριά, πέτα κατά το Σούλι, / διάβαινε κάμπους και βουνά, κι εκεί σαν απαράξεις, / στην Κιάφα πάνου ν’ανεβείς, τρανή λαλιά να σύρεις”, διαπερνούν τους Σουλιώτες της Αμερικής, όχι μόνο ως θριαμβική ιαχή, αλλά και ως ευλαβική προσευχή.
Το Σούλι δεν είναι μόνο άθροισμα ηρώων. Είναι και ιδέα, που στηρίζεται, εκτυλίσσεται και καθρεφτίζεται στο τετράπτυχο της Πίστης, της Πατρίδας, της Ελευθερίας και της ανθρώπινης Αξιοπρέπειας.
