Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών στην Ελλάδα και στις χώρες της ΕΕ είναι μια ορισμένη αποτύπωση των συνθηκών μέσα στις οποίες έγιναν: της ολόπλευρης κρίσης και της γενικευμένης φτώχειας και εξαθλίωσης, της εξελισσόμενης σφαγής του Παλαιστινιακού λαού και του άδικου πολέμου στην Ουκρανία, που κλιμακώνεται απειλώντας με τα χειρότερα ολόκληρη την ανθρωπότητα. Συνθήκες που παράγουν διχασμούς και αντιθέσεις εντός των ιμπεριαλιστικών πυλώνων και των αστικών τάξεων της ΕΕ, και επιτείνουν τους τριγμούς αυτής της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας.
Συνθήκες που ευνοούν την άνοδο ακροδεξιών δυνάμεων, ακριβώς γιατί –πέρα από την εκμετάλλευση της λαϊκής δυσφορίας– αντανακλούν εκατέρωθεν δυσαρέσκειες ή και ανταγωνιστικές φιλοδοξίες των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών αστικών τάξεων που κανοναρχούν στην Ευρώπη, αλλά και συστημικές κινήσεις προληπτικής τρομοκράτησης των λαών και καταστολής των τάσεων αφύπνισής τους. Συνθήκες που τροφοδοτούν διαρκώς τις αγωνίες και τις αναζητήσεις των εργαζόμενων μαζών και της νεολαίας, ενώ οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις φθίνουν σε αξιοπιστία και κλιμακώνουν τις αντιδραστικές-αντιλαϊκές πολιτικές τους. Συνθήκες που σφραγίζονται από την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και την απουσία του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που απαιτεί η εποχή μας.
Η κρίση που εκδηλώθηκε άμεσα σε κάποιες χώρες (Γαλλία, Βέλγιο), αλλά και οι ανασυγκροτήσεις που επιχειρούνται σε άλλες (Γερμανία), ως προσπάθειες απάντησης στην ανυποληψία που έχει περιέλθει το πολιτικό τους σύστημα, δεν μπορούν να αποδώσουν στέρεα και μόνιμα αποτελέσματα, καθώς γίνονται κάτω από το βάρος της κρίσης και των ανταγωνισμών που οξύνουν τα αδιέξοδα του συστήματος και μεγαλώνουν τις ανησυχίες εργατών και λαών.
Πιο συγκεκριμένα, για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών στη χώρα μας επισημαίνουμε ορισμένα πρώτα βασικά στοιχεία:
Κυρίαρχο ζήτημα, η αποχή. Σχεδόν κατά 1,9 εκατομμύρια ψήφους μειώθηκε η συμμετοχή από τις προηγούμενες ευρωεκλογές (του 2019) και κατά 1,2 εκατομμύρια από τις βουλευτικές εκλογές του Ιούνη του 2023 που η αποχή είχε ήδη φτάσει σε πρωτόγνωρα ποσοστά. Τα μεγέθη αυτά της αποχής καταγράφουν μια διαρκή, επίμονη και διογκούμενη άρνηση των μαζών να στοιχηθούν στα κόμματα του συστήματος, κόντρα στην μεγαλύτερη και πιο «άγρια» από κάθε άλλη φορά εκστρατεία στην Ελλάδα και σε όλη την ΕΕ ενάντια στην αποχή. Καταγράφουν την αναπαραγωγή και διεύρυνση της αναξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος συνολικά, την αποδοκιμασία, την αποστροφή, την οργή των μαζών απέναντι σε όσα ζουν εδώ και πολλά χρόνια. Ταυτόχρονα θεωρούμε ότι ένα σημαντικό κομμάτι της αύξησης της αποχής στις εκλογές της 9ης του Ιούνη, καταγράφει την αποδοκιμασία σε αυτή καθαυτή την ευρωκάλπη, τη διευρυμένη λαϊκή αντίθεση-άρνηση στο οικοδόμημα της ΕΕ και τα δεινά που αυτή έχει φορτώσει στη χώρα και στο λαό όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Η επιχείρηση αναστύλωσης του κατακερματισμένου πολιτικού συστήματος απέτυχε! Η ΝΔ, χάνοντας περίπου 1 εκατομμύριο ψήφους σε σχέση με τον Ιούνιο του 2023 και σχεδόν 750.000 ψήφους σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2019, χάνει και το προσωπείο του «πανίσχυρου» πυλώνα που δήθεν έχει την «επιδοκιμασία του λαού» για την άγρια αντιλαϊκή πολιτική της. Σε αυτή τη βάση και με ανοιχτά κρίσιμα ζητήματα (όπως τα ελληνοτουρκικά αλλά και τα Βαλκάνια), θα ενταθούν στο εσωτερικό της οι αντιθέσεις για το πώς θα ισορροπηθεί το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» με όσα φέρνουν και απαιτούν οι ιμπεριαλιστές-πάτρωνες του συστήματος.
Ταυτόχρονα, όμως, κάθε άλλο παρά δρομολογήθηκε η συγκρότηση του δεύτερου πυλώνα, της εναλλακτικής για το σύστημα κυβερνητικής-πολιτικής λύσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε την πτώση σε ψήφους (περίπου 340.000 ψήφους λιγότερους από τον Ιούνη του 2023) και σε ποσοστά, ενώ και το ΠΑΣΟΚ έχασε σε ψήφους (περισσότερες από 100.000 από τον Ιούνη του 2023) και παρέμεινε στην τρίτη θέση, παρά τη μικρή άνοδο σε ποσοστό. Συνολικά, και τα δύο αυτά κόμματα, με πολιτικές στην υπηρεσία του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών αφεντικών της χώρας, κάθε άλλο παρά πείθουν τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία ότι αποτελούν «απάντηση» στην ΝΔ. Επιπλέον, το γεγονός ότι η ευρωκάλπη τα έβγαλε με μόλις δύο ποσοστιαίες μονάδες διαφορά, δεν έβγαλε δηλαδή «καθαρό νικητή» στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, περιπλέκει ακόμα περισσότερο το ζητούμενο της μιας κάποιας μορφής συνένωσης τους που επιδιώκεται από κέντρα του συστήματος.
Η ενίσχυση σε ψήφους και ποσοστά του κόμματος του Βελόπουλου, που έφτασε στην τέταρτη θέση, η ενίσχυση σε ποσοστά του κόμματος ΝΙΚΗ, η ανάδειξη –με ισχυρή προεκλογική στήριξη– της Λατινοπούλου, και συνολικά η καταγραφή των δυνάμεων της ακροδεξιάς που φτάνουν περίπου στο 20%, αποτελεί έναν σαφή –αλλά όχι τον κύριο– δείκτη της αντιδραστικής μετατόπισης του πολιτικού συστήματος. Όλοι αυτοί αναπτύσσονται και διεκδικούν αναβαθμισμένο ρόλο υπό τη σκέπη της πολιτικής του συστήματος και ως εφεδρείες της. Γίνεται, δηλαδή, φανερό ότι ο εκλογικός αποκλεισμός των Σπαρτιατών δεν έγινε για να «χτυπηθούν» οι ακροδεξιές και φασίζουσες δυνάμεις, αλλά για να εξελιχθεί η διαδικασία «κανονικοποίησης» τους (όπως επίσημα λέγεται) και για να υπηρετήσουν με τις λιγότερες αντιφάσεις την πολιτική του συστήματος και τις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστικών αφεντικών.
Το ΚΚΕ κατέγραψε σημαντική άνοδο σε ποσοστά, άνοδο σε ψήφους (συγκριτικά με τις ευρωεκλογές του 2019) και μείωση σε ψήφους σε σχέση με τον Ιούνη του 2023. Ωστόσο, η άνοδος αυτή καμιά σχέση δεν έχει με την προσπάθεια της ηγεσίας του να παρουσιάζει την ενίσχυση αυτή σαν «ρεύμα αμφισβήτησης», που μάλιστα «σφυρηλατήθηκε μέσα στους αγώνες»! Η ενίσχυση αυτή ήταν η ενίσχυση της «εύκολης λύσης» που η ηγεσία του ΚΚΕ πρόβαλλε στο λαό σε όλη την προεκλογική της εκστρατεία αμέσως μετά τις εκλογές του περασμένου Ιούνη. Μια «εύκολη λύση» που αποδέχεται το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης (κάνοντάς του κριτική μόνο από τη σκοπιά των αστικών μαξιμαλισμών) και βέβαια αυτές καθαυτές τις ευρωκάλπες. Που αντιμετωπίζει τους αγώνες ως καταγραφή διαμαρτυρίας (που τους «κλείνει» μόλις εκδηλωθούν και αποτρέπει κάθε μετωπική τους συνένωση) και όχι ως δύναμη ανατροπής της πολιτικής του συστήματος και διεκδίκησης δικαιωμάτων.
Η Πλεύση κατάφερε να επιπλεύσει αξιοποιώντας το ότι δεν έχει ακόμα ανοιχτά χρησιμοποιηθεί από το σύστημα σε πιο απαιτητικούς ρόλους, και γι’ αυτό εξάλλου στηρίχτηκε προεκλογικά. Αντίθετα, δυνάμεις όπως η Νέα Αριστερά, αλλά και το ΜΕΡΑ25, που έχουν χρεωθεί με ευθύνες υπηρέτησης και προώθησης της πολιτικής του συστήματος, δεν κατόρθωσαν να αναδειχτούν, παρά το ότι πληρούσαν κοινοβουλευτικές και άλλες «προϋποθέσεις». Καθοριστικό ρόλο στην αποτυχία τους αυτή έχει και η σημερινή τους γραμμή, που προβάλλει σαν «αριστερή διέξοδο» την αναζήτηση ενός συμβιβασμού των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων με τους τυράννους και τους εκμεταλλευτές της εργατικής τάξης και του λαού.
Η υποχώρηση σε ψήφους που είχε το καθένα από τα τρία εξωκοινοβουλευτικά ψηφοδέλτια της 9ης του Ιούνη (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΟΚΔΕ) επιβεβαιώνει ότι, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, η αναπαραγωγή και η διεύρυνση αγωνιστικών δεσμών με τους εργαζόμενους και τη νεολαία δεν μπορεί να γίνεται στην ευρωκάλπη, που είναι φανερό ότι την αρνήθηκε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου που αναφέρεται στο κίνημα και στους αγώνες, αλλά και ευρύτερα των εργατολαϊκών μαζών που ζουν με την αγωνία της επιβίωσης και αντιμετωπίζουν τις πολεμικές προετοιμασίες και ιαχές των ιμπεριαλιστών που ταράζουν όλο τον πλανήτη.
Προφανώς έχουμε επίγνωση ότι η μαζική αποχή δεν δίνει από μόνη της μια πολιτική κατεύθυνση. Ωστόσο, θεωρούμε αδιαμφισβήτητο ότι η μαζική αποστοίχιση, τόσο από το κυρίαρχο συστημικό πολιτικό σκηνικό όσο και από τις κάλπες για το κάλπικο «κοινοβούλιο» της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, αποτελεί γόνιμο έδαφος, όπου μπορεί να επενδύσει η Αριστερά του κινήματος και των αγώνων, να ανοίξουν δηλαδή ρωγμές για την πραγματική έκφραση του λαού, της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
Σε αυτή τη βάση, το ΚΚΕ(μ-λ) απολογίζεται θετικά την πολιτική μάχη που έδωσε για Αποχή από τις ευρωεκλογές. Διαμορφώνοντας κοινή ανακοίνωση και στάση με μια σειρά αριστερές και κομμουνιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Πραγματοποιώντας πανελλαδικά εκδηλώσεις, εξορμήσεις και παρεμβάσεις που πρόβαλαν και στήριξαν την κατεύθυνση αυτή. Στηρίζοντας και συμμετέχοντας στην Πρωτοβουλία «Έξω από την ΕΕ – Αποχή από τις ευρωεκλογές» που συγκροτήθηκε στην Αθήνα.
Με όλα αυτά επιδιώξαμε να βρεθούμε πιο «κοντά» στα όλο και πιο εκτεταμένα τμήματα εργαζομένων και νεολαίας που στέκονται απέναντι στην ΕΕ, που αποστρέφονται τις δυνάμεις του συστήματος σε όλες τις αποχρώσεις τους, που αντικειμενικά αναζητούν διέξοδο στη μαζική πάλη, στην αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντιδιαχειριστική κατεύθυνση. Στη σύνδεσή μας με αυτόν τον κόσμο βρίσκεται η «αφετηρία» της εκ νέου συγκρότησης του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, η πραγματική προοπτική της υπόθεσης της μαζικής πάλης.
Οι νέοι τριγμοί, τα ακόμα πιο έντονα στοιχεία πολιτικής αστάθειας και κρίσης που βγήκαν από τις ευρωκάλπες στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις και στις άλλες πρωτεύουσες των 27 της ΕΕ, δεν γεννήθηκαν μέσα στις κάλπες αυτές. Είναι γεννήματα της βαρβαρότητας, της κρίσης και των αδιεξόδων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, και μόνο ένα μέρος τους αναδείχτηκε από τις κάλπες.
Σε αυτό το πλαίσιο, μόνο «καθαρή» (και πόσο μάλλον ανέφελη) τριετία δεν έχει μπροστά της η κυβέρνηση του Μητσοτάκη και της ΝΔ στη χώρα μας. Αλλά και οι συζητήσεις και τα μαγειρέματα για σύμπλευση «κεντροδεξιών» και «κεντροαριστερών» δυνάμεων που αποδοκιμάστηκαν από τον λαό στην κάλπη, θα αποδειχθούν αναποτελεσματικά κάτω από το βάρος της κρίσης και των αδιεξόδων που αντιμετωπίζει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Στους δρόμους, στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, ενάντια στην εξαθλίωση, την εκμετάλλευση, τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση, χρειάζεται να βγει μαζικά και αποφασιστικά ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία της χώρας. Για να αντιμετωπίσουν τις θύελλες, να διεκδικήσουν ζωή και δουλειά με δικαιώματα, και να χαράξουν το δικό τους μέλλον.
Join the Conversation