Θα το θυμούνται ίσως οι παλιότεροι. Ήταν το προπαγανδιστικό «σλόγκαν», όταν το 1980 υπογράφηκε η Συμφωνία ένταξης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ (ΕΕ). Οι υποσχέσεις τότε με το αζημίωτο :
- Για την “ενιαίααγορά” των 300.000.000 καταναλωτών, που θα πήγαιναν τα ελληνικά προϊόντα και θα συνέβαλε στην ανάπτυξη της Ελλάδας
- Για επιδοτήσεις και το καθεστώς «κοινοτικής προτίμησης», που θα προστάτευε τα αγροτικά και τα άλλα προϊόντα
- Για την σταδιακή εξίσωση μισθών και συντάξεων προς τον ευρωπαϊκό μέσο όρο
- Για προστασία των ελληνικών συνόρων που θα είναι και ευρωπαϊκά σύνορα
Αυτά και άλλα πολλά ήταν τότε τα επιχειρήματα όλων των αστικών κομμάτων που ήταν υπέρμαχοι της ένταξης, που έφθαναν στο σημείο να μιλάνε για «χρυσά κουτάλια».
Όλα αυτά τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα μας, από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ και την ακροδεξιά, συνεχίζουν να παραπλανούν τον ελληνικό λαό για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με την ένταξη και την παραμονή στην ΕΈ υποσχέθηκαν ευημερία, δημοκρατία και ανάπτυξη, ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης, τη σωτηρία της χώρας και του λαού μας, ειρήνη, συνεργασία, φιλία και ισοτιμία μεταξύ των χωρών της ΕΕ.
Και από τότε εμείς, το Μ-Λ ΚΚΕ, και κάποιοι άλλοι, ήμασταν αντίθετοι στην ένταξη και λέγαμε ότι τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν θα ισχύσει, η χώρα μας θα ενταχθεί στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου των ισχυρών κρατών, που θα την μετατρέψει σε παράρτημά του, με τον τριτογενή τομέα και ιδιαίτερα τον τουρισμό διογκωμένο («θα γίνουμε χώρα γκαρσονιών», λέγαμε από τότε), με αποβιομηχάνιση, με καταστροφή του αγροτικού τομέα («οι επιδοτήσεις είναι το χρύσωμα του χαπιού που κάποια στιγμή θα καταργηθούν», λέγαμε επίσης), με διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας.
Στη συνέχεια ήρθε το Μάαστριχτ, η ΟΝΕ και το Ευρώ και η κατάσταση επιδεινώθηκε.
44 χρόνια μετά τι έγινε; Την αλήθεια τη γνωρίσαμε καλά.
Η εξάρτηση βάθυνε, οι ισχυροί της ΕΕ επέβαλαν ασφυκτικό έλεγχο και ταπεινωτική εποπτεία, βάρβαρη μνημονιακή πολιτική που λεηλάτησε και θα λεηλατεί τη χώρα και το λαό μας για πολλά χρόνια.
Αντί για «ανάπτυξη», η Ελλάδα έγινε η φτωχότερη χώρα της Ευρώπης, αφού είχαμε:
- Δραστική μείωση μισθών και συντάξεων, απολύσεις, φτώχεια, ακρίβεια, ανεργία και μετανάστευση.
- Εργοδοτική ασυδοσία, περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία, κατάργηση εργατολαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
- Δεκάδες νέους φόρους, αυξήσεις στα βασικά αγαθά, μαζικούς πλειστηριασμούς και κατασχέσεις.
- Ξεπούλημα όσο-όσο της δημόσιας περιουσίας. Τραίνα, λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι, ΔΕΗ, ΟΤΕ, νερό «στο σφυρί».
- Αποσάθρωση του παραγωγικού ιστού της χώρας, αποβιομηχάνιση, κλείσιμο εργοστασίων
(υφαντουργία, ναυπηγεία, ζάχαρη, ΛΑΡΚΟ κλπ.)
- Καταστρατήγηση του καθεστώτος της «κοινοτικής προτίμησης», με αθρόες εισαγωγές από τρίτες χώρες, σταδιακή κατάργηση των επιδοτήσεων, καταστροφή του πρωτογενούς τομέα (γεωργία, αλιεία, κτηνοτροφία) και της φτωχομεσαίας αγροτιάς, με κίνδυνο την επισιτιστική-διατροφική κρίση
- Μείωση των εξαγωγών και αύξηση των εξαγωγών, με το εμπορικό ισοζύγιο και το ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων από θετικό που ήταν πριν το 1980, να «σπάει» τα αρνητικά ρεκόρ από έτος σε έτος
- Κατακόρυφη μείωση του ΑΕΠ και διπλασιασμό του δημοσίου χρέους
- Ιδιωτικοποίηση – διάλυση των πάντων, της δημόσιας υγείας, παιδείας, πρόνοιας, του ασφαλιστικού συστήματος.
- Κατάρρευση των δημόσιων υποδομών, με αποτέλεσμα πολύνεκρες καταστροφές σε Τέμπη, Θεσσαλικό κάμπο, Εύβοια, Μάτι, Μάνδρα κ. α.
- Διόγκωση του παρασιτικού τριτογενούς τομέα και ενός τουρισμού του τύπου, γκαρσόνια να σερβίρουν πλούσιους ευρωπαίους μέσα στη θάλασσα, με μισθούς πείνας
- Το περιβάλλον «στο απόσπασμα», με τις χιλιάδες εισαγόμενες ανεμογεννήτριες, «δώρο» στην ασθμαίνουσα γερμανική οικονομία και στο κατασκευαστικό κεφάλαιο, που καταστρέφουν όλα τα βουνά της Ελλάδας, με τις εκατοντάδες ανεξέλεγκτα υδροηλεκτρικά που υποβαθμίζουν τα ποτάμια μας και με τα φωτοβολταϊκά, να έχουμε υπερκεράσει τον στόχο για παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ, που με την κατάργηση του λιγνίτη, αυξάνουν την ενεργειακή -και όχι μόνο- εξάρτηση της χώρας
- Οι πόροι των περιβόητων “Ευρωπαϊκών προγραμμάτων”, τα “χρηματοδοτικά εργαλεία” κατά τους κρατικούς γραφειοκράτες ή τα “λεφτά της ΕΕ” για τους απλούς ανθρώπους, το 1% του προϋπολογισμού των χωρών της ΕΕ, βασικό επιχείρημα των ευρωλάγνων, που συνεχώς μειώνονται, προέρχονται από την φορολογία του ελληνικού λαού και των λαών της Ευρώπης, κατευθύνονται σε τομείς που καθορίζει το Διευθυντήριο των Βρυξελλών (τριτογενή, τουρισμό, “αναπλάσεις”, ΑΠΕ και όχι στον πρωτογενή, δευτερογενή, Υγεία, Παιδεία, κλπ.), μεγάλο μέρος επιστέφει στις πλούσιες χώρες της ΕΕ, για την προμήθεια εξοπλισμού (μηχανήματα, τρακτέρ, εφόδια, φάρμακα κλπ) και το μεγαλύτερο μέρος το απομυζούν μέγαλοι εισαγωγείς, αγροτοδιατροφικά μονοπώλια και άλλοι επιτήδειοι.
Τα τρία μνημόνια, οι εκατοντάδες νόμοι και τα δάνεια – θηλιά, που επέβαλαν οι δυνάστες της ΕΕ, θα συνθλίβουν το λαό και τη χώρα μέχρι το 2060.
