«Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι, και εν Κυρίω ο μισθός αυτών, και η φροντίς αυτών παρά τω Υψίστω».
Δίκαιος εάν φθάση τελευτήσαι, εν αναπαύσει έσται», αναφέρεται στη «Σοφία Σολομώντος».
Με ανυπόκριτη θλίψη, αγαπητέ και σεβαστέ Βασίλη Διαμάντη, άκουσαν το άγγελμα του θανάτου σου, στην Ηγουμενίτσα, στον τόπο καταγωγής σου το Πλαίσιο και σ’ ολόκληρη τη Θεσπρωτία, στην κοινωνία της οποίας υπήρξες ευυπόληπτο μέλος, ενεργός πολίτης αλλά και έγκριτος νομικός και μαχόμενος δικηγόρος.
Πριν από 30 χρόνια, στον ίδιο χώρο, σ’ αυτή την Εκκλησία, δεν ξεχνώ ότι αποχαιρέτησες με τον εμπνευσμένο και συγκινητικό επικήδειο λόγο σου, τον συνάδελφο και φίλο σου αείμνηστο πατέρα μου Εμμανουήλ Μπέζα, με τον οποίο είχατε ξεκινήσει σχεδόν μαζί, εσύ λίγο νωρίτερα το 1958, αυτός λίγο αργότερα το 1961, τη δικηγορία.
Είχατε όμως και μια άλλη κοινή αγάπη, εκτός από τη νομική επιστήμη. Την ακράδαντη πίστη για τον Χριστό και την Εκκλησία.
Για αυτό, και όπως βρίσκεσαι, πλήρης ημερών, ήρεμος και γαλήνιος, στη μέση της Ευαγγελίστριας, από την οποία δεν έλειψες σχεδόν ποτέ τις Κυριακές και τις άλλες ακολουθίες, μοιάζεις σα να λες προς τον Παντοκράτορα, που βρίσκεται από πάνω σου: «Κύριε, προς Σε έρχομαι. Αφήνω τα κάτω, τα άνω φρονώ, τοις άνω συνάπτομαι, εκείνα νοώ».
Δεν ήταν απλή υπόθεση για τη μικρή επαρχιακή κωμόπολη της Ηγουμενίτσας εκείνης της εποχής, να σπουδάσει κάποιος και να τελειώσει με άριστα τη Νομική Αθηνών και να έλθει να εργαστεί σε αυτήν ως δικηγόρος. Το έπραξες όμως, και κόσμησες τον τόπο μας με τη νομική σου παρουσία υπηρετώντας για πολλά χρόνια και με συνέπεια το δικηγορικό λειτούργημα.
«Τα μικρά ρυάκια φλυαρούν γιατί δεν έχουν βάθος, ενώ οι μεγάλοι ποταμοί κυλάνε σιωπηλοί». Και εσύ ανήκες στους μεγάλους και σιωπηλούς ποταμούς της γνώσης. Μπορεί να μην είμαι νομικός αλλά γνωρίζω:
Ήσουν βαθύς γνώστης της νομικής επιστήμης, της νομολογίας και της νομικής βιβλιογραφίας. Είχες πλούσια θεωρητική νομική κατάρτιση, οξυδέρκεια νου και ευρύτερη πνευματική καλλιέργεια που βοηθάει στη σωστή νομική σκέψη. Υπήρξες αυθεντία στα θέματα του αστικού δικαίου, γι αυτό και η άποψή σου βάρυνε αποφασιστικά.
Ο γραπτός σου λόγος είχε δωρική απλότητα και σαφήνεια, χωρίς υπερβολές, χωρίς σχοινοτενείς προτάσεις αλλά με ορθή νομική κρίση. Αυτές τις γνώσεις έδιδες και στους νεότερους συναδέλφους σου, οι οποίοι πολλές φορές σε δύσκολα νομικά θέματα ζητούσαν τη συμβουλή και τη γνώμη σου.
Συνδύαζες όμως, τα πλούσια πνευματικά προσόντα με ηθικές αρετές που συνέθεταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα, ώστε να επιβεβαιώνεται ο πλατωνικός λόγος: «Επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής, πανουργία , αλλ’ ου σοφία φαίνεται», δηλαδή «Κάθε επιστήμη αν χωρίζεται από την δικαιοσύνη και την υπόλοιπη αρετή, φαίνεται πανουργία και όχι σοφία».
Έντιμος και δίκαιος, σε μικρά και μεγάλα ζητήματα, σε αρχές και συμπεριφορές. Σταθερός και άκαμπτος σε θέματα τιμής. Συνετός και πειθαρχημένος στα συναισθήματά σου.
Λογικός και ώριμος στη σκέψη. Ολιγόλογος, μετρημένος και σοβαρός, κέρδιζες την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση των συνομιλητών σου. Με ηθικό ανάστημα υψηλό, σου ανήκε η επίσης θαυμαστή ρήση του Πλάτωνα «Ήθους δικαίου, φαύλος ου ψαύει Λόγος», δηλαδή «Ο κακός ο λόγος δεν αγγίζει τον δίκαιο χαρακτήρα».
Ανήκες, σε μια άλλη γενιά νομικών, γαλβανισμένων από τις δυσκολίες της επιβίωσης, που υπηρετούσαν τη Δικαιοσύνη ως το δικαίωμα του πιο αδυνάτου και που πίστευαν, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, ότι η «αρετή της Δικαιοσύνης έγκειται στη μετριοπάθεια και ρυθμίζεται από τη σύνεση».
Ήσουν από μια διαφορετική ποιότητα λειτουργών της Θέμιδος, που αντιλαμβάνονταν, όπως έλεγε ο Δημόκριτος, ότι «Δικαιοσύνη είναι να κάνεις εκείνα τα οποία είναι ανάγκη να γίνουν. Αδικία είναι να μην κάνεις εκείνα τα οποία είναι ανάγκη να γίνουν, αλλά να τα θέτεις κατά μέρος».
Κλείνω αυτόν το σύντομο αποχαιρετισμό, με τους στίχους από το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη «Το πρώτο σκαλί», που νομίζω ότι στο πρόσωπό σου έχουν σήμερα έναν ιδιαίτερο συμβολισμό:
«Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει να είσαι υπερήφανος κι ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα!
Και αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο, πολύ από τον κοινό κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα»!
Στην εκλεκτή σου σύζυγο Ανθούλα και τα τρία εξαίρετα παιδιά σας, την Κατερίνα – διάδοχό σου στη δικηγορία- τον Σπύρο και το Νίκο και τους οικείους σου, εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια!
Καλό ταξίδι στην αιωνιότητα, «εν σκηναίς Δικαίων και εν κόλποις Αβραάμ»!
