Πώς είναι λοιπόν δυνατό οι ίδιοι άνθρωποι, να κάνουν τώρα στροφή 180 μοιρών και να δεχθούν ότι οι αποκρατικοποιήσεις αποτελούν βασικά εργαλεία αναπτυξιακής πολιτικής; Γι αυτό επέλεξαν την εισπρακτική επιχειρηματολογία του «αναγκαίου κακού» (είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε αποκρατικοποιήσεις παρότι δεν τις πιστεύουμε), που τους δίνει τη δυνατότητα να διατηρούν αλώβητες τις αρχές τους. Εδώ ακριβώς, εντοπίζεται και η βασική αιτία της απαράδεκτης ολιγωρίας της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου να προωθήσει σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο το πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων, με τρόπο επωφελή για την ελληνική οικονομία και την κοινωνία.
Η Νέα Δημοκρατία, εντελώς αντίθετα, δίνει μεγάλη έμφαση στην αναγκαιότητα των αποκρατικοποιήσεων και την επιτάχυνση των απαιτούμενων διαδικασιών, ως βασικό μέρος του στρατηγικού σχεδίου που θα βοηθήσει τη χώρα να αποφύγει τον κίνδυνο ενός τριτοκοσμικού μέλλοντος με διεθνή οικονομική απομόνωση και θα την οδηγήσει πάλι σε τροχιά ανάπτυξης και ευημερίας. Με δύο όμως βασικές προϋποθέσεις, ώστε να διασφαλίζεται ο ανταγωνισμός:
Πρώτον, θα είναι λάθος να δημιουργήσουμε στις μεγάλες επενδύσεις εξαιρέσεις από τον ανταγωνισμό μέσω ειδικών φορολογικών, νομικών και ρυθμιστικών καθεστώτων για κάθε μια από αυτές, να δημιουργήσουμε δηλαδή εξαιρέσεις για να τις προστατεύσουμε με ειδικά προνόμια έναντι άλλων παρόμοιων επενδύσεων. Η πρακτική αυτή είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε μονοπώλια με υπερκέρδη, που μπορεί να προσφέρουν βραχυπρόθεσμα οφέλη (έσοδα μέσω της φορολογίας ή ενδεχόμενων κρατικών συμμετοχών), μακροπρόθεσμα όμως θα βλάψει την οικονομία και τους καταναλωτές απωθώντας παρόμοιες επενδύσεις. Εκείνο που χρειάζεται είναι η διαμόρφωση ενός γενικότερου φιλικού προς τις επενδύσεις φορολογικού, νομικού, χωροταξικού και ρυθμιστικού περιβάλλοντος που θα διευκολύνει την εσπευσμένη διεκπεραίωση των επενδυτικών σχεδίων της τρέχουσας περιόδου και θα λειτουργεί ταυτόχρονα χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις στο μέλλον δημιουργώντας συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού.
Δεύτερον, πολλές από τις επιχειρούμενες αποκρατικοποιήσεις αφορούν σε δημόσια μονοπώλια. Ο τρόπος που θα γίνουν θα πρέπει να είναι συμβατός με τον ανταγωνισμό ώστε να μη μετατραπούν τα δημόσια μονοπώλια σε ιδιωτικά. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για καθετοποιημένη δημόσια επιχείρηση που ελέγχει από τις πηγές των πρώτων υλών ως τα δίκτυα διανομής ή διαθέτει μεγάλο δίκτυο καταστημάτων, είναι προτιμότερο τέτοιου είδους επιχειρήσεις να διατίθενται κατά τμήματα και ανά επίπεδο αγοράς, ώστε το τελικό αποτέλεσμα της ιδιωτικοποίησης να οδηγήσει σε περισσότερο ανταγωνισμό, από τον οποίο κερδισμένοι θα βγουν η οικονομία και οι καταναλωτές. Το επιχείρημα ότι έτσι μπορεί να μειωθεί η αξία των προς διάθεση επιχειρήσεων είναι αβάσιμο αλλά ακόμη και αν ευσταθούσε, δεν είναι δυνατό να θυσιάζουμε το μακροπρόθεσμο όφελος στο βωμό του βραχυπρόθεσμου. Σε κάθε περίπτωση, οι αποκρατικοποιήσεις θα πρέπει να οδηγούν στην κατάργηση των κρατικών μονοπωλίων ή άλλου είδους προνομιακών καταστάσεων που πλήττουν τον ανταγωνισμό.
Join the Conversation