Ας κάνουμε βουτιά στη λογική και στην ανθρωπιά | Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

Τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο της εγκληματικότητας, είτε πρόκειται για θύματα γυναίκες, είτε άνδρες, είτε παιδιά, παρουσιάζει επικίνδυνη έξαρση.

Και η Πολιτεία αδυνατεί να το ελέγξει, γιατί δεν είναι απλά θέμα μηχανισμών, που ούτως ή άλλως υπολειτουργούν, αλλά πρωτίστως είναι θέμα κοινωνικού ήθους και παιδείας, που είναι είδη υπό εξαφάνιση.

Πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, αιτία του κατήφορου, που έχουμε πάρει, είναι ο εγωισμός, ο φαρισαϊσμός και η παράνοια. Ακούει κανείς για αποτρόπαια εγκλήματα και απορεί πώς και γιατί υπάρχουν άνθρωποι, που ενεργούν με αυτό τον αδιανόητο και αδυσώπητο τρόπο και γίνονται κομπολόι στα χέρια των παθών τους, ποδοπατώντας τον ίδιο τον εαυτό τους.

Ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός γι’ αυτούς είναι εκείνος, που δίνει το απόφθεγμα: “Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δυστύχημα από τη συνάντηση ενός ηλιθίου με μια ιδέα”. Και στην προκειμένη περίπτωση με την ιδέα της βίας.

Γενική διαπίστωση είναι ότι ως κοινωνία περνάμε μια σοβαρή κρίση, που σαν καρκίνωμα επάνω στο κοινωνικό σώμα συνεχώς διογκώνεται και απειλεί την ίδια τη ζωή. Η τραγικότητα και η δυσοσμία της πραγματικότητας, είναι, πλέον, ανυπόφορη.

Έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα ανασφάλειας και αποδόμησης, το οποίο πυροδοτεί ακόμη περισσότερο τον αθεράπευτο ατομικισμό και την παχυδερμική εγωλατρία. Ανάλγητοι οι σημερινοί άνθρωποι. Αναισθητοποιημένοι. Ναρκωμένοι. Μοναδικό ιδανικό μας το εγώ μας και μόνο όταν αυτό θεωρούμε ότι προσβάλλεται ξυπνάμε και γινόμαστε θηρία. Κατά τα λοιπά, οι πιο πολλοί παθητικά, σαν θεατές σε κινηματογραφική ταινία, απολαμβάνουμε το θέαμα!

Και, όμως, δεν θέλουμε να μιλάμε για κινδύνους και συμπεριφερόμαστε επιπόλαια και αδιάφορα. Μας έχει τυφλώσει η φιλαυτία, ώστε πέρα από τη μύτη μας δεν βλέπουμε τίποτα. Η αφροσύνη στο αποκορύφωμά της.

Η σκληρότητα και η βία, σ’ όλο το φάσμα των ηλικιών, έχει γίνει πολυκέφαλη λερναία ύδρα, που γεννά συνεχώς αδηφάγες καρδιές, οι οποίες δεν διστάζουν να αφαιρούν ακόμη και τις ζωές των άλλων.

Πόσο θα άλλαζαν τα πράγματα, αν υπήρχε λογική και ανθρωπιά! Πόσο θα άλλαζε ο κόσμος αν κοιτούσαμε τους άλλους ως συνανθρώπους, που έχουν τα ίδια προβλήματα, τα ίδια όνειρα και τους ίδιους οραματισμούς μ’ εμάς! Πόσο θα αλλάζαμε αν μέσα στο σκοτάδι της κακίας μας ανάβαμε δυνατούς φάρους αγάπης και φιλαλληλίας!