Στη 2η Γενική Ιερατική Σύναξη της Μητροπόλεως Παραμυθίας, στο Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Δονάτου, την Τρίτη 9 Απριλίου 2024, υπό το νέο Μητροπολίτη Σεραπίωνα, όπου ενημερώθηκαν ενδελεχώς οι ιερείς για διαχειριστικά ζητήματα των ενοριών, ο Επίσκοπος εξέφρασε την αμέριστη συμπαράστασή του προς αυτούς.
Ειδικότερα ανέφερε ότι: “Είμαι στο πλευρό σας, κοντά σας, στη διάθεσή σας σε ό,τι με χρειαστείτε, πατέρας για σας… Μη διστάσετε να έρθετε να μου ζητήσετε οποιαδήποτε βοήθεια”.
Να σημειώσουμε ότι, εκ των πραγμάτων η ποιμαντική προσέγγιση οφείλει να είναι πολυδιάστατη. Αυτό μάλιστα διαγράφει και τη μέθοδο της ποιμαντικής, η οποία καλείται να οικοδομήσει και την τακτική της πάνω σε τρεις τουλάχιστον διαστάσεις: Τον Θεό, τον Άνθρωπο και τον Κόσμο, χωρίς αυτό να αποκλείει και άλλες επιμέρους προεκτάσεις.
Η ποιμαντική πολλών διαστάσεων ή πολλαπλών διαδρομών στο χρόνο και στο χώρο, οδηγεί στην επιθυμητή πραγμάτωση κοινωνίας και επικοινωνίας. Έτσι οριοθετούνται και οι προοπτικές επίλυσης των προβλημάτων, που αντιμετωπίζει η Εκκλησία στην άσκηση της ποιμαντικής διακονίας.
Εντός της Εκκλησίας, μέσω του Επισκόπου και του του ιερέα, και κατ’ επέκταση της ενορίας, η οποία οφείλει να εμφανίζει άρτια διοικητική και ποιμαντική οργάνωση, αποκτούν οι πιστοί μια προπαίδεια για τις ανθρώπινες σχέσεις, που κινδυνεύουν από τη μια στιγμή στην άλλη, και ξαναβρίσκουν μια ευχαριστιακή σχέση με τον άλλο, που έχει ξεχαστεί σαν κάτι το αυτονόητο και παραλείπεται ως ευκόλως εννοούμενο…
Αυτό, όμως, προϋποθέτει καθαρότητα σ’ όλα τα επίπεδα, η οποία είναι αρχιτεκτονική με αφετηρία την ψυχή και τη συνείδηση και εκφράζεται με τους όρους και τους κανόνες της πνευματικής τέχνης και της τεχνικής. Για να επιτευχθεί, όμως, κάτι τέτοιο, είναι απαραίτητη η κατάλληλη επιλογή οδηγητικών πρακτικών, που να εμπνέουν το σεβασμό, τονίζοντας παράλληλα την ιερότητα.
Συντασσόμενοι με τις δυνάμεις της Εκκλησίας, μένουμε συντονισμένοι με το θέλημα του Θεού και η ζωή μας δεν είναι μια κοπιαστική πορεία στο ανέφικτο, που στηρίζεται στις δικές μας αδυναμίες.
Και αυτό πρέπει να είναι το κριτήριό μας, όταν ποιμαίνουμε ή ποιμαινόμεθα, ώστε να είμαστε πορευόμενοι όχι μόνο προς το εφικτό, αλλά και σε αυτό, που μοιάζει ανέφικτο.
