Τα εκκλησιαστικά πρόσωπα οφείλουμε να είμαστε πλοηγοί και όχι ναυαγοί στο νέο ωκεανό, που ανοίγεται μπροστά μας και να προσφέρουμε την ελπίδα, όχι σαν μια χαζοχαρούμενη κατάσταση στιγμιαίας εσωτερικής ευφορίας, αλλά ως προσμονή και προοπτική λύτρωσης από ποικίλα δεινοπαθήματα.
Και το γράφουμε αυτό, γιατί τη δημοσιότητα απασχόλησαν τις τελευταίες ημέρες σκάνδαλα κληρικών (στην Κύπρο, ιερομόναχοι κατηγορούνται για διάφορα σοβαρά παραπτώματα, ακόμη και για μαϊμού θαύματα!, αλλά και στην Ελλάδα, αρχιμανδρίτης φέρεται, μαζί με άλλα πρόσωπα, εμπλεκόμενος, σε απάτη, καθώς με διάφορες προφάσεις, όπως τουλάχιστον λέει το κατηγορητήριο, αποσπούσαν μεγάλα χρηματικά ποσά από άτομα), βέβαια η κοσμική και η εκκλησιαστική δικαιοσύνη έχουν τον τελικό λόγο και θα αποφανθούν για τα περιστατικά αυτά.
Σκάνδαλα εκκλησιαστικών προσώπων είχαν απασχολήσει και παλαιότερα, και θα απασχολήσουν και στο μέλλον τη δημοσιότητα, καθώς οι ανθρώπινες αδυναμίες και κακουργίες είναι αναπόφευκτες.
Και, νομίζουν, μερικοί ότι με αφορμή διαχρονικές σκανδαλώδεις συμπεριφορές ορισμένων κληρικών, είναι ευκαιρία να… τσαλακώσουν την Εκκλησία! Τα σκάνδαλα τα κάνουν παπάδες, οι οποίοι υπηρετούν, όπως την υπηρετούν την Εκκλησία, αλλά οι ιερείς δεν είναι κατ’ αποκλειστικότητα η Εκκλησία!
Τα σκάνδαλα κληρικών δεν δείχνουν την πραγματική εικόνα της Εκκλησίας, αλλά αποκαλύπτουν τη βδελυρή πραγματικότητα κάποιων στελεχών της, που είναι εκφραστές του επαγγελματισμού, της αδιαφορίας, της ανευθυνότητας, των καταχρήσεων, ενώ υπάρχουν και λαμπρά υποδείγματα ιερωμένων (δεν είναι σωστό και δίκαιο να “τσουβαλιάζονται” όλοι στο ίδιο τσουβάλι.
Δεν χρειαζόμαστε, τους τυχόν απατεώνες, αναφερόμαστε γενικά και όχι ειδικά, που διεισδύουν στην Εκκλησία, αλλά χρειαζόμαστε την ίδια την Εκκλησία ως πνευματικό ανυψωτήριο, για να στηρίξουμε τις καταρρέουσες ελπίδες μας.
Το κάθε φορά ανθρώπινο δυναμικό της Εκκλησίας, κληρικοί και λαϊκοί, δεν μπορεί να είναι απαλλαγμένο από τη σχετικότητα και την αμαρτωλότητα, που χαρακτηρίζει κάθε άνθρωπο. Αν διεισδύσουμε στο βάθος και στην ουσία της Εκκλησίας, θα διαπιστώσουμε ότι τα πρόσωπα μπορεί να αστοχούν, όμως το θείο στοιχείο, που προέρχεται από τον ιδρυτή της Εκκλησίας, τον Χριστό, υπήρχε και υπάρχει εξακολουθητικά στη βάση της Εκκλησίας, χωρίς καμία δύναμη να μπορεί να το εξοστρακίσει.
Η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι “κόλαση”, αλλά λειτουργεί ως οικογένεια, εκεί όπου ο καθένας δεν εξαπατάται, αλλά μοιράζεται τον πόνο του, τη χαρά του, τα προβλήματά του με τους άλλους. Εκεί, όπου τα θαύματα δεν κατασκευάζονται, αλλά είναι αποτέλεσμα της προσωπικής επέλευσης και επέλασης του Θεού στην ψυχή του καθενός.
Η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού, όπου όλοι θα πρέπει να νιώθουμε τον Θεό ως κοινό Πατέρα και τους άλλους ανθρώπους ως αδελφούς. Δυστυχώς, ορισμένοι δεν νιώθουμε έτσι.
Το Ορθόδοξη ήθος, προβάλλει μπροστά στους κληρικούς και στους πιστούς, ως το αντίδοτο στην παρακμή και στην κρίση. Η Εκκλησία έχει το δικό της σύστημα ζωής, που, κάποια από τα μέλη της, όχι απλά το αγνοούν, αλλά και το παραβιάζουν κατάφορα και παράφορα.
Γι’ αυτό είναι ανάγκη να ασκήσουμε την αυτοκριτική μας με επίγνωση και ευθύνη. Αυτό, που εμφανίζουμε, με επαινετές εξαιρέσεις πάντοτε, ως εκκλησιαστική συμπεριφορά στο σύγχρονο άνθρωπο, είναι μια στάση με προσωπείο, δηλαδή μια μασκοφορία, που υποκρύπτει το αληθινό μας πρόσωπο.
Αγκυλωμένοι στα δίχτυα εγκοσμιοκεντρικών στόχων και πρακτικών αλλοτρίωσης, έχουμε περιορίσει το βεληνεκές μας στο κυνήγι χρησιμοθηρικών επιδόσεων, με απτά δείγματα επιτυχίας στην κοινωνική προαγωγή και καταξίωση και στο οικονομικό βόλεμα.
Πού καιρός για θέωση, για χαρισματική ζωή, για το θαύμα της μεταμόρφωσης; Τι έχει απομείνει από το Ορθόδοξο ήθος στις ημέρες μας; Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι το ήθος μας έχει υποστεί μια δραματική αλλοίωση.
Είναι αναγκαίο πρώτα εμείς οι κληρικοί να αποκαταστήσουμε το κύρος της ιεροσύνης, που εμείς υποβαθμίζουμε, κατά τα πρότυπα της γνησιότητας. Πρέπει να ξαναδώσουμε στην ποιμαντική αποστολή μας την διάσταση της ψυχικής ίασης, που ανέκαθεν είχε, αποβάλλοντας την τοξικότητά μας.
Τα σκάνδαλα κληρικών δεν δείχνουν την πραγματική εικόνα της Εκκλησίας, αλλά αποκαλύπτουν τη βδελυρή πραγματικότητα κάποιων στελεχών της, που είναι εκφραστές του επαγγελματισμού, της αδιαφορίας, της ανευθυνότητας, των καταχρήσεων.
Δεν χρειαζόμαστε, τους τυχόν απατεώνες, αναφερόμαστε γενικά και όχι ειδικά, που διεισδύουν στην Εκκλησία, αλλά χρειαζόμαστε την ίδια την Εκκλησία ως πνευματικό ανυψωτήριο, για να στηρίξουμε τις καταρρέουσες ελπίδες μας.
Το κάθε φορά ανθρώπινο δυναμικό της Εκκλησίας, κληρικοί και λαϊκοί, δεν μπορεί να είναι απαλλαγμένο από τη σχετικότητα και την αμαρτωλότητα, που χαρακτηρίζει κάθε άνθρωπο. Αν διεισδύσουμε στο βάθος και στην ουσία της Εκκλησίας, θα διαπιστώσουμε ότι τα πρόσωπα μπορεί να αστοχούν, όμως το θείο στοιχείο, που προέρχεται από τον ιδρυτή της Εκκλησίας, τον Χριστό, υπήρχε και υπάρχει εξακολουθητικά στη βάση της Εκκλησίας, χωρίς καμία δύναμη να μπορεί να το εξοστρακίσει.
Η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι “κόλαση”, αλλά λειτουργεί ως οικογένεια, εκεί όπου ο καθένας δεν εξαπατάται, αλλά μοιράζεται τον πόνο του, τη χαρά του, τα προβλήματά του με τους άλλους. Εκεί, όπου τα θαύματα δεν κατασκευάζονται, αλλά είναι αποτέλεσμα της προσωπικής επέλευσης και επέλασης του Θεού στην ψυχή του καθενός.
Η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού, όπου όλοι θα πρέπει να νιώθουμε τον Θεό ως κοινό Πατέρα και τους άλλους ανθρώπους ως αδελφούς. Δυστυχώς, ορισμένοι δεν νιώθουμε έτσι.
Το Ορθόδοξη ήθος, προβάλλει μπροστά στους κληρικούς και στους πιστούς, ως το αντίδοτο στην παρακμή και στην κρίση. Η Εκκλησία έχει το δικό της σύστημα ζωής, που, κάποια από τα μέλη της, όχι απλά το αγνοούν, αλλά και το παραβιάζουν κατάφορα και παράφορα.
Γι’ αυτό είναι ανάγκη να ασκήσουμε την αυτοκριτική μας με επίγνωση και ευθύνη. Αυτό, που εμφανίζουμε, με επαινετές εξαιρέσεις πάντοτε, ως εκκλησιαστική συμπεριφορά στο σύγχρονο άνθρωπο, είναι μια στάση με προσωπείο, δηλαδή μια μασκοφορία, που υποκρύπτει το αληθινό μας πρόσωπο.
Αγκυλωμένοι στα δίχτυα εγκοσμιοκεντρικών στόχων και πρακτικών αλλοτρίωσης, έχουμε περιορίσει το βεληνεκές μας στο κυνήγι χρησιμοθηρικών επιδόσεων, με απτά δείγματα επιτυχίας στην κοινωνική προαγωγή και καταξίωση και στο οικονομικό βόλεμα.
Πού καιρός για θέωση, για χαρισματική ζωή, για το θαύμα της μεταμόρφωσης; Τι έχει απομείνει από το Ορθόδοξο ήθος στις ημέρες μας; Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι το ήθος μας έχει υποστεί μια δραματική αλλοίωση.
Είναι αναγκαίο πρώτα εμείς οι κληρικοί να αποκαταστήσουμε το κύρος της ιεροσύνης, που εμείς υποβαθμίζουμε, κατά τα πρότυπα της γνησιότητας. Πρέπει να ξαναδώσουμε στην ποιμαντική αποστολή μας την διάσταση της ψυχικής ίασης, που ανέκαθεν είχε, αποβάλλοντας την τοξικότητά μας.
