Κι ενώ πέρσι εξέφραζαν φόβους ότι το έργο αφορά ένα πολύ «ειδικό» κοινό, τελικά διαψεύστηκαν: «Είμαστε στο 2011 και η εξοικείωση του κόσμου με αυτό που λέμε ψυχανάλυση και ψυχίατρος είναι μεγάλη. Ο άνθρωπος που ζητά βοήθεια, δεν είναι πολυτέλεια, αλλά καθημερινότητα».
«Οταν αυτή η γυναίκα προσπαθεί μέσω της τέχνης να αποκαταστήσει τη χαμένη ενότητα με την καθημερινή ζωή, προσκρούοντας στο απόλυτο αδιέξοδο, ο γιατρός προσπαθεί να την αποτρέψει από το να τινάξει τα μυαλά της στον αέρα. Το πρόβλημά της, όμως, δεν αποτελεί παρά την αφορμή για να θιγούν ζητήματα, όπως τι είναι η τέχνη, τι είναι η ζωή».
Ο Νίκος Αρβανίτης, μεγαλωμένος στην Παραμυθιά της Ηπείρου, αν και μπλεγμένος από μικρός με ερασιτεχνικές ομάδες, είδε το θέατρο να προκύπτει ως βαθύτερη ανάγκη, όταν ξεκίνησε να σπουδάζει Μεταλλειολογία. Ηταν και ο λόγος που εγκατέλειψε το Πολυτεχνείο. «Αυτή τη στιγμή πηγαίνω κάθε μέρα στο Πολυτεχνείο, παλεύοντας με τον εαυτό μου και βλέποντας αν έχω γεράσει ή όχι», εξομολογείται.
Από τη δεκαετία του ’80, πόσο έχουν αλλάξει άραγε τα πανεπιστημιακά ήθη; «Σχολές που ήταν σπουδαίες παλιά, σήμερα έχουν εκπέσει, γιατί υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στην επαγγελματική διέξοδο. Επίσης, σήμερα οι φοιτητές έχουν αυτοκίνητο και το άσυλο καταργήθηκε. Ηρθαν τα πάνω-κάτω!». Αναγνωρίζουν, όμως, τον ηθοποιό οι συμφοιτητές του; «Εχει πολύ πλάκα, γιατί αυτοί που δεν μ’ αναγνώριζαν, νόμιζαν πως είμαι καθηγητής ή κάποιος που θέλει το πτυχίο για ν’ αυξήσει το μισθό του!».
Ξαναγυρνάει στα πανεπιστημιακά έδρανα γιατί, όπως λέει, «ήθελα να δω αν μπορούμε να αξιοποιήσουμε τον ορυκτό πλούτο της χώρας», σε εποχές που όλα τα «κοιτάσματα» της Ελλάδας πωλούνται έναντι πινακίου φακής. «Ασφαλώς ξεπουλιέται η χώρα. Αλλά είναι πιο βαθύ το πράγμα. Τα μεγάλα οράματα υπήρχαν σε συστήματα που καταδικάστηκαν, επειδή ο άνθρωπος είναι πολύ λίγος να τα υπηρετήσει. Δεν βλέπεις και το θέατρο πόσο ταλαιπωρείται, επειδή είναι βιοτεχνικό, και έχει να τα βάλει με τη βιομηχανία της τηλεόρασης;»
,
Join the Conversation