Το πολιτικό σύστημα, που εγκαθίδρυσε η Μεταπολίτευση, μπορεί αφενός να εγκαθίδρυσε την μακροβιότερη περίοδο πολιτικής σταθερότητας στην Πατρίδα μας, αφετέρου όμως γέννησε μία σειρά στρεβλώσεων. Στρεβλώσεων, οι οποίες πυροδότησαν την κρίση την οποία σήμερα βιώνουμε.
1) Δημιούργησε ένα συγκεντρωτικό και σπάταλο κράτος. Ένα κράτος, που εξελίχθηκε σε εχθρό κάθε παραγωγικής προσπάθειας της Χώρας. Ένα κρατικό τομέα στην οικονομία, που ενώ διαθέτει τεράστιες δυνατότητες και απεριόριστους ανθρώπινους πόρους, δεν μπορεί να συμβάλλει στην παραγωγική προσπάθεια του Έθνους.
2) Διαστρέβλωσε το νόημα ύπαρξης συλλογικοτήτων, απαραίτητων για τη λειτουργία της Δημοκρατίας στην καθημερινότητα της, όπως ο Συνδικαλισμός. Έτσι, θεσμοί που δημιουργήθηκαν για να διασφαλίζουν τη συμμετοχή των πολιτών στο σύστημα λήψης αποφάσεων, στην καθημερινή και ομαλή λειτουργίας της Δημοκρατίας, μετατράπηκαν, σταδιακά και κατά τη λειτουργία τους, σε κατεστημένα ιερατεία, διακρινόμενα από έναν αυτισμό, που διευκολύνει σήμερα τον ευτελισμό και εν τέλει την κατάργησή τους.
3) Η προσπάθεια δημιουργίας ενός αποκεντρωμένου κράτους, ευτελίστηκε στη δημιουργία δομών αποκέντρωσης, που λαμβάνουν αρμοδιότητες χωρίς αντίστοιχα έσοδα. Δομών, που μέσα σε ένα καθεστώς αδιαφάνειας, με την εξαίρεση λαμπρών παραδειγμάτων, παράγουν χρέη, ελλείμματα και πολλές φορές σκάνδαλα. Πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα ο νόμος «Καλλικράτης» και η αδυναμία εφαρμογής του στην καθημερινότητα, λόγω του πρόχειρου σχεδιασμού και της μη πρόβλεψης πόρων.
4) Το δικαίωμα στην εργασία, που έχει υποχρέωση η Πολιτεία να διασφαλίζει για τις επόμενες γενιές, μετατράπηκε, στην πορεία, σε ένα πλέγμα πελατειακών σχέσεων, που διασφάλιζε την πρόσβαση στο σπάταλο δημόσιο, για τους πολίτες, αφού η Μεταπολιτευτική Ελλάδα έχασε κάθε στοίχημα ανταγωνιστικότητας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ακόμη και οι λαμπρές προσπάθειες εφαρμογής ενός συστήματος αξιοκρατικών προσλήψεων στο Δημόσιο τομέα, όπως ο νόμος «Πεπονή», φαλκιδεύτηκαν και υπονομεύτηκαν.
5) Το κομματικό σύστημα, και τα ελπιδοφόρα με τη λαϊκή συμμετοχή μαζικά κόμματα και κινήματα, μετατράπηκαν, από τη δεκαετία του 90’ και έπειτα, σε γραφειοκρατικές δομές, που υποτάσσονται είτε στον εκάστοτε αρχηγό, είτε σε χρεωκοπημένα και ξεπερασμένα ιερατεία, χωρίς καμία εξαίρεση.
2009-2011. ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΜΦΑΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟ
Υπό το βάρος των παραπάνω αναμφισβήτητων συνθηκών, η Ελληνική Κυβέρνηση, προσπάθησε να διαχειριστεί την Κρίση, δυστυχώς όμως, μόνο στη δημοσιονομική της διάσταση.
Η ρητορική μάλιστα που αναδείχθηκε, θεώρησε και θεωρητικοποίησε ως αυτοσκοπό τη δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας, αγνοώντας βέβαια ότι και αν αυτή επιτευχθεί, δεν θα αργήσουμε να εκτροχιαστούμε και πάλι. Οι μεταρρυθμίσεις που προωθήθηκαν, αντιμετώπισαν τα προβλήματα στενά στη δημοσιονομική τους διάσταση. Το αποτέλεσμα είναι και οι προσδοκώμενες δημοσιονομικές επιδόσεις να μην επιτευχθούν και να υποβαθμιστούν περαιτέρω βασικά Δημόσια κοινωνικά αγαθά, όπως η Παιδεία και η Υγεία.
Κατά συνέπεια η εφαρμοζόμενη πολιτική δεν μπορεί να μας βγάλει από το φαύλο κύκλο της ύφεσης. Εκτός αν αποδεχόμαστε, ότι θα λάβει χαρακτηριστικά μόνιμα η υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής των Ελλήνων. Εκτός αν αποδεχόμαστε μία κοινωνία με κατώτερη τάξη, που θα υποβάλλεται σε θυσίες και ανώτερη τάξη, η οποία θα απολαμβάνει προνόμια. Δηλαδή μία κοινωνία του 1/3, στην καλύτερη εκδοχή της.
Προφανώς μία χώρα στην οποία οι αριθμοί θα ευημερούν και οι άνθρωποι θα πένονται και θα δυστυχούν, δεν είναι η Ελλάδα που η δική μας Γενιά οραματίζεται. Δεν είναι η Ελλάδα που θέλουμε να κληρονομήσουμε στα παιδιά μας.
Τούτο συνέβη υπό το φως κάποιων βασικών ελλειμμάτων, που είχε ο χειρισμός της κατάστασης την τελευταία διετία:
1) Υπήρξε μία μονοσήμαντη διαπραγμάτευση επί του χρέους, η οποία αγνοεί ότι ο δημοσιονομικός χειρισμός, είναι μεν σημαντικός αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Η δημοσιονομική πολιτική αποτελεί εργαλείο για τις Αλλαγές που θέλεις να κάνεις. Η δε διαπραγμάτευση έγινε υπό το βάρος μίας διαλυμένης οικονομίας, που βρισκόταν ήδη σε ύφεση και αναπτυξιακό τέλμα και με μια δημόσια διοίκηση αδύναμη να ανταποκριθεί στις ανάγκες.
2) Δεν προβλήθηκε ένα δομημένο και συνεκτικό σχέδιο πολιτικών αλλαγών, το οποίο θα άλλαζε την Ελληνική Κοινωνία, και την προοπτική της. Αντίθετα θεωρήθηκε, ότι οι Δημοκρατικοί Θεσμοί είναι η αιτία του προβλήματος, και όχι η στρεβλή λειτουργία τους, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε λύσεις που υιοθετούνται, χωρίς συλλογική συμμετοχή. Σε λύσεις που καταργούν τη Δημοκρατία στην καθημερινότητά της.
3) Ελλείψει εποπτικών και ελεγκτικών μηχανισμών, το βαρύ φορτίο της Κρίσης το σηκώνουν τα συνήθη υποζύγια, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι καθώς και οι ελεύθεροι επαγγελματίες με εμφανή εισοδήματα. Αντίθετα, όσοι φοροδιέφευγαν και εισφοροδιέφευγαν εξακολουθούν να το κάνουν. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Παρατεταμένη ύφεση και αδυναμία επίτευξης των όποιων στόχων.
4) Υπό το φως των παραπάνω, η διαπραγμάτευση και η πολιτική της Πατρίδας μας αναλώνονται στην αντιμετώπιση του άγχους εκτόξευσης του κόστους του δανεισμού και των ασφαλίστρων ασφάλισης του Ελληνικού Χρέους. Αυτό όμως δεν είναι Πολιτική. Πολιτική, σήμερα, είναι να διαπραγματευτείς εξ’ αρχής τη θέση της Ελλάδας στο Διεθνές σύστημα, τη διασφάλιση των Δικαιωμάτων της και την κατοχύρωση της Προοπτικής της. Αυτό όμως απαιτεί Σχέδιο και Κεφάλαιο Αξιοπιστίας. Αυτό απαιτεί Όραμα για την Ελλάδα του 2020.
5) Μολονότι είναι ήσσονος σημασίας, πρέπει να σημειωθεί και κάτι ακόμη. Δυστυχώς, στη δύσκολη περίοδο που είχαμε μπροστά μας, αποφασίστηκε ο εξοβελισμός του ΠΑΣΟΚ, ως συλλογικού υποκειμένου, από την προσπάθεια εξόδου από την Κρίση. Επιλέχθηκε η περαιτέρω απονεύρωσή του, με αποτέλεσμα σήμερα την προσπάθεια να την κάνει μία κεντρική κυβερνητική γραφειοκρατία, η οποία φαντάζει απομονωμένη από την Κοινωνία και το Λαό. Πολλές φορές μάλιστα, απέναντι από το Λαό, χωρίς συλλογικό υποκείμενο να υπερασπίζεται την πολιτική αυτή.
6) Συνέπεια της έλλειψης παραγωγής πολιτικής από ένα συλλογικό υποκείμενο, είναι η ανάδειξη δύο καταστροφικών ρευμάτων στην Ελληνική Κοινωνία, που οριζόντια διαπερνούν το πολιτικό σκηνικό. Από τη μία των φανατικών οπαδών της πολιτικής που επιβάλλει η Τρόικα. Αναδεικνύουν μάλιστα τον εαυτόν τους, ενδυόμενοι την τήβεννο της σοβαρότητας και υπευθυνότητας, σε απηνείς διώκτες του Ελληνικού Λαού. Από την άλλη των Λαϊκιστών, που ούτε λίγο είτε πολύ, λένε ότι καλώς συνέβαινε ό,τι συνέβαινε. Αυτών που δεν αντιλαμβάνονται την ανάγκη να υπάρξουν βαθιές δομικές Αλλαγές, προς το συμφέρον του Ελληνικού Λαού.
Απέναντι και στα δύο ρεύματα είναι η ώρα να πούμε ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΕΛΟΣ! Η Ελλάδα μπορεί! Μπορεί να έχει καλύτερο μέλλον από αυτό που σήμερα προδιαγράφεται. Μπορεί να υπάρξει ένα σχέδιο Ελπίδας και Ανάτασης. Γιατί ή σωτηρία της χώρας και η αναγκαία Εθνική Συμφιλίωση, δεν επιτυγχάνονται με το Λαό συκοφαντούμενο και στο απόσπασμα. Επιτυγχάνεται με το Λαό Συμμέτοχο και Πρωταγωνιστή των Αλλαγών. Αυτά τα δύο χρόνια, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, η υλοποίηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών, με έμφαση στην οικονομία της αγοράς, οδήγησε τους Λαούς στην ύφεση και την εξαθλίωση.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
Εμείς, σε αντίθεση με άλλους, δεν κρύβουμε την πολιτική μας ταυτότητα. Είμαστε Δημοκράτες Σοσιαλιστές, είμαστε ΠΑΣΟΚ. Απευθυνόμαστε, όχι σε εκτός ΠΑΣΟΚ σχήματα και δυνάμεις, αλλά στις δυνάμεις αυτές που σύμπτυξαν και δημιούργησαν το μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα Αλλαγής στην Ελληνική Κοινωνία. Τις δυνάμεις, που διατύπωσαν την ανάγκη για αναδιανομή του πλούτου, εκσυγχρονισμό των δομών του Κράτους και ανατροπής της αντίληψης, που είχε διαμορφώσει επί δεκαετίες η Δεξιά.
Πιστεύουμε, ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι ο πρωταγωνιστής της προσπάθειας υπέρβασης της Κρίσης. Πρέπει να είναι ο πυλώνας του πολιτικού συστήματος, που με υπευθυνότητα αλλά και αυτοκριτική, θα προτείνει και θα πείσει για τις λύσεις που υπάρχουν.
Πιστεύουμε σε ένα αναγεννημένο ΠΑΣΟΚ. Ένα αναγεννημένο Λαϊκό Κίνημα με συλλογικότητα και εσωτερική δημοκρατία. Ένα Κίνημα που θα αποτελεί το συλλογικό διανοητή, που θα αφυπνίσει την κοινωνία. Θα της δώσει ελπίδα. Θα την οδηγήσει Μπροστά.
Πιστεύουμε στις δυνατότητες που έχει ο Λαός μας και η Πατρίδα μας, για να βγει από την Κρίση. Πιστεύουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να πάει μπροστά. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Αγώνας είναι εύκολος. Ότι η προσπάθεια είναι σύντομη. Όχι. Αντίθετα ξέρουμε ότι ο Αγώνας είναι μακρύς. Ξέρουμε ότι ο Αγώνας είναι, για τη Γενιά μας και για την Ελλάδα που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας.
Είμαστε Πατριώτες. Ξέρουμε ότι είναι πατριωτική ευθύνη να πούμε την Αλήθεια, και να αγωνιστούμε για να ζήσει η Γενιά μας και οι επόμενες Γενιές σε μία Αναγεννημένη Πατρίδα. Περήφανη, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη. Για αυτό και είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε τον Αγώνα αυτό.
Ξέρουμε και έχουμε βαθειά συνείδηση, ότι ο αγώνας που δίνουμε, είναι να γίνει η Επαναστατική αυτή Αλλαγή, η οποία, στην κυριολεξία, θα χτίσει εξ αρχής το οικοδόμημα του Ελληνικού Κράτους. Η Ελλάδα χρειάζεται μία Επαναστατική Αλλαγή με σχέδιο, που θα γίνει Μαζί με το Λαό, για το Λαό.
Οι κύριοι άξονες του σχεδίου Ελπίδας και Αλλαγής είναι οι εξής:
1) Πολιτική Αλλαγή του τρόπου διεύθυνσης της χώρας. Χρειαζόμαστε ενδυνάμωση της Πολιτικής μας Δημοκρατίας. Αναβάθμιση του ρόλου της Βουλής. Σταθερός Εκλογικός Νόμος. Ανάδειξη και ενδυνάμωση των βάθρων καθημερινής άσκησης της Δημοκρατίας, όπως ο Συνδικαλισμός. Αλλαγή του τρόπου λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων, ώστε να είναι σύγχρονοι συλλογικοί πολιτικοί θεσμοί και όχι αρχηγικοί σχηματισμοί. Αποδυνάμωση των αρμοδιοτήτων της Εκτελεστικής Εξουσίας. Θεσμοθέτηση της δεσμευτικής νομικής ισχύος των προεκλογικών προγραμμάτων, ώστε να πάψουμε άλλα να λέμε πριν τις εκλογές και άλλα να πράττουμε μετά. Ενίσχυση της ισονομίας και της αποτελεσματικής και γρήγορης απονομής της Δικαιοσύνης.
2) Εκσυγχρονισμός και επανίδρυση του Δημόσιου Τομέα. Ένα σύγχρονο οργανόγραμμα, το οποίο θα ικανοποιεί την ανάγκη ενός παραγωγικού δημόσιου τομέα. Αποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση που θα είναι το εργαλείο υποστήριξης της παραγωγικής Αναδιάρθρωσης και Ανάπτυξης της Ελλάδας. Ένας σχεδιασμός που θα περιορίζει την γραφειοκρατία και την αδιαφάνεια. Θα δημιουργεί ένα κράτος Στρατηγείο, απελευθερώνοντας δυνάμεις και πόρους προς την Περιφέρεια.
3) Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Η χώρα πρέπει να παράγει πλούτο. Πρέπει να είναι παραγωγική και συνάμα ανταγωνιστική. Αυτό απαιτεί από την Πολιτεία να εκπονήσει ένα σχέδιο αξιοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και των πόρων της Ελλάδας. Να επενδυθούν κεφάλαια για να δημιουργηθούν βιώσιμες και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, σε διεθνές επίπεδο. Απαιτείται πρωταγωνιστής της προσπάθειας να είναι οι ιδιωτικές επενδύσεις, με όρους και κανόνες για την αποφυγή μονοπωλίων ή ολιγοπωλίων. Κίνητρα, ώστε τα κεφάλαια διαρκώς να επενδύονται. Ένα σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα. Προφανές είναι, ότι χρειάζεται να αναδείξουμε και έναν κοινωνικό τομέα της οικονομίας, δίπλα στον ιδιωτικό. Χρειάζονται, επίσης, Δημόσιες επιχειρήσεις, σε στρατηγικούς τομείς της Οικονομίας, οι οποίες θα ρυθμίζουν όπου είναι αναγκαίο την Αγορά, διασφαλίζοντας πρόσβαση όλων στα δημόσια και κοινωνικά αγαθά, χωρίς όμως να παράγουν ελλείμματα.
4) Διασφάλιση της συμμετοχής της Ελλάδας στο Διεθνές Σκηνικό, αξιοποιώντας και την γεωπολιτική θέση της . Η προσπάθειά μας δεν πρέπει να σπρώξει την Ελλάδα στο περιθώριο της Διεθνούς Κοινότητας και στην έξοδό της από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό όμως απαιτεί αξιοπιστία. Να αποδείξουμε ότι αλλάζουμε, ότι γινόμαστε ανταγωνιστικοί, ότι αντιμετωπίζουμε λάθη και παθογένειες. Απαιτεί όμως και διαπραγμάτευση, στην οποία να είναι κάποιος διατεθειμένος να πει και ΌΧΙ. Και το όχι να είναι σεβαστό. Και σεβαστό γίνεται, όταν έχουν οι πολιτικές αποφάσεις την εμφανή στήριξη του Λαού. Απαιτείται διαπραγμάτευση για γενναία στήριξη της προσπάθειάς μας για παραγωγική αναδιάρθρωση και ανασυγκρότηση. Πρέπει όμως εμείς να έχουμε αντίστοιχο Σχέδιο. Δεν μπορείς να ζητάς από κανέναν να σε σώσει. Δικαιούσαι όμως, στο πλαίσιο συνδεδεμένων οικονομιών να απαιτείς να σε στηρίξουν, ιδίως όταν τα δικά σου ελλείμματα έχουν διασφαλίσει τα πλεονάσματα άλλων χωρών. Δικαιούσαι να ζητάς κανόνες, που θα διασφαλίζουν την ισόρροπη ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οφείλουμε να διατυπώσουμε προτάσεις, που θα θωρακίζουν και ενισχύουν την πραγματική οικονομία και θα τιθασεύουν την αχαλίνωτη αγορά. Είναι η ώρα να συζητήσουμε το παραγωγικό μας σχέδιο και όχι τα δανεικά τα οποία θα λάβουμε.
5) Όλα τα παραπάνω απαιτούν μία κοινωνική συμφωνία. Μία συμφωνία της Πολιτείας, με τις παραγωγικές δυνάμεις και τις δυνάμεις της Εργασίας. Ένα Εθνικό σχέδιο συλλογικής ευθύνης, με επιμερισμένες τις ευθύνες και δίκαιη κατανομή των θυσιών της κάθε πλευράς, ώστε να δημιουργήσουμε την Αναγεννημένη Ελλάδα. Ένα διαφανές εθνικό σχέδιο, μακριά από εξαρτήσεις και άνομα συμφέροντα. Μια συμφωνία, όπου ο Λαός και οι κοινωνικές ομάδες που διαμόρφωσαν και στήριξαν το ΠΑΣΟΚ, θα νιώθουν ότι «το μέλλον» τους αφορά και δικαιώνει τις θυσίες, τους κόπους και τους αγώνες τους.
6) Τα παραπάνω επίσης απαιτούν και προϋποθέτουν την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Την Ελλάδα δύο χρόνια τώρα την κράτησαν όρθια τα συνήθη «θύματα». Είναι η ώρα να αναζητηθούν πόροι και από αυτούς που συστηματικά φοροδιαφεύγουν. Από τα κεφάλαια που έχουν διαφύγει στο εξωτερικό, ώστε να αντιμετωπιστούν οι τρέχουσες ανάγκες της Ελλάδας. Άμεσα επίσης, πρέπει να δημιουργηθούν δομές στήριξης των ομάδων που θίχτηκαν από την πολιτική που έχει εφαρμοστεί, ώστε να μη βρεθούν ευρείες ομάδες του πληθυσμού ανυποστήρικτες στο περιθώριο. Σύγχρονος και αποδοτικός δημόσιος τομέας, σημαίνει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες κοινωνικής υποστήριξης και συνοχής και όχι απλά μείωση προσωπικού ή μείωση κόστους.
Η Ελλάδα ΜΠΟΡΕΙ.
Η Γενιά μας Μπορεί.
Απέναντι στους εραστές των Ιδεών της Τρόικας, να αντιτάξουμε την Ελπίδα ενός βιώσιμου σχεδίου για την υπέρβαση της Κρίσης, με στόχο την παραγωγική και «δημοκρατική» οικονομία και την δίκαιη-συνεκτική κοινωνία. Απέναντι στους ανέξοδους λαϊκιστές, που εκπροσωπούν πρακτικές ευνοιοκρατίας και προνομίων, που μας οδήγησαν στο τέλμα, να αντιτάξουμε την απόφασή μας για βαθιές αλλαγές. Για να αλλάξουμε ότι μας κρατάει πίσω.
Μπορούμε να δημιουργήσουμε μία Νέα Ελλάδα που να ανήκει και να υπηρετεί όλους τους Έλληνες.
Αυτά τα δύο χρόνια σκληρών και επώδυνων θυσιών, δεν φαίνεται να έχουν πείσει τον Ελληνικό Λαό για την αποτελεσματικότητα των εφαρμοζόμενων πολιτικών. Δεν έχουν πείσει τον Ελληνικό Λαό, ότι υπάρχει «φως στο τούνελ». Γιατί η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι κρίση δημοσιονομική, αλλά κρίση πολιτική, η οποία οδήγησε στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό της Ελλάδας.
Join the Conversation