Κάποιοι θέλουν αγράμματους τους νέους | Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ημέρες για την εκπαίδευση στην Ελλάδα.

Από τη μια οι πολύ κακές, κάκιστες, επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών σε διαγωνισμό ανάμεσα σε 80 χώρες, όπου φάνηκε ότι τα παιδιά δεν αποκτούν γνώσεις, δεν αναπτύσουν την κριτική σκέψη, αλλά το μόνο, που κάνουν, είναι να αποστηθίζουν για τις εξετάσεις, χωρίς μετά να θυμούνται τίποτα. Μάλλον το σύστημα των Πανελληνίων θέλει επανεξέταση.

Από την άλλη προγραμματίζεται η αναβάθμιση των δημόσιων ΑΕΙ (αυτό τουλάχιστον εξαγγέλθηκε). Και ταυτόχρονα προβλέπεται η ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ, μόνο σε συνεργασία με ξένα ιδρύματα, με σκοπό, όπως υποστηρίζεται, πολλά από τα Ελληνόπουλα, που σπουδάζουν στο εξωτερικό, να επαναπατριστούν, και επίσης να προσελκυστούν ξένοι φοιτητές.

Όπως και νάχει οι νέοι σήμερα στην Ελλάδα μένουν αγράμματοι. Δεν θέλουμε να είμαστε μηδενιστές, ούτε και να γενικεύουμε, υπάρχουν σαφώς εξαιρέσεις, αλλά αυτό δείχνει η ίδια η πραγματικότητα. Και αυτή είναι η ουσία του προβλήματος, που με ασπιρίνες δεν ξεπερνιέται…

Ο ποιοτικός δείκτης της εκπαίδευσης, αντί να βελτιώνεται χειροτερεύει. Δεν διορθώνονται τα κακώς έχοντα, αλλά εκτροχιάζονται. Η παιδεία, είναι φανερό, πλέον ότι “ασθενεί βαρέως”, για να μη γράψουμε, και θεωρηθούμε υπερβολικοί, ότι βγάζει επιθανάτιους σπαρακτικούς ρόγχους…

Οι ελλιπείς σε γνώσεις μαθητές, όταν εισέρχονται, λόγω της συγκυρίας, στο Πανεπιστήμιο, θα είναι και ελλιπείς φοιτητές και στη συνέχεια ελλιπή στελέχη της κοινωνίας.

Από τις στρατιές αγραμμάτων, θα προκύψουν και άλλες στρατιές αγραμμάτων και η τυραννία και η κόλαση της αγραμματοσύνης, μπορεί να βολεύει συμφέροντα, χαντακώνει, όμως, την κοινωνία.

Μια απλή κίνηση να κάνει κάποιος: Να ρίξει μια ματιά σε αναρτήσεις μαθητών και φοιτητών σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου διατηρούν σελίδες, και θα καταλάβει ότι έχουν χαθεί πλέον τα αυγά και τα πασχάλια.

Καλά η ορθογραφία και η σύνταξη είναι φρικτή και υποδηλώνει πλήρη άγνοια βασικών γραμματικών και συντακτικών κανόνων. Αλήθεια, τι διδάσκονται στα σχολεία; Ορισμένοι (ες) ακόμη και το όνομά τους λάθος το γράφουν!

Το ακόμη φρικτότερο, όμως, είναι ότι φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν μπορούν να σκεφτούν και να εκφραστούν. Περιορίζονται σε λίγες λέξεις και δεν διατυπώνουν κανένα ολοκληρωμένο νόημα.

Δεν επιθυμούμε να προσβάλλουμε τα παιδιά, γιατί δεν φταίνε αυτά γι’ αυτό το κατάντημα.

Αντί η πολιτεία, το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και οι οικογένειες (ναι, έχουν τη δική τους ευθύνη οι οικογένειες), να βοηθήσουν τους νέους να βγουν απ’ αυτή τη διάλυση, που στην ουσία κάνει τα όνειρά τους συντρίμμια, τους διαλύουν ακόμη περισσότερο.

Σε μια εποχή, που η παιδεία, για διάφορους λόγους, που είναι πολλοί και επί πολλά χρόνια υπαρκτοί, έχει πάρει τον κατήφορο και οι πτυχιούχοι πανεπιστημιακών σχολών στερούνται και στοιχειωδών ακόμη γνώσεων, όλο το ενδιαφέρον οφείλει να εστιαστεί στην ποιότητα των σπουδών, που πέρα από την εξειδικευμένη μόρφωση, θα βοηθούν και στην καλλιέργεια χαρακτήρων.

Είναι χαρακτηριστικό ένα παράδειγμα, που έχει αναφέρει ο καθηγητής Διεθνούς Δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου Δονάτος Παπαγιάννης. Παραδίδοντας μάθημα σε προχωρημένο εξάμηνο ρώτησε, παρεμπιπτόντως, 300 φοιτητές να του πουν τι γνωρίζουν για τη Μάχη του Μαραθώνα και ήξερε μόνο μια φοιτήτρια με καταγωγή από την Αλβανία, η οποία περιέγραψε με ακρίβεια τα ιστορικά γεγονότα!

Η ανώτατη παιδεία προσπαθεί μονομερώς να προετοιμάσει τους φοιτητές για την επαγγελματική ζωή τους, χωρίς τελικά να καταφέρνει ούτε αυτό, αφού τελικά καταλήγουν οι περισσότεροι άνεργοι ή εργαζόμενοι εποχικά και με μειωμένο ωράριο, και να τους δώσει το χαρακτήρα εκείνο, που απαιτεί η αγορά! Η φράση πανεπιστημιακού δασκάλου ότι “απορώ πως θα σταδιοδρομήσουν λειτουργικά αναλφάβητοι πτυχιούχοι” τα λέει όλα.

Τα Πανεπιστήμια είναι, τώρα, πλέον, η ώρα να “δουλέψουν” προς την κατεύθυνση οι φοιτητές να παίρνουν, χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό, εκείνα τα εφόδια, που θα τους κάνουν ικανούς να κρίνουν σωστά και να αναγνωρίζουν ό,τι ο πολιτισμός μας παραδέχεται σαν επιδιώξεις της αγωγής και της ηθικής.

Τα νεκρά πρότυπα μιας αποτυχημένης παιδείας και πολλά άλλα κρατούν τα νιάτα εγκλωβισμένα σε μια πορεία προδιαγεγραμμένης αμάθειας.

Και το αποτέλεσμα οι νέοι να ρίχνονται στον αγώνα και την αγωνία της καθημερινότητας, βυθισμένα στην απόγνωση, σκορπισμένα στους δρόμους, απελπισμένα και αγριεμένα, χωρίς αποτελεσματικά και ουσιαστικά μορφωτικά στηρίγματα.