Ήταν το 1999, πριν 24 ακριβώς χρόνια, όταν ο αείμνηστος Θεσπρωτός, από το Πολύδροσο Σουλίου, ευεργέτης Χρυσόστομος Λαμπρίδης, ένας ανεπανάληπτος άνθρωπος και ανθρωπιστής, που αναμόρφωσε το χωριό του και συνεισέφερε και σε προβλήματα του νομού, αλλά και σε κοινωνικά θέματα γενικότερα, τιμήθηκε με πρωτοβουλία του τότε δημάρχου Μολοσσών (ο δήμος Μολοσσών συγχωνεύτηκε ακολούθως στο δήμο Ζίτσας) Μιχάλη Παντούλα. Το μετάλλιο για την προσφορά του είχε απονείμει ο τότε Γενικός Γραμματέας της Περιφέρειας Ηπείρου Δημήτρης Καλουδιώτης.
Ήταν τόσο και τέτοιο το έργο του Χρυσόστομου Λαμπρίδη, ώστε να προταθεί δύο φορές για βραβείο στην Ακαδημία Αθηνών.
Ανέπτυξε πρωτοποριακές για την εποχή του και ποικιλόμορφες δράσεις ευποιΐας, δίνοντας σάρκα και οστά στα όνειρά του για την πρόοδο του τόπου του.
Όνειρα, που ξεκίνησαν όταν ξυπόλητο παιδάκι ταξίδεψε από το χωριό του στο Κάιρο και κατόρθωσε με την έντιμη δουλειά να αποκατασταθεί οικονομικά, χωρίς ποτέ να ξεχάσει τη γενέτειρά του. Και αναμόρφωσε και αναγέννησε το Πολύδροσο, σε συνεργασία με τους συγχωριανούς του συνεταίρους, μη υπολογίζοντας τον κόπο και τα έξοδα, αλλά βάζοντας πάντα μπροστά την καρδιά του και απευθυνόμενος όπου μπορούσε για να εξασφαλίσει εισφορές, σε συντοπίτες του, σε φίλους του, σε φορείς κ.λπ.
Όσο και αν φαίνεται παράξενο, είναι πραγματικότητα και δείχνει ξεκάθαρα τον πόθο και το πάθος του για το χωριό του. Το Φθινόπωρο του 1945, έπεισε τους συγχωριανούς του Κωνσταντίνο Φώτση και Σταύρο Μάκο, να ιδρύσουν στο Κάιρο Αιγύπτου, όπου ήταν συνέταιροι σε επιχείριση, “φιλική εταιρεία”, με την επωνυμία “ΛΑ-ΦΩ-ΜΑ” (Λαμπρίδης-Φώτσης-Μάκος) για τις μεταξύ τους σχέσεις και για την οικονομική ενίσχυση του χωριού τους!
Μάλιστα συνυπέγραψαν και καταστατικό. Μεταξύ των όρων του καταστατικού, ήταν “να παντρευτούμε και να δημιουργήσουμε οικογένειες. Αν ένας από τους τρεις συνεταίρους πεθάνει, οι ζώντες συνέταιροι θα στηρίξουν την οικογένεια του θανόντος, ως και τα παιδιά του θανόντος, μέχρι να φθάσουν στο επίπεδο της μορφώσεως των παιδιών των ζώντων συνεταίρων. Πέντε τοις εκατό από τα καθαρά μας κέρδη κάθε χρόνο έως ότου θα υφίσταται η εταιρεία ΛΑ-ΦΩ-ΜΑ θα στέλνονται στο χωριό Βλαχώρι Σουλίου Θεσπρωτίας, για το Σχολείο, την Εκκλησία και για κάθε κοινωφελές έργο, ως και για υποτροφίες, καθώς και για βοηθήματα φτωχών”.
Ο φιλόλογος Νίκος Υφαντής σχολιάζει σχετικά: “Η τήρηση των άρθρων από τους συνεταίρους, προκαλεί θαυμασμό και μαρτυρά τη σύμπνοια, την αυτογνωσία, την αυτοπειθαρχία και τον αυτοέλεγχο, που τους διέκρινε. Διακρίνει κανείς σ’ αυτούς τη δημιουργία, την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη”.
Απόσπασμα από κείμενο που δημοσιεύθηκε στο blog “ΓΕΦΥΡΑ” είναι χαρακτηριστικό των πρωτοβουλιών του, που πάντοτε είχαν τη σφραγίδα της ευαισθησίας του.
“Ο Χρυσόστομος Λαμπρίδης υπήρξε ο άνθρωπος της πράξης. Το έργο του αδύνατον να κλειστεί σε λέξεις. Ξεκινώντας από τη ριζική αναμόρφωση του μικρού χωριού του, που έφτασαν να το λένε το “Παρίσι” της Θεσπρωτίας, και φτάνοντας να πρωτοστατήσει στη δημιουργία γηροκομείου για τους άπορους γέροντες Αιγυπτιώτες και να συνδράμει αποφασιστικά στη δημιουργία ιδρύματος για Σπαστικά Παιδιά στη Ζίτσα.
Ένα έργο που στάθηκε παράδειγμα προς μίμηση, συμπαρασύροντας σε δημιουργία και κοινωνική προσφορά όλους. Αυτό και το μεγάλο προσόν του Χρυσόστομου Λαμπρίδη. Όσοι δεν τον γνώρισαν, έτσι πρέπει να τον φανταστούν: Έναν αθλητή που τρέχει όχι για να κόψει πρώτος το νήμα αλλά ξεσηκώνοντας τους θεατές να αφήσουν τις κερκίδες και να κατεβούν στο στίβο μαζί του. Σαν πατέρας και σαν δάσκαλος για όποιον είχε την ίδια φλόγα στην ψυχή”.
Ένα σημαντικό κομμάτι της δράσης του είχε οικολογικό χαρακτήρα: Μεταξύ άλλων, μπόλιασε 1000 αγριοαχλαδιές τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 σε ήμερες, κατά μήκος της παλαιάς εθνικής οδού Ηγουμενίτσας-Ιωαννίνων και σε ακτίνα περίπου 50 χιλιομέτρων!
Έτσι οι διερχόμενοι γεύονται ωραίους καρπούς, παίρνοντας το μάθημα-μήνυμα ότι η προσφορά έχει διάφορες εκφράσεις και εκφάνσεις και ενθυμούμενοι έναν όμορφο στην ψυχή άνθρωπο…
Τι καλύτερο μνημόσυνο στη μνήμη του…
