Δόξαν, εὐχαριστίαν καί προσκύνησιν ἀναπέμπω εἰς τόν Τρισάγιον Θεόν, τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, διότι τήν ἱερή αὐτή στιγμή ἵσταμαι ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, προσμένοντας νά λάβω τήν ἀποστολική χάρη τῆς Ἀρχιερωσύνης καί νά καταστῶ Ἐπίσκοπος καί Ποιμένας, προεστώς τῆς Εὐχαριστίας, ἀλλά καί διάκονος καί ποδηγέτης τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, καθιστάμενος ταυτοχρόνως κοινωνός τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ἀποστολικότητος.
Διά τοῦτο, πρό πάντων, «ἐν ὕμνοις εὐχαρίστοις δοξολογῶ καί γεραίρω τό ἄμετρον ἔλεος» καί τήν ὑπέρμετρον εὐσπλαγχνίαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ διά τά περί τήν ἐλαχιστότητά μου τελούμενα, ἀποκορύφωμα τῶν ὁποίων ἀποτελεῖ τούτη ἡ ὥρα, κατά τήν ὁποία μέ καλεῖ ἡ ἀγάπη τοῦ Kυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Xριστοῦ νά ζήσω τήν κορύφωση τῆς προσωπικῆς μου Πεντηκοστῆς καί νά ἀνέλθω στό Θαβώρ τοῦ Ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος.
Τό Πανάγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο, ὡς φῶς καί ζωή καί ζῶσα πηγή νοερά, «ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου»[2], κατέρχεται καί εἰς ἐμέ τόν ἁμαρτωλό γιά νά μέ καταστήσει ἄξιο μιμητή τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ καί μέλος τοῦ Ἁγίου Χοροῦ τῶν θεοκινήτων Ἀποστόλων, τῶν ἐμπνευστῶν τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας, τῶν παγχρύσων στομάτων τοῦ Λόγου καί τῆς θείας ἀληθείας, τῶν στύλων τῆς Ἐκκλησίας, τῶν οἰκουμενικῶν ποιμένων, μαθητῶν καί μιμητῶν τοῦ μεγάλου τῶν προβάτων Ποιμένος, τῶν πρώτων μετά τόν Ἕνα καί Μέγα Ἀρχιερέα καί Ἐπίσκοπο τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ἡ ἐκ τῶν ἐγκάτων μου ἄμετρη συγκίνηση καί χαρά ἐξαιτίας τῆς μεγάλης αὐτῆς δωρεᾶς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μέ παροτρύνουν νά ἀναφωνήσω καί ἐγώ ἐν εἰλικρινεῖ ταπεινότητι τά λόγια τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν».
Αἰσθάνομαι βαθειά τήν ἀνάγκη, κατ᾽ αὐτήν τήν εὐλογημένη στιγμή, νά δοξολογήσω καί νά εὐχαριστήσω ἐξαιρέτως τόν Κύριον «κατά πάντα καί διά πάντα», γιά τίς πολλαπλές δωρεές καί εὐεργεσίες Του πρός ἐμέ τόν ἀνάξιο, τίς φανερές καί ἀφανεῖς, ἀπ’ ἀρχῆς τῆς ζωῆς μου μέχρι καί σήμερα, ὁπόταν ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ἐλαχιστότητά μου καί ἐπέτρεψε νά φθάσω στήν ὥρα αὐτήν τῆς χειροτονίας μου εἰς Ἐπίσκοπον τῆς ἀποστολοβαδίστου καί παναγιοφρουρήτου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Ἐλέει τοῦ μεγάλου Θεοῦ, πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῇ πατρικῇ ἀγάπῃ τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί ψήφοις κανονικαῖς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἵσταμαι σήμερον ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου ἐν ταπεινώσει καί συντριβῇ καρδίας, ὥστε νά λάβω τήν ἀνωτάτη βαθμίδα τῆς Ἱερωσύνης, διά τῶν τιμίων χειρῶν Σας, Μακαριώτατε, καί τῶν περί Ὑμᾶς Ἁγίων Ἀρχιερέων καί νά καταστῶ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς εὐκλεοῦς ταύτης Ἐπαρχίας τῆς ἁγιοτόκου καί ἡρωοτόκου Πατρίδος μας, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Παραμυθίας, Φιλιατῶν καί Γηρομερίου, εἰς διαδοχήν τοῦ πολυσεβάστου σέ ὅλους μας Μητροπολίτου κ. Τίτου.
Τήν ἐκλογή καί ἀνάρρησή μου στόν ἱστορικό Θρόνο τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως ἐκλαμβάνω ὡς κίνητρο πρός ταπείνωση καί ὡς ἀφετηρία προσφορᾶς ὁλοκληρωτικῆς ὑπέρ τοῦ ποιμνίου μου καί διακονίας Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἐξακολουθώντας τήν τετιμημένη Ἀρχιερατεία τῶν προκατόχων μου Ἀρχιερέων, «ἵν᾿ ἐξαστράπτῃ φωτισμόν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί πράξεων ἀπηλλαγμένων σκότους, ὅπως ὁρῶντες οἱ λαοί τάς ἀκτῖνας τῆς ζωτικῆς λαμπηδόνος πρός Ἐκεῖνον εὐθύνωνται καί τόν Πατέρα τῶν φώτων δοξάζωσι»[3].
Μέσα στήν ἀνεξιχνίαστη πανσοφία Του ὁ παντοκράτωρ Θεός θέλησε μέσα ἀπό τήν εὐτέλεια «τοῦ ὀστρακίνου σκεύους» τοῦ ἀνθρωπίνου πλάσματος νά ὑπηρετοῦνται διά τῆς πανίερης Ἀρχιερωσύνης οὐράνιες ἀξίες καί ἀθάνατες ψυχές, ὑπέρ τῶν ὁποίων ὁ μόνος Κύριος καί Ποιμήν ἀληθής καί Δεσπότης τοῦ παντός ἐνηνθρώπησε, «ἀπέθανεν καί ἀνέστη»[4].
Πραγματικά, μέ συνταράσσει τό ὕψος τῆς τιμῆς πού περιποιεῖ στήν εὐτέλειά μου ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί τό δέος τό ὁποῖο μέ διακατέχει, ἀναλογιζόμενο τήν βαρύτητα τοῦ Ἀρχιερατικοῦ λειτουργήματος. Ἔτσι, δέν μπορῶ νά ἀποκρύψω τήν ἱερά ἀνησυχία πού μέ συνέχει γιά τό μέγεθος καί τήν εὐθύνη πού ἀπορρέει ἀπό τό Ἀρχιερατικό αὐτό ἀξίωμα.
Σκεπτόμενος, ὅμως, τούς λόγους τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, «οὐ γάρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός Πνεῦμα δειλίας, ἀλλά δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ. μή οὖν ἐπαισχυνθῇς τό μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν, μηδέ ἐμέ τόν δέσμιον αὐτοῦ, ἀλλά συγκακοπάθησον τῷ εὐαγγελίῳ κατά δύναμιν Θεοῦ, τοῦ σώσαντος ἡμᾶς καί καλέσαντος κλήσει ἁγίᾳ, οὐ κατά τά ἔργα ἡμῶν, ἀλλά κατ’ ἰδίαν πρόθεσιν καί χάριν, τήν δοθεῖσαν ἡμῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ πρό χρόνων αἰωνίων»[5], δέν φοβοῦμαι, οὔτε δειλιῶ στήν ἀποστολή αὐτή, διότι ταυτοχρόνως ἔναυλος ἠχεῖ στά ὦτα μου καί ἡ φωνή τοῦ Κυρίου: «ἀνδρίζου καί ἴσχυε, μή φοβοῦ, μηδέ δειλιάσῃς, μηδέ πτοηθῇς»[6], «θάρσει τέκνον, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε»[7].
Ὡς ἐψηφισμένος Ἐπίσκοπος, κρατῶν εἰς χεῖρας τό ἱερό Εὐαγγέλιο, πρῶτον ὁμολόγησα περίτρανα τήν πίστη καί τήν ἀφοσίωσή μου στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό, τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, καί στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία.
Ἐπιπροσθέτως, ὅμως, ὡς χειροτονούμενος, πέραν τῆς πλήρους ἀφοσιώσεως καί τῆς ἀπόλυτης προσηλώσεώς μου στόν Χριστό καί τό Ἅγιο Αὐτοῦ Εὐαγγέλιο, ἀφενός μέν ὑποβάλλω τήν προσήλωσή μου πρός τόν πάνσεπτο Πατριαρχικό Θρόνο τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων καί τόν υἱϊκό μου σεβασμό πρός τόν Προκαθήμενό του, τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, καί τήν περί Αὐτόν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἀφετέρου δέ ἐκφράζω τήν ἄπειρη εὐγνωμοσύνη καί τήν ἀπόλυτη ὑπακοή καί ἀφοσίωσή μου στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τόν Ἅγιο Αὐτῆς Πρόεδρο κ.κ. Ἱερώνυμο, οἱ ὁποῖοι ὀρθοτομοῦν τόν λόγον τῆς Θείας Ἀληθείας, ὡς θεματοφύλακες τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων.
Κατόπιν τούτου, μετά τόν αἶνο, τήν εὐχαριστία καί τήν ἱκεσία πρός τόν Κύριον, ὑποβάλλω εὐλαβῶς τίς εὐγνώμονες υἱϊκές μου εὐχαριστίες πρός Ὑμᾶς, Μακαριώτατε Προκαθήμενε τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὡς καί πρός ἅπαντα τά Σεπτά Μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι ἀνεδείξατε τήν ἐλαχιστότητά μου Μητροπολίτη τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Παραμυθίας, Φιλιατῶν καί Γηρομερίου.
Πρό πάντων, ὅμως, τήν ἱερή αὐτήν ὥρα, ἐπιθυμῶ, Μακαριώτατε, νά στραφῶ πρός τό Σεπτό Πρόσωπό Σας καί νά Σᾶς ἐκφράσω τήν ἐγκάρδια εὐγνωμοσύνη μου γιά τήν πατρική ἀγάπη, τήν ἐμπιστοσύνη, τήν συγχωρητικότητα καί τήν μεγαλοθυμία Σας. Σᾶς εὐχαριστῶ καί ἐκφράζω τήν υἱϊκή μου ἀγάπη, τό σύμψηφό μου στίς συνοδικές Σας προτάσεις καί τήν πλήρη ὑπακοή μου, ὡς ἄλλωστε ἔπραττα μέχρι τώρα ἀπό τῆς θέσεως τοῦ Γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τήν ὁποία ἡ ἀγάπη Σας μοῦ ἐνεπιστεύθη.
Αἰσθάνομαι ἐπιτακτικό τό χρέος νά μνησθῶ μετά βαθυτάτου υἱϊκοῦ σεβασμοῦ καί τιμῆς τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, Σεπτέ ἅγιε Προκαθήμενε τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, διότι ἀπό πολλῶν ἐτῶν περιβάλλετε μέ εὔνοια τό ταπεινό πρόσωπό μου καί κατά τόν ἁρμόδιο καιρό μέ ἀνεδείξατε εὐμενῶς, ὁμοῦ μετά τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας, Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας μας.
Σᾶς εὐγνωμονῶ, ὄχι μόνον διότι διά τῶν τιμίων χειρῶν Σας ἐντός ὀλίγου θά λάβω τήν τρισμέγιστη χάρη τῆς Ἀρχιερωσύνης, ἀλλά καί γιά ὅλα τά ἀγαθά, τά ὁποῖα διδάχθηκα πλησίον σας ὅλα αὐτά τά χρόνια, ὅπως τό μέγα μάθημα τῆς συνέσεως, τῆς ἀρετῆς καί τῆς ὑπακοῆς στά κελεύσματα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα αὐτά ἀποτέλεσαν καί θά ἀποτελοῦν δι᾿ ἐμέ πολύτιμα θησαυρίσματα καί πνευματικά ἐφόδια γιά τήν ταπεινή Ἀρχιερατική καί Ποιμαντορική διακονία μου στόν Ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου μας.
Ἐπιπροσθέτως, ἐκ βάθους καρδίας εὐχαριστῶ τούς Σεβασμιωτάτους καί Θεοφιλεστάτους Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι μέ τόση ἀγάπη καί τιμή πρός τήν ἐλαχιστότητά μου θέλησαν νά γίνουν σήμερα, διά τῆς σεπτῆς λειτουργικῆς καί συμπροσευχητικῆς συμμετοχῆς τους, πολύτιμοι συγκυρηναῖοι στόν Ἀρχιερατικό σταυροαναστάσιμο δόλιχό μου.
Καταθέτω ἐνώπιόν Σας τόν σεβασμό γιά τήν προσγενομένη στήν ἐλαχιστότητά μου τιμή καί ἐμπιστοσύνη καί παρακαλῶ νά συμπροσευχηθεῖτε «ἵνα ἔλθῃ ἐπ’ ἐμέ ἡ δύναμις καί ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος», ὥστε, τῇ τοῦ Θεοῦ συνεργείᾳ, νά «πληροφορήσω»[8] τήν ἀνατεθεῖσα εἰς ἐμέ Ἀρχιερατική διακονία.
Ἰδιαιτέρως δέ εὐχαριστῶ τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεγάρων καί Σαλαμῖνος κ. Κωνσταντῖνο, τόν φιλόθεο Ποιμενάρχη τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί ἰδιαίτερης πατρίδας μου, τόν ὁποῖον εὐγνωμονῶ «κατά πάντα καί διά πάντα»∙ τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ζιχνῶν καί Νευροκοπίου κ. Ἱερόθεο, τοῦ ὁποίου οἱ πατρικές εὐχές καί συμβουλές, δέν ἔπαυσαν νά μέ συντροφεύουν στήν πνευματική μου πορεία, καί, βεβαίως, τόν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Ἐλευσῖνος κ. Δωρόθεο, ὁ ὁποῖος ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας μοῦ ἐνέπνευσε τόν πόθο γιά τήν ἱερωσύνη καί μέ ἐνίσχυσε πνευματικά διά τῆς ἁγιοπνευματικῆς βιοτῆς του καί τῆς γνησιότητος τοῦ χαρακτῆρος του.
Εὐγνωμόνως, ὡσαύτως, ἐπιθυμῶ νά εὐχαριστήσω ὅλους τούς κατά πάντα ἀξίους Ἀρχιγραμματεῖς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐξαιρέτως δέ τόν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Ὠρεῶν καί νῦν ἐπαξίως ἐκλεχθέντα Μητροπολίτη τῆς μεγαλωνύμου Ἱερᾶς καί Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης κ. Φιλόθεο, γιά τήν ἀγαστή συνεργασία καί τήν ἀνεξόφλητη ἀγάπη καί ἐμπιστοσύνη πρός τό πρόσωπό μου, ἐνῶ ἐπίσης εὐχαριστῶ καί ὅλους τούς σπουδαίους κληρικούς καί τούς φιλοτίμους λαϊκούς συνεργάτες στήν ἱεροσυνοδική μου διακονία.
Ὁμοίως, μέσα ἀπό τόν λόγο μου καταθέτω ὀφειλετικῶς τά πνευματικά ἄνθη τῆς εὐγνωμοσύνης μου πρός τόν ἀξιοσέβαστο Διευθυντή τοῦ Γραφείου Ἐκκλησιαστικῆς Τάξεως καί Ἐκκλησιαστικῆς Ἐθιμοτυπίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη κ. Πατρίκιο Καλεώδη, τοῦ ὁποίου ἡ διακριτική πατρική μέριμνα, τό εὐεργετικό ἐνδιαφέρον καί οἱ πνευματοφόρες συμβουλές ἀποτέλεσαν δι’ ἐμέ κραταιό ἐπιστηριγμό καθ’ ὅλη τήν εἰκοσαετῆ διακονία μου στήν Ἱερά Σύνοδο. Ὡς ἐκ τούτου, εὔχομαι ὁ Θεός νά τόν διαφυλάττει ἐν ὑγιείᾳ ἀμφιλαφεῖ καί ἐκφράζω τήν ταπεινή μου ἐπιθυμία, κατ’ ἀναλογίαν πρός τήν ρήση τοῦ Κυρίου, «ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς» [9], καί ὁ σεβαστός μου Γέροντας π. Πατρίκιος νά μέ θεωρεῖ υἱό του πιστό καί ἀφοσιωμένο.
Ἐπιπροσθέτως, τήν πανίερη αὐτή στιγμή ἐπιθυμῶ νά μνημονεύσω τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐν ἁγίοις ἀναπαυομένου μακαριστοῦ Μητροπολίτου Μεγάρων καί Σαλαμῖνος κυροῦ Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος, διά τῆς εἰς διάκονον καί, ἐν συνεχείᾳ, εἰς πρεσβύτερον χειροτονίας πού ἔλαβα ἀπό τά τίμια χέρια του, μέ κατέστησε ὑπηρέτη τοῦ Μυστηρίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί πιστό οἰκονόμο τῶν θείων Μυστηρίων τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας, ἐνῶ διά τοῦ ὑψηλοῦ ἱερατικοῦ ἤθους καί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματός του συνέβαλε σημαντικῶς στήν πνευματική καί ἐκκλησιαστική μου συγκρότηση. Μακαρίζω τήν ἁγία ψυχή τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου κυροῦ Βαρθολομαίου, ἡ ὁποία εὐχομαι σήμερα νά συναγάλλεται καί νά συνευφραίνεται μαζί μας γιά τήν προσωπική μου χαρά.
Χρέος ἱερό καί ἐπιβεβλημένο, αἰσθάνομαι νά μνημονεύσω ἐπιπροσθέτως καί νά ἐκφράσω τίς ἐκ βάθους ψυχῆς εὐχαριστίες μου πρός τόν ἐπίσης εὑρισκόμενο στήν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία μακαριστό καί ἅγιο Γέροντά μου κυρό Δαμασκηνό Κατρακούλη, πνευματικό Πατέρα, κτίτορα καί ἐπανιδρυτή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου Μακρυνοῦ Μεγάρων, ὁ ὁποῖος ἔδωσε κανονική συμμαρτυρία γιά τήν μυσταγωγία μου στά ἐνδότερα τοῦ Θυσιαστηρίου καί μέσῳ τῶν διδαγμάτων τῆς γνήσιας ἀσκητικῆς βιοτῆς του, ὡς σάλπιγγα ἀνόθευτου χριστιανικοῦ πνεύματος, πίστεως καί ὑπακοῆς στό θεῖο θέλημα καί ἀφοσιώσεως στά κελεύσματα τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μας, ἀποτέλεσε «θεογνωσίας ἀκριβεστάτης ἀφορμήν καί ἀρετῆς ἐπιμέλειαν»[10] τόσο γιά τήν Ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ὅσο καί γιά τά πολλά πνευματικά του τέκνα.
Ἐπίσης, ὀφειλετικῶς ἐπιθυμῶ νά μνησθῶ μετ’ αἰσθημάτων υἱικῆς ἀγάπης, καί τήν μακαριστή Ἡγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου Μακρυνοῦ, Γερόντισσα Μακρίνα, τῆς ὁποίας δέν θά λησμονήσω ποτέ τήν γενναιόδωρη ἔκφραση τῆς μητρικῆς της στοργῆς πρός τό προσωπό μου, ἀλλά καί τήν πολυτιμότατη συμβολή αὐτῆς στήν ἀνάπτυξη τοῦ πνευματικοῦ ἔργου τῆς ἐνορίας τῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου Μεγάρων, στήν ὁποία ἐντάχθηκα ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων καί τήν ὁποία διηκόνησα ἐπί τριάκοντα καί δύο ἔτη. Εἴθε οἱ θεοπειθεῖς πρεσβεῖες τοῦ Γέροντος Δαμασκηνοῦ καί τῆς ἁγίας Ἡγουμένης ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, νά μέ ἐπιστηρίζουν στήν νέα μου διακονία.
Ἄφησα τελευταίους τούς κατά σάρκα συγγενεῖς μου στούς ὁποίους ὀφείλω χάριτες, ἰδιαιτέρως δέ στούς μακαριστούς γονεῖς μου, οἱ ὁποῖοι μέ ἀνέθρεψαν στήν ζωή αὐτήν καί στούς ὁποίους ὀφείλω, ἐν πολλοῖς, τήν εὐλάβεια καί τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία. Οἱ εὐχές τους θά ἀποτελοῦν γιά μένα ἐφόδιο πολύτιμο καί ἐνίσχυση πνευματική. Εὐχαριστῶ, ἐπίσης, τίς κατά σάρκα ἀδελφές μου Παρασκευή καί Γεωργία καί τίς ἰσάδελφες ἐξαδέλφες μου Παρασκευή καί Μαρία, ὡς καί τίς οἰκογένειές τους, διότι ἀνέκαθεν μέ ἐπιστήριζαν μέ περίσσια ἀγάπη καί ὑπομονή στήν κλήση καί τήν ἀποστολή μου.
Εὐχαριστίες προσέτι ἀπευθύνω πρός ὅλους ὅσοι μέ τίμησαν διά τῆς συμμετοχῆς στό Μυστήριο τῆς Χειροτονίας μου, τούς ἐκπροσώπους τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου, τούς ἀξιοτίμους πολιτικούς Ἄρχοντες, τούς ἐλλογιμωτάτους κυρίους Καθηγητές, τούς ἀξίους συνεργάτες εὐλαβεστάτους συμπρεσβυτέρους καί ἀγαπητούς λαϊκούς ἐκ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεγάρων καί Σαλαμῖνος, καί σύμπαντα τόν συμμετέχοντα φιλόχριστο λαό τοῦ Θεοῦ.
Θεωρώντας τόν ἑαυτό μου ἰδιαιτέρως ἠλεημένον ὑπό Θεοῦ, διά τῆς ἀναδείξεώς μου σέ πνευματικό πατέρα καί ποιμενάρχη ἑνός τόσο ἐναρέτου, ὑψηλόφρονος καί γενναιοψύχου λαοῦ, ἐπιθυμῶ νά ἀπευθυνθῶ τούτη τήν στιγμή καί πρός τόν ἱερό κλῆρο, τούς αἱρετούς ἄρχοντες, τούς συνεργάτες τῶν Γραφείων καί τῶν Ἱδρυμάτων καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Παραμυθίας, τούς ὁποίους καλοῦμαι ἀπό σήμερα νά φροντίζω καί νά διακονῶ μέ ζῆλο καί προσευχή.
Ἀπευθύνω θερμό χαιρετισμό πρός τόν θεόλεκτο λαό τῶν περιοχῶν τῆς Παραμυθίας, τῶν Φιλιατῶν, τοῦ Γηρομερίου καί τῆς Πάργας, διαβεβαιώνοντάς τους ὅτι, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος μοι, θά ἀγωνισθῶ μέ «καιομένη καρδία»[11] καί θά ἀναλώσω δι’ αὐτούς κάθε ἰκμάδα μου, σωματική καί πνευματική, στοιχώντας στόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου: «Σπούδασον σεαυτόν δόκιμον παραστῆσαι τῷ Θεῷ, ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας»[12].
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, γνωρίζω τό μεγάλο, δυσαναπλήρωτο κενό πού ἀφήνει ἡ ἑκουσία παραίτηση τοῦ Πολυσεβάστου Γέροντος Μητροπολίτου κ. Τίτου. Θέλω ὅμως νά γνωρίζετε ὅτι τίποτε ἀπό ὅσα ἀγωνίστηκε νά πραγματώσει δέν θά σταματήσει. Ὅλα θά συνεχιστοῦν μέ νέα πνοή. Μά πάνω ἀπ’ ὅλα θά ὑπάρξει διάθεση γιά κοινωνία, τόσο μέ τούς πατέρες καί ἀδελφούς κληρικούς πού φιλότιμα καί μετά φόβου Θεοῦ διακονοῦν στίς ἐνορίες, ὅσο καί μέ τούς μοναχούς καί τίς μοναχές τῶν Ἱερῶν Μονῶν μας, ἀλλά καί μέ τόν εὐλαβῆ λαό μας. Ὅλοι θά βρεῖτε Ἐπίσκοπο πού θά ἔλθει ὡς διάκονος καί πατέρας «τύπος γινόμενος τῶν πιστῶν ἐν ἔργῳ, ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ»[13].
Ὁ Ἀρχιερεύς, ὡς ἔμψυχη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ πηγή παντός ἀγαθοῦ καί πάσης εὐλογίας, καθώς «τά πάντα δι’ αὐτοῦ τά τῆς Ἐκκλησίας τελεῖται». Ὡστόσο, «ὅς ἐάν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος»[14]. Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι ταυτοχρόνως καί δοῦλος, διάκονος καί ὑπηρέτης Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄργανο τῆς θείας χάριτος, ποιμήν, κηδεμών καί προστάτης τῶν ἀρνίων τοῦ Χριστοῦ, «ἀνάδοχος τῶν ὑπ’ αὐτοῦ ποιμαινομένων ψυχῶν» φύλακας, ὁδηγός, «σιτοδότης πνευματικός», διδάσκαλος, ἰατρός, ἐργάτης τῆς Ἐκκλησίας καί «καλός οἰκονόμος τῆς ποικίλης χάριτος τοῦ Θεοῦ»[15].
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στόν Τιμόθεο καί ζητᾶ «ὁ ἐπίσκοπος νά εἶναι προσεκτικός, συνετός, εὐπρεπής, φιλόξενος, καλός δάσκαλος. Νά μήν εἶναι, βίαιος, αἰσχροκερδής, ἀλλά νά εἶναι ἐπιεικής, εἰρηνικός καί ἀφιλοχρήματος, νά ἔχει καλή φήμη κι ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία»[16]. Τότε στόν Τιμόθεο καί σήμερα στόν ἐλάχιστον ἐμέ παραγγέλλει «τήν παρακαταθήκην φύλαξον»[17], διαφύλαξε αὐτό πού σοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία. Στόν Τίτο παραγγέλλει ὅτι «ὁ ἐπίσκοπος, ὡς διαχειριστής τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά εἶναι ἀδιάβλητος· νά μήν εἶναι ὑπεροπτικός, εὐέξαπτος, φιλόνικος»[18].
Ἔχοντας τήν σκέψη ὅτι ὡς Ἐπίσκοπος εἶμαι εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ, ἐκλιπαρῶ τόν Κύριον Ἐκεῖνος νά εἶναι ἀντί ἐμοῦ. Νά ἐνεργεῖ δι’ ἐμοῦ. Νά μή ζῶ ἐγώ, ἀλλά, κατά τήν παύλεια ρήση, νά ζεῖ ὁ Χριστός «ἐν ἐμοί»[19].
Κάμπτοντας τόν αὐχένα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος ὑποτάσσομαι στό πανάγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ καί εἰσέρχομαι στήν μαρτυρική καί πολυώδυνη Ἀρχιερατική μου πορεία.
Καί τώρα, Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, παρατίθεμαι ἐμαυτόν καί ἅπαντα τά κατ᾽ ἐμέ τῷ Θεῷ καί τῷ λόγῳ τῆς χάριτος Αὐτοῦ. «Ἑτοίμη ἡ καρδία μου πρός σέ, ὁ Θεός, ἑτοίμη ἡ καρδία μου»[20].
Εὐχηθεῖτε θερμῶς ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος νά μέ περιφρουρεῖ καί νά μέ ἐνδυναμώνει στήν προκειμένη διακονία μου. Εὐχηθεῖτε, ὥστε διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Δονάτου Ἐπισκόπου Εὐροίας, Προστάτου καί Ἐφόρου τῆς Θεοσώστου Ἐπαρχίας μας, τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Νεομάρτυρος Ἀναστασίου τοῦ ἐκ Παραμυθίας καί τοῦ Ὁσίου Σεραπίωνος, νά ἀξιωθῶ, ἐν ταπεινώσει, τῆς χάριτος τῆς Ἀρχιερωσύνης, καί νά ἀναδειχθῶ, χάριτι καί οἰκτιρμοῖς καί φιλανθρωπίᾳ τοῦ Τριαδικοῦ ἡμῶν Θεοῦ, ἄνθρωπος καινός καί Ἀρχιερεύς «ἄρτιος πρός πᾶν ἔργον ἀγαθόν ἐξηρτισμένος»[21], ἀγωνιζόμενος ἐπί τῶν νοερῶν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας ἐπάλξεων κατά ἀοράτων ἐχθρῶν, ὥστε νά ἀποδειχθῶ ἄξιος τῆς κλήσεως, τῆς ὁποίας ἐκλήθην.
Μακαριώτατε, Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, τίμιο Πρεσβυτέριο, εὐλαβέστατοι Διάκονοι, ὁσιώτατοι Μοναχοί καί Μοναχές, ἐκλεκτέ λαέ τοῦ Θεοῦ, ἐντείνατε παρακαλῶ τίς δεήσεις καί τίς ἱκεσίες σας «ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾿ ἐμέ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ»[22]. Συνενώσατε τίς προσευχές σας στόν Τριαδικό Θεό γιά ἐμένα τόν ἀνάξιο δοῦλο Του. «Λιτανεύσατε τόν Χριστόν ὑπέρ ἐμοῦ, ἵνα τῷ Θεῷ θυσία εὑρεθῶ»[23]. Ἀμήν!
[1] Ἰώβ 1, 21.
[2] Πράξ. 20, 28.
[3] Ἰσιδώρου Πηλ., ἐπιστ. 1, 32 Δοσιθέῳ, PG 78·201 C.
[4] Ρωμ. 14, 9.
[5] Β´ Τιμ. α´ 7-9.
[6] Δευτερονόμιον ΛΑ΄, 6.
[7] Ματθ. Θ΄ 22.
[8] Β΄ Τιμ. 4, 5.
[9] Β΄ Κορ. 6, 18.
[10] Ἰω. Χρυσ., Εἰς ψαλμούς ὁμιλία μζ΄.
[11] Λουκ. 24, 32.
[12] Β´ Τιμ. 2, 15.
[13] Ἰγνατίου Ἐπισκόπου Ἀντιοχείας, Ἐπιστ. πρός Ἡρωνα διάκονον Ἀντιοχείας.
[14] Μᾶρκ. 10, 43-44.
[15] Α’ Πετρ. 4, 10.
[16] Τιμ. 3, 2-7.
[17] Τιμ. 6, 20.
[18] Τιτ. 1, 7.
[19] Γαλ. 2, 20.
[20] Ψαλμ. 107, 2.
[21] Β´ Τιμ. 3, 17.
[22] Β´ Κορ. 12, 7.
[23] Ἰγνατίου Ἐπισκόπου Ἀντιοχείας, Ἐπιστ. πρός Ἐφεσίους.
Join the Conversation