Ας μη γελιόμαστε ! Οι εκλογές της Κυριακής δεν έχουν να κάνουν τίποτε με τον όρο και την έννοια της λέξης «Αυτοδιοίκηση» ως θεσμός διαχείρισης τοπικών ζητημάτων από αντιπροσωπευτικά τοπικά όργανα. Κάτω από τις απανωτές μεταρρυθμίσεις των Καποδίστρια, Καλλικράτης, Κλεισθένη (Ι και ΙΙ) αλλά και την πρόσφατη τέταρτη τομή, που έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ με το Ν. 4804/21, έχουμε μεταβεί σε μια Τοπική Διοίκηση, συγκεντρωτική και αντιδραστική, κατ’ εικόνα και ομοίωση του Κεντρικού κράτους. Το «μακρύ του χέρι», στις τοπικές κοινωνίες.
Οι εικόνες διάλυσης του τελευταίου οκταμήνου που δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία πως όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας κινδυνεύουν με θάνατο, με καταστροφή περιουσιών, με αφανισμό – στο τρένο, στο πλοίο, στο δάσος, στα στρατόπεδα, στον κάμπο, στο χωριό, στο γήπεδο – υλοποιήθηκαν σε αγαστή συνεργασία με την περίφημη «Τοπική Αυτοδιοίκηση». Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες της χώρας αποτελούν πια βασικό μοχλό επέλασης της αντιλαϊκής επίθεσης που οργανώνεται από την κεντρική εξουσία και ταυτόχρονα «αμορτισέρ» απορρόφησης και εκτόνωσης των αντιστάσεων και αντιδράσεων του λαού σε αυτές τις αντιλαϊκές πολιτικές. Συγκεντρωτικά, απόμακρα, απρόσωπα και ρουσφετολογικά όργανα για τον πολίτη. Πρωταγωνιστούν στη διεύρυνση της ανταποδοτικότητας, την εμπορευματοποίηση των πάντων, τη συρρίκνωση βασικών κοινωνικών δομών, τη φοροεπιδρομή, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.
Ξεκάθαρα πλέον οι ΟΤΑ και κυρίως οι Περιφέρειες και οι μεγάλοι Δήμοι, έχουν μετατραπεί σε υποδοχείς μεγάλων κεφαλαιακών ροών, και έτσι ο έλεγχος τους πήρε κομβικές διαστάσεις μετατρέποντάς τους σε πεδίο παρέμβασης και ανταγωνισμού μεγάλων επιχειρηματικών και οικονομικών συμφερόντων. Ανταγωνισμοί που θα ενταθούν εν΄όψη των 5,5 δις. € που έρχονται από το Ταμείο Ανάκαμψης για τους ΟΤΑ και το γνωστό ελληνικό φαγοπότι προβλέπεται μεγάλο.
Η αλήθεια είναι ότι η κοινή γνώμη ελάχιστα ενδιαφέρεται για την κατάσταση στην «Αυτοδιοίκηση» και όσα συμβαίνουν εκεί μοιάζουν «εκ του περισσού», μέσα στον ανηλεή βομβαρδισμό μέτρων. Έχουν μείνει μόνο οι εργαζόμενοι στους δήμους να πασχίζουν να αναδείξουν το πρόβλημα. Έτσι στις προεκλογικές καμπάνιες όπως η σημερινή, βρίσκουν ανοιχτό πεδίο για να ακουστούν ξανά και ξανά οι συνήθης πολιτικές πομφόλυγες και να καλλιεργηθούν αυταπάτες και «οράματα» για ένα ανθηρό μέλλον, «αλλαγή» από την συνεχόμενη υποβάθμιση, «μεταρρύθμιση», «μετάβαση» και άλλα «πιασάρικα». Όλοι γνωρίζουμε που καταλήγουν όλα μετά τις εκλογές.
Η εμπλοκή στις εκλογικές διαδικασίες ενός όλο και μεγαλύτερου αριθμό πολιτών όχι μόνο δεν έχει να κάνει με μορφές οργάνωσης του λαού σε τοπική βάση και τη δράση για τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τον τόπο αλλά βρίθει από ιδιοτέλεια και προσωπικά βολέματα που στις μικρές κοινωνίες σαν τις δικές μας γίνονται απολύτως ορατά. Απέχουμε πολύ από μια Τοπική Αυτοδιοίκηση, οργανωτή και συμπαραστάτη τοπικών κινημάτων για την παραγωγική διάλυση του τόπου με πρώτο και κυρίαρχο ζήτημα τον άνυδρο πλέον κάμπο της Παραμυθιάς (βασική πλουτοπαραγωγική πυγή της τοπική οικονομίας), την υπεράσπιση της ιστορίας και του φυσικού τοπίου του δήμου από την επέλαση της ηλιακής, της αιολικής και εξορυκτικής βιομηχανίας, την διεκδίκηση έργων υποδομής για να μην πνιγούμε και καούμε και εμείς εδώ, την σταθερή παροχή ηλεκτρισμού εν τέλη βρε αδερφέ.
Ακριβώς αυτή η έλλειψη αυτών των κινημάτων, που θα επέτρεπε να είναι το κύριο μέλημα μιας πραγματικής αριστεράς, που δεν θα αναλωνόταν μόνο σε εκλογικές παρεμβάσεις και αντιπολιτεύσεις εντός των τεσσάρων τοίχων των Δημοτικών Συμβουλίων, αφήνει ανοιχτό το δρόμο για την όλο και πιο απροκάλυπτη μετατροπή των ΟΤΑ σε ατόφιες Ανώνυμές Εταιρίες.
Το μεγάλο και βασανιστικό ζητούμενο είναι λοιπόν η οικοδόμηση τέτοιων κινημάτων που τελικά θα διαφυλάξουν:
• Το Δημόσιο και Κοινωνικό χαρακτήρα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της ανεξαρτησίας της.
• Την ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών στον προγραμματισμό και λήψη των αποφάσεων.
• Το σεβασμό των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.
• Τη διαφάνεια στις προσλήψεις και τα έργα του Δήμου.
• Την καταπολέμηση των πελατειακών σχέσεων με τους πολίτες.
• Την προάσπιση μιας περιβαλλοντικής πολιτικής για της ανάγκες του πληθυσμού.
Αυτή η μεγάλη κοινωνική απουσία αποτελεί τη μεγάλη πρόκληση και το κύριο καθήκον για όλο το δημοκρατικό κόσμο του τόπου, που προκύπτει όλο και πιο επιτακτικά, ακριβώς την επόμενη μέρα των εκλογών και όχι με προσχηματικό τρόπο τρείς μήνες πριν από αυτές. Αλλιώς τα αποτελέσματα όχι μόνο είναι γνωστά αλλά επιβεβαιωμένα νομοτελειακά από την ιστορική καθημερινότητα
Join the Conversation