Βρεθήκαμε, μπροστά στην προτομή του ήρωα Θεσπρωτού (από το Πολύδροσο Παραμυθιάς) γιατρού Τάσου Αναγνωστόπουλου, τόσο στο κεντρικό αλσύλλιο του χωριού του (υπάρχει από το 1972 η προτομή του εκεί) , όσο και στην είσοδο της Παραμυθιάς στον Γαλατά.
Το 1943 έχασε νεαρός τη ζωή του, αγωνιζόμενος για την αποτίναξη της σκλαβιάς των Γερμανοϊταλών και των “Τσάμηδων” συνεργατών τους και για να μπουν τα θεμέλια μιας ελεύθερης και καλύτερης και δικαιότερης κοινωνίας.
Υπήρξε από τους πρωτεργάτες, συνεργάτης του γερουσιαστή Πέτρου Μπέμπη, για τη δημιουργία Νοσοκομείου στη Θεσπρωτία.
Κοιτώντας το παγωμένο βλέμμα του στο μαρμάρινο γλυπτό, κάτι σπιθίρισε μέσα μας. Και έκαναν μόνα τους τον κατήφορο τα δάκρυα στα μάτια μας για τον ξεχασμένο αγωνιστή.
Υπήρξε μορφή-σύμβολο ανθρωπιστή και πατριώτη, που χάθηκε σε ηλικία 37 ετών, υπερασπιζόμενος αρχές και αξίες.
Ο Τάσος Αναγνωστόπουλος, που γεννήθηκε στο Πολύδροσο στις 12 Απριλίου 1907, το 1926 ταξίδεψε στην Αίγυπτο, όπου εργαζόταν κοντά στα αδέρφια του και παράλληλα αποφοίτησε από το 5/ξιο Γυμνάσιο το 1929.
Την ίδια χρονιά επέτυχε στην ιατρική σχολή του Εθνικού Πανεπιστημίου και το 1934 πήρε το πτυχίο του γιατρού.
Το 1935 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Παραμυθιά, όπου εξασκούσε το λειτούργημα του γιατρού και ξεδιπλώθηκαν πλήρως τα αλτρουιστικά του αισθήματα και εκτιμήθηκε η ευθύτητα του χαρακτήρα του.
Το 1936 ταξίδεψε στην Αίγυπτο για τη διενέργεια εράνου υπέρ της ανέγερσης του νοσοκομείου Φιλιατών.
Συμμετείχε ως έφεδρος ανθυπίατρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο.
Λόγω της εθνικής του δράσης συνελήφθη από τις στρατιωτικές αρχές Κατοχής.
Κατά τη μεταφορά του στην Ιταλία στις 22 Ιανουαρίου 1943, το πλοίο “Τζένοβα”, που επέβαινε τορπιλίστηκε και ο ίδιος έχασε τη ζωή του.
Οραματίστηκε μια εσωτερική, ουσιαστική, πνευματική ελευθερία, που κάτω από όποιες συνθήκες μένει και λάμπει και κυοφορεί και γεννά και την πολιτική, την εθνική ελευθερία.
Για τούτο και στα κύματα τα νεοβαρβαρικά, τ’ αρνητικά και διαλυτικά και αντιανθρώπινα, αντέδρασε ως γνήσιος Έλληνας (όνομα και πράγμα) και συνέβαλε στην απόκρουση της οργανωμένης επίθεσης.
Ο λόγος και οι πράξεις του δεν ήταν ξέσπασμα κάποιου συναισθηματισμού, αλλά καρπός γνώσης κι επίγνωσης της αξίας, που κλείνει μέσα της η Ελλάδα.
Όπως είχε πει παλαιότερα σε ομιλία του, μεταφέροντας προσωπικά βιώματα, ο συγχωριανός του Τάσου Αναγνωστόπουλου, συνταξιούχος δικηγόρος Χρήστος Μαρτίνης, “ήταν μια εμβληματική φυσιογνωμία, καθώς παρά τις δυσκολίες της εποχής, όχι μόνο σπούδασε, αλλά αποδείχθηκε και ανθρωπιστής”.
Join the Conversation