Διαβάζουμε αυτές τις ημέρες της προεκλογικής περιόδους σε ιστοσελίδες ή σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι υποψήφιοι βουλευτές επισκέπτονται, σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας εκκλησιαστικούς ταγούς ή εμφανίζονται πρώτοι- πρώτοι σε θρησκευτικές πανηγύρεις.
Ακόμη αρχηγοί κομματικών σχηματισμών διακηρύττουν πόσο κοντά είναι στην Ορθοδοξία σε σχέση με άλλους, λες και ο Χριστός κάνει διακρίσεις και έχει προτιμήσεις…
Με αυτό τον τρόπο, ενδεχομένως, να θέλουν να δημιουργήσουν εντύπωση για το πόσο Ορθόδοξοι είναι, αυτό, βέβαια, αποδεικνύεται με πράξεις και όχι με συγκυριακές συμπεριφορές και λόγια, και να διεκδικήσουν την ψήφο των πιστών. Ή, πάλι ενδεχομένως, να θέλουν να κερδίσουν τη συμπάθεια των εκκλησιαστικών ταγών και να τύχουν της υποστήριξής τους, θεωρώντας ότι επηρεάζουν τους πιστούς ή κάποιους από τους πιστούς τέλος πάντων.
Όπως και νάχει, μπορεί κανείς, εύκολα μάλιστα, να πιθανολογήσει, ότι προσπαθούν να “χρησιμοποιήσουν” την Εκκλησία, για να εξυπηρετήσουν προσωπικές και κομματικές σκοπιμότητες. Αν έτσι νομίζουν πως πρέπει να κάνουν, εμάς δεν μας πέφτει λόγος, ας κριθούν από τον κόσμο…
Όμως η Εκκλησία, και όταν λέμε Εκκλησία εννοούμε τα στελέχη της, πρέπει, όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε, να μένει, και θεωρούμε πως μένει, έξω από κομματικά παιχνίδια, γιατί κινδυνεύει, αν αναμιχθεί, στο προσκήνιο ή στο παρασκήνιο, φανερά ή συγκαλυμμένα, με τα κόμματα, να γίνει κομμάτια…
Φυσικά και ο καθένας έχει το δικαίωμα της επιλογής του και της γνώμης του, και το εκφράζει με την ψήφο του, αλλά αυτό, που προέχει είναι να δίνεται η βαρύτητα όχι στα κόμματα, αλλά σε θέματα ηθικής, κοινωνικής ειρήνης, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης, ενότητας.
Ρόλος της Εκκλησίας δεν είναι να σφιχταγκαλιάζεται με τα κόμματα και να ταυτίζεται και να συναλλάσσεται μαζί τους, ούτε υπάρχει περιθώριο για αδράνεια και ραστώνη και συμβιβασμούς, αλλά να εμπνέει και να στηρίζει και να προασπίζεται το λαό. Να διαμαρτύρεται συνετά, όταν η ανάγκη το καλεί. Και να ελέγχει φρόνιμα, όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν.
Η χριστιανική πίστη θα παραμένει πάντοτε ασυμβίβαστη προς κάθε ανελεύθερη πράξη και άρνηση των αξιών και καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και μέσα από τη συνοχή θα διαμορφώνει συνθήκες και προϋποθέσεις πραγματικής προοπτικής και αληθινής δύναμης στις ψυχές των ανθρώπων.
Η Εκκλησία, μέσω των λειτουργών της, αλλά και των πιστών της, οφείλει να ανοίγει καθαρούς και όχι γιαλαντζί ορίζοντες, δρώντας ενωτικά και όχι διασπαστικά, με βασικό κριτήριο τον αγαπητισμό και τον ανθρωπισμό, ώστε τα…μπουρίνια να μην παρασύρουν την κοινωνία, ώστε να εξαλειφθεί η αδικία και η εκμετάλλευση, η δυστυχία και η διαφθορά.
Θέλουμε τον Χριστιανισμό του Χριστού και όχι τον Χριστιανισμό των ανθρώπων. Ο Χριστιανισμός του Χριστού είναι Χριστιανισμός συνεπής, αληθινός, γεμάτος ανθρωπισμό και ελπίδα. Ο Χριστιανισμός των ανθρώπων, είναι, πολύ συχνά, Χριστιανισμός υποκριτών.
Όταν λείπει από τα άτομα η εσωτερική ελεύθερη αποδοχή του σωστού, τα πάντα κινούνται μηχανικά και είναι άμεσος ο κίνδυνος το κοινωνικό γίγνεσθαι να εκτραπεί σε ατραπούς παρανομίας και εκμετάλλευσης.
Ας αναζητήσουμε στον εαυτό μας ο καθένας τη δυνατότητα για ριζική αλλαγή, για διαμόρφωση μιας νέας πραγματικότητας, που δεν θα σκιάζεται από μπαλώματα και ημίμετρα. Στην επανάσταση της ανηθικότητας, που φέρνει την κατρακύλα, ας απαντήσουμε με την ειρηνική επανάσταση της αγάπης του Χριστού.
Τότε η νίκη είναι δική μας, είναι του καθενός, γιατί η νίκη είναι αυτός ο ίδιος ο αγώνας.
Join the Conversation