Αποκαλύπτονται κατά καιρούς περιστατικά με αρνητικούς πρωταγωνιστές ιερείς (φυσικά η δικαιοσύνη, ανθρώπινη και εκκλησιαστική, κρίνει περί αυτών) και λέγονται και ακούγονται πολλά, ενώ κάποιοι βρίσκουν την ευκαιρία να εξαπολύσουν τα αιχμηρά βέλη τους εναντίον της Εκκλησίας.
Όμως οι ασχημοσύνες (εφόσον αποδεικνύονται τελεσίδικα) κληρικών δεν αντικατοπτρίζουν, όπως θέλουν να ισχυρίζονται μερικοί, την κατρακύλα της Εκκλησίας, αλλά το κατρακύλισμα και την αναξιότητα των προσώπων, που τις προκαλούν.
Γιατί, ευτυχώς, Εκκλησία, δεν είμαστε οι παπάδες, ούτε ορισμένοι φανατικοί και θρησκόληπτοι, αλλά ο Χριστός, που πολλές φορές, οι δήθεν πιστοί τον ποδοπατάμε και τον ματώνουμε, καθώς και οι διδαχές του Χριστού, που συνήθως δεν τις τηρούμε. Έτσι η Εκκλησία δεν έχει σπίλους, το ανθρώπινο στοιχείο της όμως έχει. Γι’ αυτό οφείλουμε να ξεχωρίζουμε την Εκκλησία ως πνευματική αρχή και αξία από το δυναμικό της.
Ναι, η Εκκλησία αποτελείται από άτομα, αλλά δεν είναι τα άτομα. Ιδρυτής και πυλώνας της είναι ο Χριστός, που με τη διδασκαλία του μπολιάζει ευεργετικά την ανθρωπότητα. Είναι “ζύμη”, που μπαίνει μέσα στην κοινωνία για να τη ζυμώσει ολόκληρη. Είναι το “αλάτι”, που όχι μόνο δίνει τη “νοστιμιά” στη ζωή, αλλά και τη συντηρεί, για να μη βρωμίσει και να μη σαπίσει.
Ο κόσμος οφείλει να πιστεύει στην Εκκλησία του Χριστού και όχι να προσηλώνεται σε ανθρώπους και να τους “θεοποιεί”, γιατί διαφορετικά καταντάμε την πίστη μας από Χριστοκεντρική σε ανθρωποκεντρική.
Γιατί οι άνθρωποι δεν είμαστε άγιοι, ούτε καν πολλές φορές νιώθουμε την ανάγκη να αλλάξουμε, αλλά, αποδεικνυόμαστε συχνά άγριοι.
Ένα βασικό πρόβλημα αποτελεί το γεγονός ότι η κοινωνία δεν αξιολογεί ή δεν την ενδιαφέρει να αξιολογήσει, ποιοι είναι οι αληθινοί κληρικοί, οι δίχως προσωπεία, και ποιοι είναι οι υποκριτές, με τα με χίλια προσωπεία, οι οικονομικά αδηφάγοι, οι ελλειπτικοί κατά το ήθος, οι τσαρλατάνοι, οι οσφυοκάμπτες, παρ’ ότι φαίνεται από τις καταστάσεις.
Και χειροκροτεί ή αδιαφορεί μέχρι να γίνουν τα όποια… αποκαλυπτήρια, ενώ μετά αρχίζει η “ανθρωποφαγία” ασύστολα και ανεξέλεγκτα και αδιάκριτα.
Χρειάζεται να διευκρινιστεί ότι δεν είναι όλοι οι παπάδες ίδιοι. Υπάρχουν και μορφές, δεν είναι λίγες, που, πραγματικά, δεν “ξανασταυρώνουν” τον Χριστό , αλλά τον “ξανανασταίνουν” στις καρδιές των ανθρώπων.
Αυτό, που χρειάζεται, οι κληρικοί να επιδιώκουμε και για μας και για τους άλλους , ειδικά στις ημέρες μας, τις τόσο σκληρές, που βλέπεις μέσα σου και γύρω σου εκτεταμένη μαυρίλα, είναι η υπέρβαση της καθημερινότητας, η ψυχική ανάταση, η συνάντηση με μια άλλη πραγματικότητα.
Πόσο είμαστε έτοιμοι, αλλά και κατάλληλοι να προσφέρουμε το ποιοτικό στοιχείο ζωής, που ο κόσμος περιμένει καταφεύγοντας σε μας;
Αυτό, βέβαια, δεν είναι ζήτημα υποδείξεων, συνταγών, εντολών. Είναι στάση ζωής.
Οι ιερείς, στην εποχή μας, που την χαρακτηρίζει ο ηθικός εκτροχιασμός και η αχόρταστη βουλιμία, οφείλουμε να μην έχουμε σαν γνώμονα και μέτρο των πράξεών μας το ατομικό συμφέρον, την προσωπική ωφέλεια και ικανοποίησή μας , παραθεωρώντας και υποτιμώντας τους συνανθρώπους μας και λησμονώντας τον Θεό.
Αξίζει οι άλλοι να βλέπουν και να αισθάνονται χωρίς καμία προσπάθεια την αρετή της ψυχής μας και όχι το σκοτάδι των ενεργειών μας.
Τα στελέχη της Εκκλησίας έχουμε χρέος να προσφέρουμε περάσματα-πόρους και δι-εξόδους και όχι να δημιουργούμε α-πορίες και α-διέξοδα.
Να βγαίνουμε με καθαρότητα στον πηγαιμό προς τους άλλους και να κινούμαστε σε πορεία όχι περιστρεφόμενης γύρω από τον εαυτό μας, που μας κάνει ψυχικά ακίνητους, αλλά σε πορεία πίστης και γνήσιας διακονίας, που ξεπερνά τους κλυδωνισμούς και είναι μια εξαγγελία για κάτι καλύτερο.
Να μην είναι ο εγωκεντρισμός μας ένα τέρμα και ένα τέλμα, αλλά μια αφετηρία εκπλήρωσης του χρέους μας με διαφανή διαδρομή στο χώρο και στο χρόνο, ώστε να μη χανόμαστε εμείς, να μην χάνονται και οι άλλοι…
Με μια πολύ ωραία και μεστή ποιητική εικόνα ο Οδυσσέας Ελύτης μας προικίζει μ’ ένα όνειρο και διαζωγραφίζει το χρέος μας: “Βλέπεις, είπε, είναι οι Άλλοι – και δεν γίνεται Αυτοί χωρίς Εσένα – και δεν γίνεται μ’ Αυτούς χωρίς, Εσύ”.
Join the Conversation