Συντηρήθηκαν οι αγιογραφίες στην Αγία Σοφία Βρυσοπούλας Παραμυθιάς

Συντηρήθηκαν, από την Περιφέρεια Ηπείρου, οι αγιογραφίες του ιερού ναού Αγίας Σοφίας Βρυσοπούλας Παραμυθιάς, προϋπολογισμού 90.000 ευρώ.

Το αποτέλεσμα είναι τεχνικά άρτιο και συνάμα εντυπωσιακό και συμβάλλει στη δημιουργία μυσταγωγίας.

Ο ναός της Αγίας Σοφίας Βρυσοπούλας, είναι το μόνο κτίσμα, που σώζεται από τη Μονή, που υπήρχε στη θέση αυτή, χτίστηκε το 1878, όπως αναφέρεται σε εντοιχισμένη πλάκα.

Αυτό, που τον ξεχωρίζει, είναι οι αγιογραφίες του, που, εικονογραφήθηκαν το 1879, όπως μαρτυρεί επιγραφή, και είχαν ξεθωριάσει από τη φθορά του χρόνου.

Στο ασβεστόχτιστο χώρισμα μεταξύ καθολικού και γυναικωνίτη, σώζεται η επιγραφή:

«Ηστορίθη δε η ζωγραφιά εις 1879/ του επιτροπεύοντος κυρίου Αναγνώστη/Παπασταύρου αρχιερατεύοντος του θεοφιλεστάτου παραμηθύα γρηγορίου και πανταζή μιτσι διμιτρι ράφτι και τάσι λόλου δηα χηρός Βασιλήου Κ Μπαμπουργιώτη ηουλίου 8».

Σ’ αυτό το ναό ο φιλόλογος-ερευνητής και πρώην βουλευτής Μιχάλης Παντούλας ανακάλυψε μια σπάνια αγιογραφία του αγίου Κοσμά σε μια θέση, που δεν φαίνεται εύκολα.

Ο σύγχρονος άνθρωπος πιθανώς να θεωρεί σαν σχολαστικές και λεπτολόγες και θεωρητικές τις αναφορές για τις αγιογραφίες και να μην ενδιαφέρεται πέρα από το ορατό και απεικονιζόμενο, που το προσδιορίζει και το αντιλαμβάνεται σαν είδος τέχνης, εικονογραφίας, και όχι σαν πνευματική ουσία.

Οι αγιογραφίες δίνουν τη δυνατότητα συμμετοχής μας στην πνευματική ιστορία της χριστιανικής παράδοσης και επαναπροβληματίζουν στη χριστιανική βιοθεωρία.

Και μας θυμίζουν ότι τα «δόγματα», δηλαδή οι διδασκαλίες για την πίστη, δεν είναι ασυζήτητες προτάσεις, απρόσιτες στη σκέψη, αλλά αποτύπωση όσων μας άφησαν ιερή παρακαταθήκη ο Χριστός, η Παναγία, οι άγιοι, οι θεοφόροι πατέρες.

Και το δόγμα έχει άμεση σχέση με το ήθος, τη ζωή των πιστών. Άρα δόγμα και ήθος, δηλαδή πίστη και ζωή, είναι δύο αλληλένδετες όψεις της μιας ενιαίας πραγματικότητας.

Ό,τι εικονίζεται σ’ έναν ναό, δεν είναι μόνο οι μορφές, αλλά η αναγωγή μέσω αυτών ότι η Εκκλησία δεν σώζει μόνο από την αμαρτία και τα αποτελέσματά της, αλλά κύρια οδηγεί τον άνθρωπο στον αληθινό προορισμό του, να γίνει «καθ’ ομοίωσιν του Θεού».

Φανερώνεται, δηλαδή, ότι στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού συντελέστηκε το μεγαλύτερο μυστήριο στην ιστορία του ανθρώπου, δηλαδή η ένωση της ανθρώπινης με τη θεία φύση και άρα η θεοποίηση του ανθρώπου.