Το Σούλι δεν πρέπει να ερημώσει.. Οι προγονοί μας το υπερασπίστηκαν με το αίμα τους. Ο δικός μας αγώνας σήμερα πρέπει να αναπτυχθεί για να μην αδειάσουν τα χωριά μας, να μην ρημάξει το Σούλι.
Το διαισθανόμαστε όλοι, το κουβεντιάζουμε μεταξύ μας, ακούμε την βουή των επερχόμενων γεγονότων, όπως θα έλεγε ο μεγάλος ποιητής μας Κώστας Καβάφης.
Αν δεν κάνουμε κάτι, αν δεν προσπαθήσουμε όλοι μας, δεν θα καπνίζει σε μερικά χρόνια «μπουχαρί» στα Σουλιωτοχώρια. Δείτε γύρω μας τα ερείπια από τις μισογκρεμισμένες κούλιες όπου γεννήθηκαν και έζησαν οι ήρωες μας. Δεν θα πρέπει ν αφήσουμε να φτάσει η μέρα και η ώρα που και στα σπίτια, στα χωριά μας, θα λαλούν κουκουβάγιες.
Δεν μας αρμόζουν όμως οι κατάρες, ούτε η νοοτροπία φταίνε οι «μεγάλοι». Που φταίνε. Πρέπει να πολεμήσουμε πρώτα εμείς, οι απόγονοι, και δεν είμαστε λίγοι.
Είναι πρωτίστως όσοι ζουν και παλεύουν εδώ κάτω από δύσκολες συνθήκες, και που είναι, με τον τρόπο τους, οι σύγχρονοι μαχητές του Σουλίου.
Και μαζί τους όλοι εμείς, που η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να μετακομίσουμε αλλά δεν πάψαμε να αγαπάμε τον τόπο μας.
Πιστέψτε με. Όπου και αν πήγα, και ταξίδεψα πολύ λόγω επαγγέλματος, συνάντησα ανθρώπους που μου έλεγαν με καμάρι ότι «κι εμένα η μακρινή μου καταγωγή είναι από το Σούλι». Και φαντάζομαι ότι όλες μας έχουμε να μολογήσουμε τέτοιες περιπτώσεις.
Διαθέτουμε ένα ισχυρό όπλο. Τα σκορπισμένα ανά τον κόσμο ξενιτεμένα παιδιά του Σουλίου. Είναι παντού. Από την Παραμυθιά και τα Γιάννενα έως την Αθήνα και από την Γερμανία μέχρι την Αυστραλία. Και πρέπει να τους κινητοποιήσουμε.
Χρειάζονται ένα νεύμα για να ανταποκριθούν ο καθένας απ όπου μπορεί και όσο μπορεί. Οι αποστάσεις δεν αφαιρούν από τη νοσταλγία και την αγάπη τους για τα άγια, για μας τους Σουλιώτες, τούτα χώματα. Ούτε είναι ανυπέρβλητο εμπόδιο. Στην εποχή που ζούμε είναι εφικτή η επανασύνδεση των ξενιτεμένων μας.
Μπορούμε να ξεκινήσουμε, για παράδειγμα, να συναντιώμαστε και να συζητάμε σ ένα ψηφιακό καφενείο «βουλευτήριο» που θα αποτελεί σημείο αναφοράς και ενημέρωσης για την ιστορία, τα` ήθη και τα έθιμα, ώστε να μεταλαμπαδεύσουμε την παράδοση του Σουλίου στους νέους που την αγνοούν.
Χρειαζόμαστε τέτοιες πρωτοβουλίες, για να μην χαθούμε μεταξύ μας. Και με καύσιμο έναν νέο πατριωτισμό να βοηθήσουμε το Σούλι και ο,τι μας κληροδότησαν οι παππούδες μας και οι πριν από αυτούς.
Εμείς έχουμε επωμισθεί το βαρύ ιστορικό φορτίο να κρατήσουμε τούτον εδώ τον τόπο ζωντανό και να του δώσουμε πνοή.
Δικές μας είναι οι καταπληκτικές βυζαντινές εκκλησίες, στα χωριά που κινδυνεύουν να πέσουν. Δικό μας το παρθένο περιβάλλον με τις απαράμιλλες ομορφιές του, το οποίο οφείλουμε πρώτοι εμείς να προστατεύσουμε. Εμείς είναι που πρώτοι δεν πρέπει να γεμίζουμε στους λάκκους μας τα σκουπίδια μας.
Δικός μας είναι ο μυθικός Αχέροντας με το φαράγγι του, τα περάσματα και τις οχυρώσεις των Σουλιωτών, που απειλείται από την ανελέητη και άναρχη τουριστική εκμετάλλευση.
Δικές μας οι κούλιες και τα πηγάδια, το Κάστρο της Κιάφας, το Κούγκι, τα σουλιώτικα ταμπούρια που παραμένουν αναξιοποίητα και υποβαθμίζονται. Δικοί μας είναι οι νέοι κτηνοτρόφοι που πασχίζουν αβοήθητοι να αναζωογονήσουν την τοπική οικονομία και να κρατήσουν όρθια την τοπική κοινωνία.
Δικά μας είναι τα παιδιά, ο Φώτης και ο Φίλιππας, που άνοιξαν μια επιχείρηση εδώ δίπλα στα Πηγάδια και μας δείχνουν ότι ένας άλλος δρόμος, για να αναπτυχθεί το Σούλι είναι εφικτός.
Αυτόν τον αγώνα καλούμαστε να δώσουμε για να μην «πέσει» ξανά το Σούλι. Αυτό είναι το χρέος μας προς τους πρόγονούς μας, και σ αυτό πρέπει να στρατευθούμε όλοι μας. Είναι όμως και καθήκον της Πολιτείας να μας βοηθήσει εμπράκτως και περισσότερο. Δεν είμαστε απέναντί της, είμαστε μαζί της.
Κοινός είναι ο σκοπός. Γίνονται κάποια πράγματα, ας μη μεμψιμοιρούμε, αλλά αισθανόμαστε ότι η προσπάθεια πρέπει να ενταθεί και να επιταχυνθεί, με σχεδιασμό και όραμα για το Σούλι του μέλλοντος που θα πρέπει να έχει στο επίκεντρό του πρωτίστως τους εδώ ανθρώπους του.
Καλές είναι οι γιορτές σαν την σημερινή, και πρέπει να γίνονται για να τονώνουν το εθνικό μας φρόνιμα, και να μας θυμίζουν την εποποιϊα των προγόνων μας, αλλά κανένα νόημα δεν θα έχουν εάν σε μερικά χρόνια, δεν θα υπάρχουν νέοι άνθρωποι εδώ.
Δικαιούμαστε να έχουμε πειστικές απαντήσεις σε ερωτήματα όπως γιατί πρέπει να αφήνονται διαχρονικά στην φθορά του χρόνου αυτά τα σπίτια που γέννησαν τέτοιους και τόσους ήρωες.
Με ρωτούν πολλοί γιατί δεν υπάρχει ένα μουσείο αντάξιο της ιστορίας και των αγώνων των σουλιωτών, γιατί να απαξιώνεται στο διάβα του χρόνου ένα κομμάτι του πολιτισμού μας. Είναι πολλά τα γιατί.
Συγχωρέστε μου αγαπητοί μου συντοπίτες και φίλοι προσκεκλημένοι τον συναισθηματικό τόνο, που ενδεχομένως να μην συνάδει με το ύφος και το περιεχόμενο της σημερινής ημέρας.
Είμαι όμως και εγώ ένας από εσάς. Εδώ γεννήθηκα, εδώ είναι ο τόπος μου, εδώ είναι οι δικοί μου άνθρωποι, γνωριζόμαστε μεταξύ μας, τον πονάω και εγώ. Θέλω να πιστεύω, λοιπόν, ότι απηχώ την αγωνία όλων σας και αυτήν προσπάθησα να μεταφέρω από το σημερινό βήμα.
Είμαστε περήφανοι, που γεννηθήκαμε Σουλιώτες.
Join the Conversation