Πόσο εύκολο είναι να γίνεις κάποιος κάτοχος δημόσιας έκτασης 2100 στρεμμάτων δάσους με τεσσερις παραλίες; Απο ότι φαίνεται στην ιστορία μας πανεύκολο, και δεν συνέβη κάπου μακριά αλλα στο δάσος της Βελανιδοράχης και οι παραλίες είναι το Αλωνάκι η Σκάλα ο όρμος του Οδυσέα.
Πως συνέβη αυτό;
Η ιστορία ξεκινάει το μακρινό 1923 που το ελληνικό δημόσιο απαλοτρίωσε την περιοχή Φαναρίου μαζί και το δάσος και το παραχώρησε στους κατοίκους με δικαίωμα βόσκησης. Τον Ιανουάριο του 1927 δύο Οθωμανοί μπέηδες του Μαργαριτίου διεκδίκησαν δικαστικά 750 στρέμματα δάσους και τα «κέρδισαν» με απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου του υπουργείου Γεωργίας των Αθηνών.
Λίγα χρόνια μετά, τον Ιούλιο του 1927, αυτά τα 750 στρέμματα απαλλοτριώνονται για δεύτερη φορά και αποζημιώνονται από την Επιτροπή Απαλλοτριώσεων Πρέβεζας και οι δύο μπέηδες λαμβάνουν το ποσό των 70.968 δραχμών. Αυτή η απόφαση ήταν και η οριστική. Εντούτοις το 1931 οι μπέηδες πωλούν σε τρεις Παργινούς τη δημόσια γη με την προγενέστερη απόφαση του Ιανουαρίου του 1927. Στην αγοραπωλησία τα 750 στρέμματα έγιναν 2.000.
Από τότε πέρασαν 80 χράνια απραξίας ως που το 2011 εμφανίστηκαν 19 απόγονοι των αρχικών αγοραστών να διεκδικούν την έκταση. Είχαν όμως ένα μεγάλο πρόβλημα, δεν είχαν τίτλους ιδιοκτησίας καθώς όπως δήλωσαν είχαν χαθεί.
Την κατάσταση έσωσε το δασαρχείο Πράβεζας όπου κάποιος υπάλληλος θυμήθηκε πως όντως οι τίτλοι κάπου κάποτε υπήρχαν. Η νομική υπηρεσία του δημοσίου στην δίκη είχε εύκολη υπόθεση, αλλά την έχασε. Ετσι το δικαστήριο με βάση μαρτυρία δασικού υπαλλήλου επικύρωσε στους απογόνους 1933 στρέμματα δάσους.. Το 2017 ενσωμάτωσαν άλλα 187 στρέμματα απο το γειτονικό δάσος της Λούτσας. Για την ιστορία, ακριβώς δίπλα το περασμένο καλοκαίρι εταιρεία του Δ.Γιανακόπουλου πλήρωσε 18 εκτ. ευρώ για παρόμοια έκταση.
Και ενώ όλα αυτά εξελισόνταν σε χαμηλό επίπεδο με ελλάχιστους να γνωρίζουν, το 2020 που γνωστοποιήθηκε ότι το δάσος και οι τέσσερις παραλίες του έχουν επιδικαστεί σε ιδιώτες, ξέσπασαν οι πρώτες αντιδράσεις. Πως εξελίχθηκε και πως είναι η κατάσταση σήμερα;
Ο δικηγόρος των ”απογόνων” Σπύρος Τάσσης επιμένει πως οι δικαστικές αποφάσεις είναι αμετάκλητες και νομική δυνατότητα αναψηλάφησης δεν υφίσταται.
Η Επιτροπής Αγώνα Φαναρίου για τη διάσωση του δάσους της Βαλανιδορράχης, έχοντας γνώση ότι χρησικτησία στα δάση δεν υφίσταται, αλλά απαιτείται τίτλος ιδιοκτησίας, αναζήτησαν τον τίτλο στην αρμόδια αρχή της Δημοκρατίας της Τουρκίας και συγκεκριμένα στη Γενική Διεύθυνση Κτηματολογίου και Υποθηκοφυλακείων. Ωστόσο η τούρκικη υπηρεσία δεν βρήκε καμία εγγραφή στον τίτλο «υπ’ αριθμόν 48 μηνός Ιανουαρίου 1317/1902».
Συνεπώς ό τίτλος που οι συνιδιοκτήτες δήλωσαν στα δικαστήρια ότι παρά τις αναζητήσεις τους «χάθηκε», λόγος για τον οποίο δεν προσκομίστηκε, δεν υπάρχει. Ετσι λογικά αυτό που θα έπρεπε να παραμένει σε ισχύ είναι ότι το δάσος έχει περιέλθει στο Ελληνικό Δημόσιο από το 1913. Οι ”απόγονοι” Με την «προίκα» των 1.993 συν 187 στρεμμάτων δάσους υπέβαλαν μελέτη για τη δημιουργία χώρου δασικής αναψυχής στις 23/12/2020, συνολικής δαπάνης 140.120 ευρώ, με δημιουργία πάρκου με ξύλινες περιφράξεις, 195 θέσεις πάρκινγκ, αθλητικές δραστηριότητες, εγκαταστάσεις για πικ νικ και παραχώρηση πρόσβασης στις παραλίες.
Η μελέτη εγκρίνεται και υπογράφεται σχετική απόφαση από τον συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου-Δυτικής Μακεδονίας, Βασίλειο Μιχελάκη, τη Διεύθυνση Δασών Πρέβεζας και τη Διεύθυνση Περιβάλλοντος και Χωρικού σχεδιασμού της Π.Ε. Πρέβεζας, χωρίς καμία περιβαλλοντική μελέτη. Ο φορέας διαχείρησης Καλαμά Αχέροντα διαφωνεί.
Απο το Φθινόπωρο το θέμα εφτασε στο Π.Σ Ηπείρου απο τον Γ. Ζάψα, και στην βουλή σε μορφή επερώτησης απο τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΡΑ25. Μέχρι σήμερα οι αρμόδιοι υπουργοί σιωπούν η δηλώνουν αναρμόδιοι για το θέμα. Η δασική υπηρεσία Πρέβεζας δεν προτάθηκε ακόμη για βραβείο καλύτερης μνήμης, ο Μιχελάκης όποια κυβέρνηση και να βγεί παραμένει αναντικατάστατος. Η επιτροπή αγώνα Φαναρίου φαίνεται να αντέχει ακόμη και το παλεύει.
Join the Conversation